Να κοιμάσαι και να ξυπνάς σε μια αναμονή.
Αυτό δεν θα φύγει ποτέ.
Μια αναμονή για κάτι απροσδιόριστο.
Χωρίς υφή γνώριμη.
Αναίτια το καταλογίζεις στο γεγονός ότι βίωσες ανεκπλήρωτες μέρες.
Μέρες που έγιναν σκέψεις και μόνο κραυγάζουν.
Απαιτούν λεπτά ζωής από το σήμερα.
Απειλούν την παρούσα μέρα, τη στοιχειώνουν ως μνήμες. 
Εκείνες οι νεκρές, οι περασμένες, οι χαμένες ολότελα μέρες.
Δεν θα περάσουν ποτέ.
Άγραφα ημερολόγια, κουτάκια απραξίας.
Σε κάνουν να μην ξεχνάς, να νιώθεις ένα βάρος σκιώδες. 
Μέρες που οι τοξικά θετικοί σε προέτρεπαν να αδράξεις.
Κι εσύ πέταγες τις συμβουλές στα σκουπίδια μαζί με τα λεπτά σου, μαζί με μια ταινία που δεν θυμάσαι, μαζί με ένα βιβλίο αδιάβαστο, μαζί με ένα κομμάτι δικό σου.
Εσύ κι εγώ χαρίσαμε ό,τι πολυτιμότερο· αυτό που δεν αναπληρώνεται.
Δες τώρα τις χαμένες μέρες πώς θα κατασπαράζουν κάθε υπόνοια χαρίσματος από δω κι από κει.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Κοιτάζω συνήθως τη θέα από χαμηλά, κοντά σε έναν αγρό επίπεδο, ανάμεσα σε πολυκατοικίες.
Με βλέμμα στραμμένο διαρκώς προς τα πάνω αγνοώ τα ευαίσθητα, σχεδόν ασθενικά άνθη της πόλης - λες και τα ουράνια έχουν μεγαλύτερη αξία από τις απτές, γεμάτες χώμα και φύλλα πατημασιές μου - συνθλίβοντας την επίγεια ομορφιά.
Σκύβω στα γόνατα να γεμίσω τις παλάμες μου χώμα και γρασίδι.
Νιώθω πόνο μάλλον από την τριβή.
Κάνω πως αφουγκράζομαι τη γη.
Τα νύχια μου είναι βρόμικα για τους ανθρώπους, παράλληλα εργαλεία του πρωτόγονου εαυτού που αδιαφορεί για τα βλέμματα ενός διεφθαρμένου πολιτισμού.
Ζητώ συγχώρεση από τις σιωπές των τσακισμένων ανθών.
Πάντα η συγχώρεση οφείλει να πλησιάζει την ουσία του φθαρμένου.
Αρχίζει, να ψιχαλίζει.
Δεν είδα τίποτα. Δεν ένιωσα τίποτα.
Το μαρτύρησε το βασανισμένο χώμα.
Βρίσκομαι στα γόνατα, σαν να προσεύχομαι - κι όμως δεν προσεύχομαι, σιωπηλά αποζητούσα αποδοχή παρά τον πόνο που προκάλεσα σε άμαχους - και παρατηρώ κάθε μου κίνηση να επιφέρει περαιτέρω καταστροφή.
Σηκώνομαι και βλέπω τα γόνατά μου γδαρμένα. 
Ποιος ξέρει ποια άνθη έκρυβαν αγκάθια και κάθισα πάνω τους αψηφώντας τις εκδορές;
Πλέον έβρεχε και οι ψιχάλες πρόσφεραν το αίμα μου στο χώμα ως λάφυρο. 
Τα τσακισμένα άνθη επαναστάτησαν απέναντι στον δυνάστη τους.
Σιωπηλά, αόρατα, συλλογικά, εκεί που δεν το περίμενα.
Και τότε ήταν που κατάλαβα γιατί πολλοί αδιαφορούν για τα επίγεια και στρέφουν βλέμματα στον ουρανό: το τίμημα της επαφής· το μικρό, το απρόβλεπτο, το επίπονο, το ουσιώδες.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας 

Εσύ που ξέρεις τα σύννεφα καλύτερα απ’ όλους μού χάρισες δυο στιγμές κάτω από τους κινούμενους ίσκιους τους. 
- Έχεις και αυτά τα μάτια που μοιάζουν πάντα σαν κάτι να σκέφτεσαι -
Με έμαθες να τα ακολουθώ, να πηδάω σαν μικρό παιδί στο πλαίσιο που αλλάζουν χρώματα στη φύση, να τα μορφοποιώ, να τα δαμάζω ως οιωνούς για ένα καλύτερο μέλλον.
Προδιαγεγραμμένο.
- Ήθελα τόσο να το γράψουμε μαζί - 
Στις απομακρύνσεις μας κατάφερα να ανέχομαι τη βροχή τους, να θαυμάζω τις απεικονίσεις τους, να λατρεύω τους κεραυνούς τους σαν θεότητες που προσκρούουν σε χώμα ανθρώπινο.
- Αλήθεια, εσύ τι έμαθες από εμένα; - 
Μπροστά στο διάφανο φως, τα σύννεφα έμοιαζαν περιπετειώδη κι όμως απρόβλεπτα.
Απρόβλεπτα, όπως η εξαφάνιση.
- Έπρεπε τουλάχιστον να με ενημερώσεις ότι εκείνη η βόλτα θα ήταν η τελευταία μας -
Τώρα, κάπως άτσαλα θυμώνω σε κάθε συννεφιά, αναίτια. 
Με έκανες να νιώθω άνεμος που τα σύννεφα διώχνει, ανήμπορος να τα αγγίξει.
-  Όφειλες να μου πεις ότι ήσουνα φαινόμενο παροδικό, θα καταλάβαινα, συμβαίνει συχνά - 
Από τότε ξαπλώνω στο μπαλκόνι που πάντα λέω να καθαρίσω, τεντώνω την παλάμη μου, κοιτάζω τα σύννεφα να περνούν από τις σχισμές και φυσάω.
Τα φυσάω, για να νιώθω ότι κάπως δίνω δύναμη στα αδύνατα.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Μεγαλώνουμε με όνειρα. 
Σχεδόν ζούμε με αυτά, λες και δεν αρκεί μια πραγματικότητα να μας κρατήσει ενεργούς.
Ο εγκέφαλός μας σχεδόν προγραμματίζεται, ώστε να κυνηγάμε το ανεκπλήρωτο.
Μέχρι να το πετύχουμε. 
Με κάθε κόστος.
Μας μπουκώνουν με
τσιτάτα, 
ρητά, 
σύμπαντα, 
προσευχές.
Όταν θες κάτι το αποκτάς, λένε.
Πόσο πρέπει δηλαδή να το θέλω, μια και διαρκώς αποτυγχάνω;
Μάλλον υπάρχουν πολλοί που τελικά δεν θέλουν και τόσο να αγγίξουν τα όνειρά τους.
Σαν εσένα, σαν εμένα, που ισορροπούμε ανάμεσα σε όνειρα κι εκπτώσεις.
Γιατί χωρίς κόστος δεν σου χαρίζεται τίποτα, όσο κι αν το θες.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Παίρνει καιρό, το ξέρω.
Θέλει κόπο να ξεριζώσεις αυτά που σε κατατρώνε και φθείρουν τις επαφές σου.
Μη σταματάς να κοπιάζεις για έναν καλύτερο εαυτό - το δικό σου προσωπικό καταφύγιο.
Και μην καυχιέσαι για τα μικρά σου βήματα, δεν το κάνεις για κανέναν άλλον.
Το χρωστάς σε σένα.
Θα πάρει καιρό - το ξέρω -  αλλά θα το μοιραστείς ως βίωμα, απουσία λόγου.
Μη σταματάς να κοπιάζεις για έναν καλύτερο εαυτό, ως καθρέφτισμα του αύριο.
Δίχως εκδικήσεις και παραινέσεις.
Το χρωστάς σε σένα.
Θα πάρει καιρό, αλλά όταν φτάσεις εκεί που θες, θα έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω σου· όχι μονάχα εσύ.
Κράτα τις αλλαγές από κάθε μικρό σου βήμα μυστικές, σαν πυροτεχνήματα στο στομάχι σου.
Και μην θολώνεις από τις φωνές.
Όταν διατείνονται «έχω αλλάξει», παρατήρησε πώς γκρεμίζονται από τις ίδιες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές τους.
Δεν θα πάρει καιρό να ταυτίσεις το «έχω αλλάξει» με το «να΄ χαμε να λέγαμε».
Και όσο φωνάζουν, εσύ να γιορτάζεις αθόρυβα κάθε μικρό σου βήμα.
Εμπράκτως, χωρίς να προσπαθείς να πείσεις κανέναν.
Το χρωστάς σε σένα.
Μόνο.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας