Το ποντίκι

Τόσοι κόσμοι, τόσοι όμορφοι κόσμοι, 
με αρχές και φινάλε.
Και εμείς σαν να μην γεννηθήκαμε ποτέ.
Παιδιά ενός άλλου κόσμου, κρυμμένα, σε ένα δωμάτιο στοιβαγμένα.
Σακιά που μας περιφέρουν πέρα δώθε.
- Βάλε τα καλά σου ρούχα σήμερα έχουμε επισκέπτες.
- Βάλε το φουστάνι.
- Βάλε το σακάκι.
- Να μην πετάνε τα μαλλιά.
Τζίφος πάλι· μεγαλώσαμε. 
Κανείς δεν θέλει τους μεγάλους για παιδιά. 
Κάποτε έβαλα σακάκι δυο νούμερα μικρότερο, μπας και βρω σπίτι.
Μου έκοβε το αίμα. Αυτό αντέχεται όμως.
Πρότεινα, αν χρειαστεί, να δώσω και όλα μου τα χαρισμένα παιχνίδια. Για ένα σπίτι.
Όλα μου τα παιχνίδια για ένα σπίτι, να βρούμε όλοι ένα σπίτι.
Όπως πρέπει, τίμια και καθαρά με χαμόγελο.
Δεν έχουμε σπίτι, κανένα σπίτι.
Εδώ είναι κολαστήριο. Καθόλου σπίτι.
Γεννηθήκαμε σε ένα κουτί που έχει τέσσερις τρύπες.
Σαν τα ποντίκια.
Αν βγάλω ουρά, τρίχωμα και μουστάκια θα βγω να τρέχω στους αγρούς.
Ελεύθερος.
Μακάρι να ήμουν ποντίκι.
Σήμερα είναι Σάββατο, έχουμε επιθεώρηση από εκείνον.
Κολαστήριο.
Εύχομαι να μη με διαλέξει.
Βάζω τα πιο βρόμικά μου ρούχα.
Τα μαλλιά μου ανακατεμένα.
Ενώνω τις παλάμες να μην τρέμουν.
Σε παρακαλώ, Θεέ μου, κάνε με ποντίκι να μην με διαλέξει.
Ένα άσχημο ποντίκι.
Τα δίνω όλα, να μην με διαλέξει.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας