 [λένε]
Αντέχεις! Αντέχεις εσύ! Αντέχεις, είσαι εσύ! Αντέχεις, εσύ είσαι δυνατός! Αντέχεις, είσαι δυνατός εσύ! Αντέχεις, δυνατός είσαι εσύ! Αντέχεις εσύ, είσαι δυνατός! [λένε] Εσύ είσαι δυνατός, αντέχεις! Εσύ αντέχεις, είσαι δυνατός! Εσύ δυνατός είσαι, αντέχεις! [λένε] Δυνατός είσαι εσύ, αντέχεις! Δυνατός είσαι, εσύ αντέχεις! Δυνατός είσαι, αντέχεις εσύ! [λένε] Είσαι δυνατός εσύ, αντέχεις! Είσαι δυνατός, εσύ αντέχεις! Είσαι δυνατός, αντέχεις εσύ! [λένε] Εσύ δυνατός, αντέχεις είσαι! Δυνατός αντέχεις, εσύ είσαι! Είσαι αντέ χεις, δυνα τος εσύ! Αν τέχεις δυνατος, ει σαι εσύ! [λένε] Εισυ αδύτοσαις, εναχ ει ντες! [λένε] Σα υδυ σει το σαι! να εχε ιντς, [λένε] Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Όλοι-
Μας έκαναν να νιώθουμε αταίριαστοι. Όχι μόνο δεν μας δέχονταν, αλλά μας πολεμούσαν, ώσπου να χαθούμε. Έτσι, μείναμε μόνοι μας. Εγώ με εσένα. Πλέον μόνος. Εγώ. [Τα κατάφεραν, χάθηκες. Απέτυχα, χάθηκες.] Κανένας- Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Λίγο αφού ξύπνησε, ξημέρωνε χειμώνας, σκέφτηκε, και έβαλε τα πόδια κάτω από το κάλυμμα σαν να έφτιαχνε φωλίτσα. Νόμιζε ότι έκανε κρύο, έτσι είχε μάθει.
Από παιδί. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Και ενώ όλοι κοιτούσαν τη χάρη μιας χορογραφίας, αποτραβήχτηκα σε μια γωνία και κοίταξα μέσα στις ρωγμές που προκλήθηκαν στο πάτωμα από τα ταλαιπωρημένα πόδια. Εκεί ανάμεσα στις ρωγμές - σου το ορκίζομαι- αντίκρισα την απόλυτη ομορφιά.
Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Οι πιο όμορφες ιστορίες είναι οι ανολοκλήρωτες.
Μέσα τους κρύβεται ένα «όλο» που επιθυμεί να απεγκλωβιστεί φτάνοντας στο τέλος και ένα «αν» που πάντα προϋπάρχει και απορώντας προτάσσει κάθε πιθανή δι-έξοδο. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Η λέξη «σπίτι» χαραμίστηκε σε τέσσερις τοίχους.
Λησμονήθηκε, φαίνεται, η ροπή μας για συνοδοιπόρο στις τόσες γκαρσονιέρες. Και οι πόρτες κλείνουν, τα παράθυρα σφραγίζουν, κρατάμε τους τοίχους μην και μας πλακώσουν. Για μια ασφάλεια γελοία. Λες και δεν γεννηθήκαμε περιπατητές, να βρίσκουμε το «σπίτι» μας παρέα. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Το τραπεζομάντηλο- μουσαμάς- με τα λεμόνια καλύπτει ακόμα την ροτόντα στην πίσω βεράντα, αυτή με τη θέα στη θάλασσα.
Λίγο σκισμένο στις άκρες- από κάποιον έφηβο εαυτό- προστατεύει το ξύλινο τραπέζι, χωρίς κανείς να ξέρει τον λόγο. Λερωμένο και καθαρισμένο πολλάκις, ζει και ξαναζεί παρόμοιες σκηνές. Ένα τραπέζι, οικεία πρόσωπα- παρόντα και απόντα- σαν τελευταίος προορισμός για μια ζωή που διαρκεί κάποιους μήνες θερινούς. Ίδια ανόμοια πιάτα, ίδια ανόμοια ποτήρια, ίδιες ανόμοιες καρέκλες για άτομα αλλαγμένα στις ίδιες θέσεις. Για έναν θεσμό τόσο λανθασμένα δομημένο που καταντά εθιστικός, σαν να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες στους κόλπους που μας γέννησαν, μόνο τα καλοκαίρια. Ένα σπίτι εξοχικό ζει με τις παραξενιές του καθενός και γκρεμίζονται και χτίζονται οι σχέσεις συθέμελα, πάνω στο ίδιο τραπεζομάντηλο με τα λεμόνια. Τις λίγες αυτές στιγμές που έρχονται οι άνθρωποι κοντά- αυτοί που τόσο απέχουν από τις επιλογές σου- ανακαλείς ασύνειδα όλες τις φορές που με ευκολία σε αφόρισαν και τους αφόρισες. Και πόσο εύκολα τα γκρεμίζουμε όλα, εμείς που μάθαμε να στρώνουμε μαζί τραπέζι· οικογενειακά. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Ταυτόχρονα σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας. Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι και τη δραματοποίηση κειμένων, όπου η δεύτερη αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία στην Αττική. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες, δίνοντας έμφαση στη δημιουργικότητα που πηγάζει από τον χαρακτήρα του. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί, ενώ παράλληλα μπορεί να θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει συγγράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα: Ασυνήθιστα Μύρτιλλα, εκδ. Φυλάτος (2015), Ατελή Αγάλματα, εκδ. Πνοή (2019) και διατηρεί ιστοσελίδα με απόψεις για λογοτεχνικά βιβλία (www.99lexeis.weebly.com). 
|
RSS Feed
|
Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη! Επικοινωνία |