Για λίγο

Ξυπνάω. Ξυπνάω και μεταμορφώνομαι σε ψηφιακή μορφή. Πηγαίνω όπου μου ζητήσουν. Περπατώ κι όμως μένω στάσιμος. Καλύτερη η ασφάλεια. Είμαι προστατευμένος από γυαλί και πολλές εικόνες που μου δίνουν στρατεύματα ερεθίσματα για την ασφάλεια μου. Την τήρηση της ασφάλειάς μου. Αυτή, αυτή δεν διακυβεύεται ποτέ. Μέχρι... Μέχρι που είδα εσένα. Εκεί ένιωσα κάπως αδύναμος. Τα μάτια σου, με έκαναν να κατεβάζω τα δικά μου. Ένιωθα πως αγαπάς κι εσύ την ασφάλεια και θα αντιλαμβανόσουν την αξία της. Σε άκουσα, σε άκουσα να τραγουδάς και τότε ορκίστηκα μέσα μου να διατυμπανίσω αυτό το άκουσμα. Να ακούσουν όλοι τη μελωδία που βγαίνει από την ψυχή σου... 
Δεν σου έδειξα το ερωτικό μου ενδιαφέρον γιατί αυτό, αυτό θα με έκανε ακόμη πιο αδύναμο. Θα κυριαρχούσες πάνω μου και εγώ αυτό που απλώς ήθελα ήταν να ακούσουν όλοι τη φωνή σου. Αυτό προείχε για εσένα και την παρθένα σκέψη σου. Αυτό λοιπόν ήθελα κι εγώ, όσο κι αν ποθούσα το φιλί σου. Σε άκουσαν. Σε άκουσαν να τραγουδάς. Τα κατάφερες... Μέχρι, μέχρι που κάπου εκεί στη μέση του τραγουδιού σου, ένιωσες ένα οργασμικό ντελίριο να μολύνει το μυαλό σου. Οι νότες σου έγιναν κραυγές πάθους. Κραυγές έρωτα για άλλους κι εμένα με ανάγκαζαν να βλέπω. Να βλέπω να σε έχει κάποιος άλλος. Και αυτό πονάει. Πονάει πολύ να μην σε έχω. Που δεν θα σε είχα ποτέ. Ο πόνος μέσα μου, πρέπει κάπως να μειωθεί. Η μείωση θα πραγματοποιηθεί με τη μετατόπιση, υπέροχη φυσική, υπέροχη σκέψη. Γυαλί, το γυαλί που με γέννησε θα μου δώσει θάνατο και αυτό είναι επιλογή. Επιλέγω να μη βλέπω πια την προδοσία σου. Επιλέγω να μην μετανιώνω πια που δεν σε φίλησα. Επιλέγω τον θάνατο. Η αίσθηση του γυαλιού στον λαιμό μου είναι τόσο ερεθιστική, σαν να με αγγίζεις. Πλησιάζω εκεί που θέλω, θα φύγω αμόλυντος από αυτό το μέρος. Δεν θέλω άλλο να είμαι ψηφιακός, θέλω να είμαι αέρας. Φεύγω... 
Τι; Πώς είπατε; Φρέσκο χυμό; Όχι, όχι ευχαριστώ. Προτιμώ το γυαλί μου. 
Είπατε δέντρα; ψηλά δέντρα; Σας παρακαλώ, ίσως να τα δω λίγο... Αλλά όχι από εκεί που θα πετάω θα τα παρακολουθώ όλα. 
Χρήματα; Τι εννοείτε; Πλούτος... Ποτέ δεν τα χρειάστηκα, ήθελα μόνο να νιώθω ασφαλής μαζί σου. Το γυαλί εισέρχεται στο δέρμα μου... Νιώθω να με σκίζει... 
Ελευθερία; Είπατε ελευθερία; - εκεί άκουσα τις κραυγές οργασμού που σου χάριζε κάποιος άλλος και σταμάτησαν την καρδιά μου, γέμισα ζήλεια και οργή - Αυτό δεν είναι ελευθερία. Αυτό είναι σκλαβιά, κύριοι, ναι σκλαβιά να εγκαταλείπω αυτά που πρεσβεύω!
Το γυαλί με έκοψε για τα καλά και ένιωθα υπέροχα. Μια ζάλη με κυρίευση για λίγο και γονάτισα. Για λίγο ένιωσα δικός τους. Για λίγο ένιωσα δειλός. Για λίγο θα ήμασταν μαζί. Για λίγο θα πουλούσα αυτά που αγαπώ. Για λίγο έχασα εσένα. Για λίγο δεν θα το επέτρεπα να με κόψει κάτι που έφτιαξαν αυτοί. Για λίγο ένιωσα άνθρωπος, αλλά πλέον πετάω. Πετάω και στον ουρανό, ξέρεις, δεν ακούγονται οι βρόμικες κραυγές σου... Είμαι, όπως επέλεξα, ελεύθερος.

​​Κωνσταντίνος Μαρούγκας