 Πάντα έλεγα πως ήθελα να ακούω την αλήθεια.
Μέχρι που την άκουσα και νοστάλγησα τα ψέματα. Ψέματα λεπτεπίλεπτα, σμιλεμένα, βολικά… Εκείνα τα ψέματα που συντηρούσαν την υπόστασή μου. Τώρα, πώς γίνεται αυτά τα μικρά στηρίγματα να με εγκατέλειψαν έτσι; Τα ψέματα που πίστευα, με πρόδωσαν περισσότερο από εσένα και την αλήθεια σου. Δεν μου άφησαν τίποτα. Άδειασαν τα σωθικά μου μονομιάς. Τίποτα δεν χωράει σε εκείνο το κενό, που τόσο προσεκτικά είχα γεμίσει. Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Πάντα φοβόμουν τις εκπλήξεις.
Όπως τώρα που σε είδα. Δεν εξεπλάγην από τη μορφή σου, τον τρόπο που κοιτάς, που μιλάς, που περπατάς, που χαμογελάς. Που χαμογελάς… Εξεπλάγην με μένα, που ένιωσα να χάνω τον έλεγχο του μυαλού μου. Που τόλμησα στιγμιαία να σκαρώσω νοερά κάτι δικό μας, κοινό. Κάτι εκπληκτικό. Κάτι που έχω, κάτι που είχα, κάτι που θα ζητάω ως έκπληξη και τελικά θα μετανιώνω. Έπρεπε να σου το πω. Μα κατάλαβες. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Ανάσα, δίκη μου, κλεμμένη από μια ψυχή στο στόμα μου.
Μοιρασμένη σε πολλές μικρές στιγμές, να προλάβει να βγει η μέρα κι ας πεθάνω στο κρεβάτι μου. Μετρημένες είναι, αναπαράγονται από σπλάχνα δυνατά, λες και τις γεννάμε. Ανασαίνω, ποτέ μόνος. Ανασαίνω, μαζί με άλλους. Ανασαίνω, κρυφά σαν να βρίσκω αυτά από χάνω. Ανασαίνω, πριν πηδήξω από τον γκρεμό. Χαρίζω κάθε εκπνοή, πριν πέσω. Να γίνει εκατομμύρια μικρές ανάσες, για όσους πασχίζουν για λίγη ζωή. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Κάθε αρχή και λήξη γεγονότων, στιγμών, πραγμάτων αποτελούν κινητήρια δύναμη για επαναφορά στην παροντική δράση.
Μα, υπάρχουν στιγμές ανεξίτηλες που κουβαλάμε μέσα μας, άλλοτε μπαλόνια που μας βοηθούν να πετάμε, άλλοτε βαρίδια που μας κολλούν στη γη. Χωρίς δυνατότητα ελέγχου. Σχεδόν τασσόμαστε στο εφήμερο, στο γρήγορο, στις αλλαγές μη και εμπλακούμε με πεταγματά και πτώσεις. Τίποτα πια δεν μας δένει, ίσως μόνο ότι κάποτε ζήσαμε μαζί. Και αυτό είναι το βαρίδι μου. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Σκέψου ένα παιδί με πρόσωπο καθρέφτη.
Καθαρό, φωτεινό, γυαλιστερό, λείο. Να αντανακλά καθετί που στέκει απέναντί του. Ακούσια να προβάλλει τα περίεργα βλέμματα των άλλων, που πασχίζουν να χωρέσουν όλον τους τον ενήλικο εαυτό σε έναν καθρέφτη προσώπου. Και το προσέχουν το παιδί, μην και πέσει, μην και χτυπήσει, μην και σπάσει το γυαλί σε κομμάτια, μην και γίνει πλάσμα αιχμηρό και τους πληγώσει! Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Σκέφτομαι να αλλάξω τα πράγματα.
Να καταφέρω να γίνω όλα αυτά που κατά καιρούς αποστρέφομαι. Δίχως λόγο και αιτία πέραν της φυσικής ανάγκης να γεμίσω ένα κενό. Ένα κενό που διαρκώς απαιτεί και ουρλιάζει, σχεδόν με ωθεί να γίνω κάποιος άλλος, χωρίς φυσικά να μου εγγυηθεί αν θα πετάξω ή θα γκρεμιστώ. Αλλά θα αλλάξω! Ίσως πάρει καιρό αυτή η αλλαγή, όπως συμβαίνει πάντα. Ίσως έγινε ήδη άθελά μου. Ένα μονάχα ξέρω πια, ότι δεν με αναγνωρίζω. Κωνσταντίνος Μαρούγκας Έπλενε σχολαστικά, ξανά και ξανά, το ίδιο σημείο στο ολόλευκο τραπεζομάντηλο.
Το έπλενε και ο λεκές από κρασί δεν έβγαινε με τίποτα. «Χάλασε» συλλογίστηκε. Δεν θα ξαναγινόταν όπως πριν, όσο κι αν το έτριβε. Σκέφτηκε να το καλύψει, να το κόψει, να το μπαλώσει με ύφασμα λευκό. «Θα φαίνεται, θα εκτεθώ». Το έστρωσε και αποφάσισε να το κρύψει κάτω από το πιάτο της. Να μην κουνηθεί ρούπι! Ήρθανε, φάγανε, ήπιανε, γλεντήσανε κι εκείνη δεν σηκώθηκε λεπτό. Το μυαλό της στο λεκιασμένο σημείο. Ο φόβος της μην και το καταλάβουν. Και όταν τελικά σηκώθηκαν να φύγουν κοίταξε το γιορτινό τραπεζομάντηλο να κείτεται γεμάτο λεκέδες, αποφάγια, καψίματα, τσαλακώματα. Σήκωσε το πιάτο της και ο λεκές έστεκε ακόμα εκεί. Πλέον, απόλυτα ταιριαστός. Αναστέναξε. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Παρά μόνο εκείνη. Κι εγώ, ότι η λατρεία προς το λευκό έγκειται μόνο και μόνο στη δυνατότητα να το λερώσουμε. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας (Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας) συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Στη συνέχεια σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας και πλέον συνεχίζει ως υποψήφιος διδάκτορας στον τομέα της «Διδακτικής του Θεάτρου». Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι, ενώ η δραματοποίηση κειμένων αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε δημοτικό σχολείο (Σχολή Χατζήβεη) και καλλιτεχνικούς χώρους, εμψυχώνοντας ομάδες παιδιών και ενηλίκων. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες επιλέγοντας αντίστοιχες επιμορφώσεις. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, γεγονός που τον βοηθάει να εκφράζεται, καθώς θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει γράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα με τίτλους «Ασυνήθιστα Μύρτιλλα», εκδ. Φυλάτος (2015), «Ατελή Αγάλματα», εκδ. Πνοή (2019), για το οποίο απέσπασε βραβείο Everly (2ο Καλύτερο Βιβλίο Φαντασίας Έτους 2019 Έλληνα Συγγραφέα), ενώ πρωτότυπα έργα του βρίσκονται σε δύο συλλογικούς τόμους «Έρως Λυσιμελής» εκδ. Παπαδημητρόπουλος (2020) και «Τα Χαϊκού της Άνοιξης» εκδ. Ανεμολόγιο (2021), ύστερα από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το Θέατρο και η Λογοτεχνία αποτελούν τους δύο βασικούς άξονες τόσο για την επιστημονική του πορεία, όσο και για την καλλιτεχνική, εξελίσσοντας το πεδίο που εφάπτονται με τις δράσεις του. 
|
RSS Feed
