Κρατώ αναμνήσεις μέσω φωτογραφιών.
Μοιάζει με ημερολόγιο στιγμών, απουσία λόγου.
Στιγμές οικείες και ανοίκειες, από σπίτια, τοίχους, δρόμους, φύσεις, θέατρα.
Στιγμές με φίλους τωρινούς και παλιούς, με πρόσωπα που πλέον ξεχνώ, με τους δικούς μου και τους άλλους.
Μέχρι και υπότιτλους από ταινίες έχω πιάσει τον εαυτό μου να απαθανατίζω.
Να συλλέγω, να θυμάμαι ή μάλλον να μου θυμίζουν εμένα, εκείνον τον παροδικό εαυτό μου σε συνάρτηση με μια στιγμή.
Πολλές φορές διστάζω να κοιτάξω πίσω, υπάρχουν στιγμές που πονάνε. Όμως, με βλέμμα εμπρός, το μέλλον μοιάζει τρομακτικό.
Υπάρχουν και φορές που απορώ γιατί τραβάω δεδομένα και καθημερινά, όπως για παράδειγμα τις πολυκατοικίες από το μπαλκόνι ή την τετριμμένη θέα προς το Μοναστηράκι από εκείνη την ταράτσα στην παράσταση που πήγαμε.
Και πάντα η απάντηση έρχεται στο παρόν,
που οι στιγμές μου τείνουν να διαγράφονται,
να γκρεμίζονται, να εκκενώνονται, ενίοτε να τσιμεντώνονται, σχεδόν πάντα να κινδυνεύουν.
Και έχω πολλές αναμνήσεις επικίνδυνες, που δεν διαγράφονται, συγκεντρώνονται, αλληλοϋποστηρίζονται, αναζοπυρώνονται.
Οπωσδήποτε δεν θα καταφέρουν τίποτα, ούτε οι προκλητικοί κυρίαρχοι, ούτε τα ανθρωπάκια που έλαβαν βήμα μέσα στην δυστοπία να σιγοντάρουν για αυτά που δεν γνώρισαν ποτέ.
Ορίστε, πάρτε τα όλα να δούμε τι θα τα κάνετε!

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Να κοιμάσαι και να ξυπνάς σε μια αναμονή.
Αυτό δεν θα φύγει ποτέ.
Μια αναμονή για κάτι απροσδιόριστο.
Χωρίς υφή γνώριμη.
Αναίτια το καταλογίζεις στο γεγονός ότι βίωσες ανεκπλήρωτες μέρες.
Μέρες που έγιναν σκέψεις και μόνο κραυγάζουν.
Απαιτούν λεπτά ζωής από το σήμερα.
Απειλούν την παρούσα μέρα, τη στοιχειώνουν ως μνήμες. 
Εκείνες οι νεκρές, οι περασμένες, οι χαμένες ολότελα μέρες.
Δεν θα περάσουν ποτέ.
Άγραφα ημερολόγια, κουτάκια απραξίας.
Σε κάνουν να μην ξεχνάς, να νιώθεις ένα βάρος σκιώδες. 
Μέρες που οι τοξικά θετικοί σε προέτρεπαν να αδράξεις.
Κι εσύ πέταγες τις συμβουλές στα σκουπίδια μαζί με τα λεπτά σου, μαζί με μια ταινία που δεν θυμάσαι, μαζί με ένα βιβλίο αδιάβαστο, μαζί με ένα κομμάτι δικό σου.
Εσύ κι εγώ χαρίσαμε ό,τι πολυτιμότερο· αυτό που δεν αναπληρώνεται.
Δες τώρα τις χαμένες μέρες πώς θα κατασπαράζουν κάθε υπόνοια χαρίσματος από δω κι από κει.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Κοιτάζω συνήθως τη θέα από χαμηλά, κοντά σε έναν αγρό επίπεδο, ανάμεσα σε πολυκατοικίες.
Με βλέμμα στραμμένο διαρκώς προς τα πάνω αγνοώ τα ευαίσθητα, σχεδόν ασθενικά άνθη της πόλης - λες και τα ουράνια έχουν μεγαλύτερη αξία από τις απτές, γεμάτες χώμα και φύλλα πατημασιές μου - συνθλίβοντας την επίγεια ομορφιά.
Σκύβω στα γόνατα να γεμίσω τις παλάμες μου χώμα και γρασίδι.
Νιώθω πόνο μάλλον από την τριβή.
Κάνω πως αφουγκράζομαι τη γη.
Τα νύχια μου είναι βρόμικα για τους ανθρώπους, παράλληλα εργαλεία του πρωτόγονου εαυτού που αδιαφορεί για τα βλέμματα ενός διεφθαρμένου πολιτισμού.
Ζητώ συγχώρεση από τις σιωπές των τσακισμένων ανθών.
Πάντα η συγχώρεση οφείλει να πλησιάζει την ουσία του φθαρμένου.
Αρχίζει, να ψιχαλίζει.
Δεν είδα τίποτα. Δεν ένιωσα τίποτα.
Το μαρτύρησε το βασανισμένο χώμα.
Βρίσκομαι στα γόνατα, σαν να προσεύχομαι - κι όμως δεν προσεύχομαι, σιωπηλά αποζητούσα αποδοχή παρά τον πόνο που προκάλεσα σε άμαχους - και παρατηρώ κάθε μου κίνηση να επιφέρει περαιτέρω καταστροφή.
Σηκώνομαι και βλέπω τα γόνατά μου γδαρμένα. 
Ποιος ξέρει ποια άνθη έκρυβαν αγκάθια και κάθισα πάνω τους αψηφώντας τις εκδορές;
Πλέον έβρεχε και οι ψιχάλες πρόσφεραν το αίμα μου στο χώμα ως λάφυρο. 
Τα τσακισμένα άνθη επαναστάτησαν απέναντι στον δυνάστη τους.
Σιωπηλά, αόρατα, συλλογικά, εκεί που δεν το περίμενα.
Και τότε ήταν που κατάλαβα γιατί πολλοί αδιαφορούν για τα επίγεια και στρέφουν βλέμματα στον ουρανό: το τίμημα της επαφής· το μικρό, το απρόβλεπτο, το επίπονο, το ουσιώδες.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας