Έναστρος ουρανός

Θυμάσαι τη νύχτα που κοιτούσαμε τον ουρανό; Τότε που ήμασταν αθώοι· φτιάχναμε νοερά σχήματα, ενώναμε φωτεινές κουκκίδες και ονοματίζαμε αστέρια. Ένα καλοκαίρι διήρκησε αυτή η ζωή. Εμένα μου άρεσε η μέρα, εσύ επέμενες στη νύχτα. Είχες μια ρομαντική φύση και τα αστέρια σ' την υπενθύμιζαν. Το μοτίβο σου γνωστό.
Η εξοχή ήθελα πάντα να σου φέρνει ως ανάμνηση τις στιγμές μας. Τα παγωμένα δάκρυα του φεγγαριού, το ανόητο φλιπεράκι που παίζαμε με τα πορτοκάλια του γείτονα, το σημάδι μας με τη σφεντόνα μου στο απέναντι νησί που αχνοφαινόταν. Αλλά αυτό που θα έχει χαραχτεί στην εφηβική σου μνήμη είναι το πώς σου έμαθα να ζωγραφίζεις πάνω στα αστέρια.
«Ακολούθησε το δάχτυλο μου και θα δεις…» σου είχα πει ψιθυριστά.
Τα μάτια σου με σαγήνευαν και έχανα το στόχο μου. Ο ατελείωτος καμβάς σου αποσπά εύκολα την προσοχή. Το πρώτο σχέδιο ήταν έτοιμο, στο τύλιξα σε ένα χαρτί και στο έδωσα. Το χαρτί για όλους θα είναι κενό, εσύ θα ξέρεις όμως ότι πάνω είναι σχεδιασμένο το πρόσωπό σου. Τα αστέρια στο φως της ημέρας κρύβονται, δεν δύνανται να εμφανιστούν σε καμία επιφάνεια.
Σου είχα πει για να το δεις, καλύψου με το σεντόνι σου και κοίτα το προσεκτικά.
Θα εκπλαγείς!
Τότε υποσχέθηκα να σου πιάσω ένα από αυτά τα μικροσκοπικά αστέρια και να στο χαρίσω. Θυμάσαι γιατί μου το ζήτησες; Ήθελες μετά το πέρας του καλοκαιριού να έχεις κάτι να με θυμάσαι. Τελικά αρνήθηκα και ξέρεις το λόγο. Ήθελες να στολίσεις την πόλη σου με αυτό το αστέρι. Μια πόλη που το νέφος της εξυπηρετεί καλά το σκοπό του, καλύπτει. Έστω και ένα αστέρι στο νυχτερινό ουρανό θα τραβούσε όλους τους προβολείς επάνω του. Θα χανόταν στο τεχνητό φως, αυτό που γεννήθηκε από το σκοτάδι. Το αστέρι θα πείσμωνε τότε και θα προσπαθούσε να γίνει πιο φωτεινό να αποδείξει το απίθανο.
Ξέρεις τι παθαίνουν τα αστέρια, όταν πιέζονται; Βγάζουν μια μακριά ουρά και ταξιδεύουν προς τη γη. Θυμίζουν έκπτωτους αγγέλους για ευφάνταστα μυαλά. Έχω μάθει να προστατεύω αυτά που αγαπάω και η θύμησή σου θέλω να παραμείνει αλώβητη στον έναστρο ουρανό. Το δικό μας ουρανό. Αυτόν που ακόμα και σήμερα, ενήλικοι πια, ζητάμε να βρούμε και οι δύο.
Στο σχέδιο που σου ζωγράφισα, το οποίο δεν κοίταξες ποτέ, σου είπα ψέματα δεν ήταν το θείο πρόσωπό σου, αλλά ο χάρτης για το σημείο που αρχίσαμε μαζί να πιστεύουμε στα παραμύθια. Πριν γεράσεις και θυμηθείς την αξία τους, σε παρακαλώ, έλα για λίγο, όπως και να σαι, θα νιώσεις πάλι μαζί μου παιδί. Σε περιμένω.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας