Βέσπα

Στα τελευταία μου γενέθλια, εκείνα τα γενέθλια που τελικά δε γιόρτασα, το πιο ονειρεμένο δώρο συνοδεία της πιο γλυκιάς, αναμνηστικής, προφορικής κάρτας μου δόθηκε από εσένα.
Μια διακοσμητική, κόκκινη βέσπα!
Με μια τέτοια, μου είπες, όταν ήμουν μικρός γυρίσαμε νησιά μαγευτικά, εξωτικά και ας ήταν στη χώρα μας. Και σε πίστεψα. Με μια τέτοια βέσπα έμαθα τότε να πορεύομαι, να κοιτάζω με προσοχή πάντα μπροστά μου, να εμπιστεύομαι δύο άλλα, ενήλικα χέρια να την οδηγούν και να νιώθω τον δροσερό αέρα της παιδικής νιότης να μου ορίζει την ελευθερία.
Χωρίς έγνοιες.
Συχνά θα πηγαίναμε σε γνώριμα για εσένα μέρη ή και άγνωστα, σίγουρα όμως μαζί ήμασταν οι πιο δεμένοι εξερευνητές. Πόσο σημαντικό δώρο και ας μη θυμάμαι όλα αυτά τα μέρη; Σίγουρα σε κάποιο κρυφό σημείο του μυαλού μου θα είμαι ακόμα παιδί και θα περιμένω να μου βάλεις το κράνος. Αυτή η έμφυτη ανυπομονησία μου, αυτή η αθώα μου διασκέδαση, αυτή η αστείρευτη διάθεσή σου να μου μάθεις τον κόσμο αφήνοντάς με να νομίζω ότι οδηγάω εγώ! Το πιο δύσκολο μέρος δεν ήταν αυτό, ήταν το επόμενο -έχε υπομονή πλησιάζω στο παρόν- τη μέρα που μου την έδωσες, μινιατούρα των πράξεών μας και ας ήταν κυρίως δικές σου. Εγώ απλά ήμουν παιδί και τα έβλεπα όλα μαγικά, εσύ είχες λόγο, από τότε το ετοίμαζε το σώμα σου, δεν προκύπτει ξαφνικά ένα τέλος. Ακόμα και το ζώδιό μου ήταν επιλογή σου, να σε θυμίζει διαρκώς.
Το καλύτερο μέρος ξεκίνησε από τη μέρα που μου έδωσες να κρατήσω αυτόν τον φορέα δικών σου αναμνήσεων και δικών μου εντυπώσεων, αποσκοπώντας να με κάνεις δικό σου συνεχιστή, συνεχιστή δηλαδή της δικής μου εξέλιξης. Πάντα πίστευες σε εμένα και γίνομαι αυτό που με έμαθες να αγαπάω. Ο εαυτός μου. Όταν μου τη δώρισες, κατάλαβα πόσο σημαντικό θα ήταν το φορτίο από εδώ και πέρα. Οι ανηφόρες δυσκολεύουν το μικρό όχημα να ανέβει, αλλά με επιμονή και λίγο παραπάνω κόστος ανεβαίνει και στο πιο δυσπρόσιτο μέρος. Εκεί κρύβεται η ομορφιά, στην αναζήτηση· και, αν δε τη συναντήσεις στο τέλος της διαδρομής, τη συνάντησες σίγουρα κατά τη διάρκεια της ανηφόρας. Το καλοκαίρι των ετών εκείνων φυλακίστηκε στην καρδιά μου και τα παντελόνια που φοράω πλέον θα υποκλίνονται διαρκώς με ευλάβεια στα κοντά μπατζάκια της περιόδου εκείνης.
Η μικρή βέσπα, αφού η μνήμη μου δε με βοήθησε να συγκρατήσω τη ρεαλιστική, δεν αποτελεί αφορμή για εγκαθίδρυση στο παρελθόν, αλλά κίνητρο για ένα δυναμικό παρόν με εμένα στο τιμόνι και ας μην γνωρίζω ακόμα να την οδηγώ με εμπειρία. Βρίσκομαι όμως σε καλό δρόμο και το γνωρίζεις, πάντα το γνώριζες. Σε κάθε μου επιτυχία να τη δαμάσω, σε κάθε μου άπειρη πτώση, σε κάθε επιτάχυνση και φρενάρισμα νιώθω κύριος των πράξεών μου και δε μετανιώνω διότι την οδηγάω, νοερά έστω, την οδηγάω.
Να αποφεύγω τις πολλές στροφές, σε ακούω να λες ακόμα και να πηγαίνω από τον πιο καλοφτιαγμένο δρόμο για τον τελικό μου σκοπό, χωρίς λακκούβες, επιπλέον βάρος και περι-στροφές. Η σέλα της είναι για δύο, για δύο με έναν προορισμό όμως. Οι πολλές στάσεις κουράζουν το όχημα γι’ αυτό τις αποφεύγω. Ο προορισμός αλλάζει θέση διαρκώς, κανένας έτοιμος δρόμος δεν σε οδηγεί εκεί. «Εσύ τον φτιάχνεις συνεχώς, ανακαλύπτοντάς τον» σε ονειρεύομαι να λες και ξυπνάω ευτυχισμένος. Ταξίδι συναρπαστικό, καθημερινά πρωτόγνωρο.
Θα έρθεις;
Τα θυμήθηκα όλα, τίποτα δεν παύει να μου τα θυμίζει, ακόμα και οι αναφορές άλλων για τους δικούς τους πατέρες θα μου φέρνουν στο μυαλό το μικρό αυτό παιχνίδι που μου χάρισες και μου χαρίζεις καθημερινά. Σε συναντάω παντού και ας μην είσαι πουθενά. Άραγε πόσες τέτοιες βέσπες να στολίζουν γραφεία ανά τον κόσμο; Η κάθε μια κρύβει μία ιστορία συναρπαστική κι εσύ μόλις διάβασες της δικής μου.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας