 [Το νερό στην μπανιέρα ήταν ζεστό, σχεδόν καυτό, καθαρό, μοσχομύριζε σαπούνι]
Έλα να σε καθαρίσω, κοίτα με ζεστό νεράκι και σαπούνι φεύγουν όλα. -Πονάω, μαμά. Εδώ και στο κεφαλάκι, στο προσωπάκι, στην πλατούλα, στα μπουτάκια, σαπουνάκι και νερό ζεστό να καθαρίσεις καλά καλά. -Φοβάμαι, μαμά. Κι εδώ με προσοχή, θα φύγουν τα σημάδια με τον καιρό· θα βάλουμε και κρεμούλα, να περάσουν γρήγορα! -Ντρέπομαι, μαμά. Είναι ώρα για ξέβγαλμα τώρα, κλείσε τα ματάκια και νιώσε το νεράκι, είναι λίγο καυτό, αλλά θα το συνηθίσεις. -Τρέμω, μαμά. Λίγο ακόμα! Υπομονή, θα περάσει. Αφού άντεξες το τρίψιμο μη φοβάσαι τίποτα. -Σταμάτα, μαμά. Έλα να σε σκουπίσω τώρα να ξαπλώσεις. Κλείσε τα ματάκια σου και θα περάσουν όλα. -Δεν μπορώ, μαμά. Σσστ! Ησύχασε. Όλα θα περάσουν, σου είπα. Ησύχασε, σώπα μην σε ακούσει κανείς να κλαις. Πήγαινε στο κρεβατάκι και μπες κάτω από τα σκεπάσματα τώρα, ήρθε. [Το νερό στην μπανιέρα ήταν γεμάτο αίμα, τρίχες, βία, δάκρυα, πόνο. Δεν κατέβαινε η στάθμη, είχε βουλώσει σαν στόμα το σιφόνι. Το νερό ήταν κατάλληλο να πλύνει τον βιαστή, χωρίς να έχει καμιά ανάγκη για ξέπλυμα, ήταν όλα έτοιμα. Στο σπίτι του· τακτοποιημένα και καλυμμένα] Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Δεν με ενδιαφέρει το άλλο.
Αυτά και άλλα παρόμοια, έλεγε και ξανάλεγε. Εγώ αυτό θέλω, να περνάω καλά, ίσως προσπαθήσω αργότερα, μια ζωή έχουμε τίποτα άλλο. Σιγά μη ασχοληθώ με αυτό και το άλλο. Έλα μωρέ όλοι το κάνουν αυτό, για το άλλο δεν δίνει κανείς σημασία. Είμαι μικρός ακόμα, θα το κάνω αυτό αργότερα. Το άλλο δεν σχετίζεται με μένα. Αυτό είναι το σωστό, το άλλο δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει να το μάθω κιόλας. -Αυτά τα λόγια κι όχι άλλα, σαν μια φράση προγραμματισμού του ανθρώπινου μυαλού. Και συνεχίζει με αυτά· νευρικά, το δίχως άλλο.- Αυτό είναι για το συμφέρον μου, το άλλο που είναι για σένα, δεν με αφορά. Αυτό που λέω εγώ! Άλλο θέμα παρακαλώ! [Και έφτασαν αυτά και τα άλλα να τον πνίγουν, να τον πατάνε, να τον ξεφτιλίζουν ανελέητα, χωρίς να γνωρίζει καν τι είναι.] Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Τα χέρια λένε ιστορίες. Δίχως να συνομιλούν, δίχως να αφηγούνται, δίχως να σιωπούν.
Δεν χαμογελούν, δεν συνοφρυώνονται. Παρά μόνο λένε ιστορίες. Απαλές, ταλαιπωρημένες, προστατευμένες, ροζιασμένες, ματωμένες, όμορφες, μικρές, μεγάλες, τριχωτές, άτριχες, νευρικές, άνευρες, παραμορφωμένες, μαζεμένες, σταυρωμένες, ενωμένες, χωρισμένες, παιδικές, ενήλικες, ρυτιδιασμένες, σημαδεμένες, σπασμένες, τρεμάμενες, τρυφερές, ενοχικές, νοηματοδοτημένες και μη ιστορίες. Κοίτα τα χέρια μας πόσα λένε· χωρίς καν να το θέλουν. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Κάθε φορά θυμάμαι…
-Τόσες μπίρες, κρασί θα πάρεις εδώ που ήρθαμε; -Μα, αυτό μου αρέσει… -Έχει τόσες επιλογές, σπάνιες μπίρες, δεν θα τις βρεις εύκολα αλλού. -Καλά. Φαινόταν να πίνει την μπίρα, με μια πίκρα πέραν του λυκίσκου. Μια πίκρα σαν για να με ευχαριστήσει· κι όμως χαμογελούσε. Δεν την ήπιε όλη, άφησε δυο γουλιές στο τέλος. Πριν φύγουμε την ήπια εγώ. Ήταν πράγματι πικρή. Ακατέβατη. Σου καθόταν στον λαιμό. Γυρίσαμε πολλές μπιραρίες, όσο διαρκεί αυτή η θύμηση και πάντα ο ίδιος διάλογος. Μέχρι που παραγγείλαμε την ίδια μπίρα, την πίναμε στον ίδιο ρυθμό, τη γευόμασταν σαν ένα στόμα, νιώθαμε την ίδια θερμοκρασία. Δεν είχα κάτι να ρωτήσω. Δεν είχα κάτι να δοκιμάσω. Δεν είχε κάτι να δοκιμάσει. Τότε ήταν που κατάλαβα, πόσο τελικά μου αρέσουν οι άνθρωποι που επιθυμούν κρασιά στις μπιραρίες. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  «Όλα γίνονται για κάποιον λόγο» ακούγεται σαν σύνθημα λαού. Συγκεντρώθηκαν οι ήχοι, στερεοποιήθηκαν και έγιναν χάπι. Το καταπίνουμε σαν μοχλό ενεργοποίησης αντίληψης. Ένα χάπι σκληρό, τεράστιο, άφθαρτο, σου γδέρνει τον οισοφάγο.
Μοιάζει με υποχρέωση. Και πρέπει να το καταπιείς για να δεχτείς αυτά που συμβαίνουν. Σε σένα, στον άλλον, σε όλους. Ίσα κι όμοια. Για να αντέξεις. Για να αντέξουμε. Και δεν κατάλαβες ποτέ ότι αυτό το χάπι σού στέρησε το δικαίωμα επιλογής. Ότι τα άφησες όλα να μοιάζουν με παραμύθι που κάποιος γυρίζει τις σελίδες. Οι αόρατες σελίδες αιχμαλώτισαν τη βούλησή σου αντικαταστώντας τη με φόβο• μη και αρνηθείς να το καταπιείς! Είναι υπέροχο, άλλωστε, το παραμύθιασμα, μέχρι να καταλάβεις ότι σου ‘γινε συνήθεια. Συνήθισες όμως, σχεδόν εθίστηκες σε ένα χάπι που δεν ήταν ποτέ υποχρεωτικό να το καταπιείς. Τελικά. Καταθέσαμε τα όπλα στο άγνωστο, για ανάληψη εκπλήξεων προδιαγεγραμμένων. Και όσοι ήταν να επαναστατήσουν κόντρα σε αυτό το χάπι, χάθηκαν σαν αερικά σε πέντε δρόμους άδειους. Και άντε τώρα βρες τους. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Υπάρχουν ημερομηνίες που νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ημερομηνίες -κάποτε σημαντικές-που ξεθωριάζουν, όπως γενέθλια αποθανόντων, επέτειοι σχέσεων τετελεσμένων, επιτυχίες παλιές.
Και μπερδεύεις τις μέρες, σταδιακά τις ξεχνάς. Προχθές θα είχες τα γενέθλιά σου και ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι ότι δεν πρόλαβα να σου πάρω δώρο και να σου ευχηθώ. Όπως τότε. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Απ' όσα θα σου πω, να κρατήσεις μόνο τις πρώτες λέξεις ατόφιες.
Οι υπόλοιπες λέξεις είναι θραύσματα φτωχής ρητορείας που επιθυμούν να σε παρασύρουν μακριά από τον πυρήνα μου. Αποσκοπώντας, έτσι, να σε κάνω να ξεχάσεις τις πρώτες ατόφιες λέξεις που, όπως πάντα, με προδίδουν. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Ταυτόχρονα σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας. Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι και τη δραματοποίηση κειμένων, όπου η δεύτερη αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία στην Αττική. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες, δίνοντας έμφαση στη δημιουργικότητα που πηγάζει από τον χαρακτήρα του. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί, ενώ παράλληλα μπορεί να θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει συγγράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα: Ασυνήθιστα Μύρτιλλα, εκδ. Φυλάτος (2015), Ατελή Αγάλματα, εκδ. Πνοή (2019) και διατηρεί ιστοσελίδα με απόψεις για λογοτεχνικά βιβλία (www.99lexeis.weebly.com). 
|
RSS Feed
