Ληστής

Επέλεξαν να με τοποθετήσουν από τα αριστερά σου· σε όλα αυτά τα άγια κείμενα που άλλαξαν τον κόσμο, θα βρίσκομαι πάντα από τα αριστερά σου. Ένας ληστής κοινός σαν όλους τους άλλους. Δεν σε ήξερα, δεν με ήξερες.
Τον άλλον, τον τρίτο που τον έβαλαν από τα δεξιά σου εκείνη την ημέρα τον ήξερα, κάπου είχα εντοπίσει την παρουσία του -η ίδια κάστα βλέπεις- εσένα όμως δεν σε είχα δει ποτέ. 
Κάπου άκουσα για εσένα, αλλά δεν τους πίστεψα.
Πίστευα πως θα είσαι κάποιος τρελός της εποχής, όπως πολλοί που παραδόθηκαν στον θάνατο, ύστερα από αποφάσεις σπουδαίων.
Μπορούσα να σε δω, ήσουν ψύχραιμος, αν και γεμάτος πληγές.
Εγώ ποτέ μου δεν ήμουν ψύχραιμος. Κατάφερα όμως να ξαφρίσω πολλά μαγαζιά. Πάνω στον σταυρό όμως κατάλαβα πως δεν κατάφερα τίποτα τελικά. 
Εσύ όμως, ακούγεται πως άλλαξες τον κόσμο. 
Θα αρχίσεις, λένε, με τον θάνατό σου την επανάσταση.
Εγώ δεν κατάφερα τίποτα.
Τίποτα!
Δεν θυμάται κανείς το όνομά μου. Για όλους είμαι: «ο ληστής από τα αριστερά σου».
Μπορούσα να σε δω με την άκρη του ματιού μου, αν και πονούσα κάθε φορά που σήκωνα το κεφάλι μου. 
Υποφέραμε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο.
Και τους τρεις μας σταύρωσαν για να λυτρωθεί ο κόσμος. Και οι τρεις κακοποιά στοιχεία για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Από εμάς ο κόσμος τελικά απαλλάχθηκε, από εσένα ποτέ. Έγινες κομμάτι της ανθρωπότητας.  
Δεν ήξερα για ποιον λόγο σε σταύρωσαν, ούτε γνωρίζω αν ήξερες εσύ για εμένα. Ήμασταν και οι δύο ετοιμοθάνατα κορμιά σε ξύλο.
Ο κόσμος δάκρυζε γύρω μας, σε εσένα βρίσκονταν υποταγμένοι με ευλάβεια, σε εμένα δεν υπάρχει κανείς. Ούτε η μητέρα μου δεν εμφανίστηκε από ντροπή. Εσύ στις τελευταίες σου στιγμές, έχεις εκείνη που σε γέννησε να κλαίει· 
κλαίει και φυτρώνουν άνθη, λένε. 
Εγώ μυρίζω μόνο αίμα, τίποτα άλλο.
Στρέφω με όση δύναμη μου απομένει και σου φωνάζω:
«Αν είσαι αυτός που λένε, σώσε μας!»
Δεν μου απάντησες. Σιώπησες. Άρχισα να γελάω και καθώς γελούσα, ασφυκτιούσα. Θα πέθαινα από λεπτό σε λεπτό…
Πριν σκύψω το κεφάλι και παραδοθώ, σε είδα να με κοιτάς. Μέσα από το αθώο βλέμμα σου αντίκρισα το μέλλον: τον πόνο, τη διαφθορά, το κέδρος, τη μισαλλοδοξία, το αίμα που θα χυθεί για εσένα...
Τρόμαξα.
Ήλπιζα να πεθάνω μπας και σταματήσει η ντροπή μου. Η ντροπή μου για τους ανθρώπους τους ιερούς. 
Ήθελα να εξαφανιστώ. Να χαθώ και να πάρω και σένα μαζί μου.
Και χαθήκαμε.
Για λίγο περπατούσαμε και οι τρεις σε ένα λευκό φως, δεν μιλούσε κανείς μας. Ακολουθούσαμε ταπεινά το φως, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Ξαφνικά, ακούστηκε ένα ήχος μεταλλικός, όμοιος με της καμπάνας. 
Κραυγές και αχός μάχης σε τράβηξαν προς τα πίσω. 
Εμείς φτάναμε στην κόλαση κι εσύ επέστρεφες σε αυτήν.
Αναστήθηκες, λένε.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας