Γλυκό στο τέλος

Θα καθίσουμε κάποτε σε αντικρινά τραπέζια στο συνηθισμένο μας στέκι.
Εγώ θα καθίσω στη θέση μου κι εσύ στη δίκη σου, σε διαφορετικά τραπέζια.
Θα παραγγείλουμε τα γνωστά, χωρίς να τα μοιραστούμε.
Λες και δεν ξέρουμε τις γεύσεις μας.
Θα πίνω και θα αφήνω το ποτήρι μου δίπλα από το σουβέρ και δεν θα μπορείς να μου πεις τίποτα, αλλά θα ακούω τη φωνή σου από το διπλανό τραπέζι και θα νιώθω να με διορθώνει.
Θα μοιράζεις τη σαλάτα σε κάθε πιάτο σχολαστικά και το δικό μου θα μένει άδειο.
Θα τύχει να κοιταχτούμε και αμέσως θα κατεβάσουμε τα μάτια στα άδεια πιάτα μας, θα κάνουμε πως κόβουμε λίγη από την αμηχανία.
Θα χαιρετηθούμε από μακριά, ίσως σηκώσουμε ποτήρια, ίσως χαμογελάσουμε αλλά δεν θα πλησιάσουμε.
Είναι πολλές οι στιγμές που δεν ζήσαμε, στελεχώνουν και την πιο μικρή απόσταση.
Αποφασίσαμε, άλλωστε, να είμαστε σε χωριστά τραπέζια.
Και οι φίλοι οι δικοί μου, και οι φίλοι οι δικοί σου που κάποτε ήταν οι κοινοί μας άνθρωποι θα ανταλλάσσουν βλέμματα, θα χαμογελάνε, θα παρατηρούν, σχεδόν θα μιλάνε για όλα αυτά τα ενδιάμεσα, για όλα αυτά που θα μπορούσαν να μας ενώνουν, για όλα αυτά που μοιραστήκαμε, για όλα αυτά που μας οδήγησαν τελικά να καθόμαστε σε διαφορετικά τραπέζια.
Και θα θέλω τόσο πολύ να σε αγνοήσω.
Θα θέλω τόσο πολύ να σου δείξω πως δεν μου λείπεις.
Θέλω τόσο πολύ να σηκωθώ να φύγω.
Τόσο πολύ να μου μιλήσεις.
Πολύ καιρό τώρα.
Καιρό να σε αγγίξω.
Να μοιραστούμε ξανά στο ίδιο τραπέζι όλα αυτά που μας ενώνουν και μας χωρίζουν, στα δύο, όπως το γλυκό στο τέλος.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας