Πατέρας

Με θυμάμαι να φωνάζω, με είχε εκνευρίσει που για ακόμη μία φορά έκρινε τις επιλογές μου.
Εκείνος καθόταν στο τραπέζι, εγώ όρθιος πέρα δώθε σαν τη σφήκα να φέρνω τον ουρανό στη γη.
Με έκρινε, μου φώναζε, με διόρθωνε από παιδί.
Λιοντάρι γερασμένο που διψούσε για επιβολές.
Σαν να ήταν παντογνώστης, σαν αυτό που επέλεξα να ήταν αποκρουστικό στα μάτια του και ας ήταν κάτι δικό μου.
Της ζωής μου πορεία.
Και όσο εγώ έκανα πως επαναστατώ, εκείνος με κοιτούσε αμίλητος με τα ζεστά του μάτια, που επανέφεραν πλέον, αφού οι αρειμάνιες φλόγες παραιτήθηκαν, στον πυρήνα τους τη γονική στοργή.
«Τελείωσες;» μου είπε.
«Γιατί, ακούς ποτέ;» απάντησα εγώ.
«Σε άκουσα, παιδί μου, και το μόνο που έχω να σου πω...» μου απάντησε διστακτικά.
«Ακούω» είπα εγώ κοφτά.
«Μακάρι στη ζωή σου να είσαι ευτυχισμένος, γιατί εγώ δεν τα κατάφερα.» απάντησε ο πατέρας και κατέβασε τα μάτια του χαμηλότερα από τα δικά μου.
Κάπως έτσι σωπάσαμε και οι δυο.
Και αυτή η σιωπή μάς τσάκισε.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας