 Σκέφτομαι να αλλάξω τα πράγματα.
Να καταφέρω να γίνω όλα αυτά που κατά καιρούς αποστρέφομαι. Δίχως λόγο και αιτία πέραν της φυσικής ανάγκης να γεμίσω ένα κενό. Ένα κενό που διαρκώς απαιτεί και ουρλιάζει, σχεδόν με ωθεί να γίνω κάποιος άλλος, χωρίς φυσικά να μου εγγυηθεί αν θα πετάξω ή θα γκρεμιστώ. Αλλά θα αλλάξω! Ίσως πάρει καιρό αυτή η αλλαγή, όπως συμβαίνει πάντα. Ίσως έγινε ήδη άθελά μου. Ένα μονάχα ξέρω πια, ότι δεν με αναγνωρίζω. Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Έπλενε σχολαστικά, ξανά και ξανά, το ίδιο σημείο στο ολόλευκο τραπεζομάντηλο.
Το έπλενε και ο λεκές από κρασί δεν έβγαινε με τίποτα. «Χάλασε» συλλογίστηκε. Δεν θα ξαναγινόταν όπως πριν, όσο κι αν το έτριβε. Σκέφτηκε να το καλύψει, να το κόψει, να το μπαλώσει με ύφασμα λευκό. «Θα φαίνεται, θα εκτεθώ». Το έστρωσε και αποφάσισε να το κρύψει κάτω από το πιάτο της. Να μην κουνηθεί ρούπι! Ήρθανε, φάγανε, ήπιανε, γλεντήσανε κι εκείνη δεν σηκώθηκε λεπτό. Το μυαλό της στο λεκιασμένο σημείο. Ο φόβος της μην και το καταλάβουν. Και όταν τελικά σηκώθηκαν να φύγουν κοίταξε το γιορτινό τραπεζομάντηλο να κείτεται γεμάτο λεκέδες, αποφάγια, καψίματα, τσαλακώματα. Σήκωσε το πιάτο της και ο λεκές έστεκε ακόμα εκεί. Πλέον, απόλυτα ταιριαστός. Αναστέναξε. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Παρά μόνο εκείνη. Κι εγώ, ότι η λατρεία προς το λευκό έγκειται μόνο και μόνο στη δυνατότητα να το λερώσουμε. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Όποτε τυχαία παίζουν στο ραδιόφωνο τραγούδια μας κοινά, αγαπημένα
νιώθω να συνομιλώ μαζί σου. Ειδικά με αυτό. Είχα καιρό να το ακούσω. Όσο καιρό είχα να σε σκεφτώ. Ένιωσα να έχω στη διάθεσή μου τρία λεπτά και πενήντα τέσσερα δευτερόλεπτα, για να επικοινωνήσουμε ξανά. Επιτέλους, να σε ακούσω! Φαντάζομαι να βρίσκεσαι απέναντί μου, σκιαγραφώ τη φιγούρα σου, προσαρμόζω τη μυρωδιά σου, ανακαλώ τη φωνή σου. Κάθε ήχος που εισπράττω, μια φράση σου. Δεν αποζητώ καμία ανάμνηση, τίποτα πεπερασμένο. Αυτά δεν αλλάζουν. Πέτρωσαν. Τα τραγούδια είναι αέρας. Λες και γράφτηκαν για μας, για κάποιους άλλους σαν εμάς, για όλους αυτούς που αναζητούν μια επαφή με κάτι άπιαστο, σχεδόν ελεύθερο. Και ευελπιστώ να μην τελειώσει όλο αυτό. Αυτά τα λίγα λεπτά να γίνουν αιώνια. Να μου πεις όσα πλέον δεν γνωρίζω, όλη τη νέα σου ζωή να μοιραστείς. Και βαθιά μέσα μου ξέρω πως είναι απλώς ένα τραγούδι, ξέρω πως δεν μοιραζόμαστε τίποτα, ξέρω πως στηρίζομαι σε τυχαία αντί για συγκεκριμένα, σε σκέψεις αντί για πράξεις. Και λίγο πριν τελειώσει, επιλέγω να το κλείσω. Κανένα άλλο τέλος δεν σηκώνω για εμάς. Ακόμα κουβαλάω το οριστικό. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Γύρω φωνές, θόρυβος, γρυλίσματα, φρεναρίσματα• πολιτισμένος αχός
κι εμείς λαβωμένοι, καθημερινά φθαρμένοι σερνόμαστε προς κρεβάτια - φέρετρα. Δέσμιοι σε μια γιορτή θανάτου που παρατηρούμε από μακριά. Κι όμως αν πλησιάσεις, αν τολμήσεις, αν θελήσεις για λίγο να ακούσεις, θα εστιάσεις σε ένα ζευγάρι που θρηνεί τη σχέση του, ένα παιδί που γιορτάζει με μια μουσική που απεχθάνεσαι, έναν σκύλο κακοποιημένο που έχασε κάθε εμπιστοσύνη σε ανθρώπινο χέρι και ένα ατύχημα που έκαψε τα λάστιχα του αυτοκινήτου. Και όταν εστιάσεις στα επιμέρους, θα καταλάβεις ότι μόνο εκεί αξίζει να δίνεις προσοχή. Στις λεπτομέρειες, στο δειλό τράβηγμα των ρούχων από αμηχανία, όταν κάποιος θέλει να σου μιλήσει, στα μάτια που κοιτάνε ένα μισοάδειο ποτήρι νερού. Στα λόγια που θέλουν να βγουν αλλά δεν μπορούν, δώσε χρόνο, δώσε βάση. Άλλωστε, είναι και δείγμα σεβασμού. Σκέψου πόσο χρόνο θέλει κάποιος να σου πει δυο λέξεις τολμηρές. Σκέψου πόσο σημαντικό είναι να ακούς με λεπτομέρεια τα λόγια που μόχθησαν να βγουν, να ταξιδέψουν σε δυο αφτιά παθητικά. Μην εξισώνεις την ακοή σου με τα λόγια κάποιου. Θυμήσου την τελευταία φορά που πάσχιζες να ακουστείς και γύρω σου όλοι ύψωναν τείχη.. Για να θαφτούν σε ερείπια τα όσα ήθελες να πεις. Κάνοντάς σε να απορείς, τελικά να απαξιώνεις αυτά που τόσο θέλησες να ακουστούν. Λίγο πριν σε φιμώσουν, άκου αυτούς που έχουν ανάγκη να μιλήσουν. Θα είναι εκείνοι που θα σου ελευθερώσουν, έπειτα, τα χείλη. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Όταν συνειδητοποίησα πια ότι
πρέπει να χωριστούν οι δρόμοι μας, δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο πέραν της στιγμής που πασχίζαμε να χωρέσουμε τόσα ρούχα σε μια μικρή ντουλάπα. Τα δικά μου, τα δικά σου. Τελικά δικά μας. Κάπως μπερδεμένα, πολύχρωμα, φθηνά, ακριβά... Όλα μαζί σε λίγα ράφια. Στριμωγμένα, ζεστά, μονίμως τσαλακωμένα. Ξεκίνησες να τα ξεχωρίζεις. Αυτό δεν αντέχεται. Αυτή η ρήξη της ζωής, πρακτικά. Δεν αντέχεται. Μη διστάσεις, όμως• πάρε και τα δικά μου ρούχα, εκείνα που μέχρι πρότινος είχαμε μαζί. Θα σου κάνω εγώ πρώτος χώρο στη βαλίτσα. Αλλά μη διστάσεις. Πάρε μαζί σου αυτό το κομμάτι μας. Και μην τρομάξεις να μην έχω πια τίποτα. Μην εκπλαγείς σαν με δεις γυμνό. Λίγο πριν αυτό το σώμα λάτρευες, αυτό που αποφεύγεις τώρα να κοιτάξεις. Καταφέραμε να απογυμνωθούμε μπροστά σε όλα αυτά που μας ντύνανε και μας κράταγαν ενωμένους. Τα στριμωγμένα, τα ζεστά, τα μονίμως τσαλακωμένα… Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Είναι φορές που βλέπω σε άλλους όλα αυτά που θα μπορούσα να είμαι.
Όλα αυτά που ήθελα να είμαι ή νόμιζα πως θα ήθελα να είμαι. Που σε κάποια σταυροδρόμια επέλεξα μια άλλη πορεία. Κάποιες φορές συναντάς στους άλλους τη σκιά του εαυτού σου, αντί της δικής τους. Που σου χαμογελάνε και βλέπεις το χαμόγελό σου. Και ξέρεις ότι πορεύεσαι αλλού, συνειδητά φαντάζεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου. Για λίγο εγκαταλείπεις. Για λίγο παραιτείσαι, σχεδόν μετανιώνεις. Κι όμως, σήμερα, είσαι αυτό που επιθυμούσες κάποτε. Κάποτε, που ονειρευόμασταν μυστικά. Για όλες αυτές τις νύχτες που στοιχηματίσαμε τις πορείες μας και τελικά τις προδώσαμε. Και ποιος γνωρίζει, αν όχι κανείς; Όλα κρίνονται στις σκιές που μαζί περπατάμε. Δικές μας και άλλων. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Να ξαναφτιάξουμε τους χάρτες.
Αντί για όρη να μπουν κομμένα μέλη, υπάρχουν εκατομμύρια άκρα που ταιριάζουν ακόμα και στα πιο απόκρημνα ακρωτήρια. Οι θάλασσες να είναι άχρωμες, αλμυρές ιδρώτα και δακρύων. Τα δέντρα καμμένα με ρίζες από οστά, φύλλωμα πυκνό από τρίχες. Τα ποτάμια γεμάτα αίμα, θα περνάνε από χώρα σε χώρα και θα ενώνουν τους λαούς με το αίμα που χύθηκε, χωρίς δικαίωμα επιλογής. Και όλα αυτά θα δημιουργήσουν χάρτες απτούς, πραγματικούς, ανάγλυφους από σάρκα και οστά. Αλλά αυτά που δεν αποτυπώνονται στο χαρτί; Ο τρόμος, η αγωνία, η μοναξιά, η βία, το πένθος, η νίκη και η ήττα; Αυτά θα πλανώνται σαν αερικά πάνω από τον χάρτη. Θα ψιθυρίζουν σε κάθε άνοιγμα ψαλμούς ειρηνικούς. Να χαίρεσαι, να γιορτάζεις, να τιμάς, να θυμάσαι, να αποζητάς• δεν χωράει άλλη λέξη δίπλα τους από την ειρήνη. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας (Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας) συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Στη συνέχεια σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας και πλέον συνεχίζει ως υποψήφιος διδάκτορας στον τομέα της «Διδακτικής του Θεάτρου». Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι, ενώ η δραματοποίηση κειμένων αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε δημοτικό σχολείο (Σχολή Χατζήβεη) και καλλιτεχνικούς χώρους, εμψυχώνοντας ομάδες παιδιών και ενηλίκων. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες επιλέγοντας αντίστοιχες επιμορφώσεις. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, γεγονός που τον βοηθάει να εκφράζεται, καθώς θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει γράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα με τίτλους «Ασυνήθιστα Μύρτιλλα», εκδ. Φυλάτος (2015), «Ατελή Αγάλματα», εκδ. Πνοή (2019), για το οποίο απέσπασε βραβείο Everly (2ο Καλύτερο Βιβλίο Φαντασίας Έτους 2019 Έλληνα Συγγραφέα), ενώ πρωτότυπα έργα του βρίσκονται σε δύο συλλογικούς τόμους «Έρως Λυσιμελής» εκδ. Παπαδημητρόπουλος (2020) και «Τα Χαϊκού της Άνοιξης» εκδ. Ανεμολόγιο (2021), ύστερα από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το Θέατρο και η Λογοτεχνία αποτελούν τους δύο βασικούς άξονες τόσο για την επιστημονική του πορεία, όσο και για την καλλιτεχνική, εξελίσσοντας το πεδίο που εφάπτονται με τις δράσεις του. 
|
RSS Feed
