Όσο ονειρεύομαι, χαμογελάω

Κοιμάμαι, ναι,  απολαμβάνω να κοιμάμαι, όχι γιατί το σώμα μου το ζητάει- το αντίθετο μάλιστα- αλλά γιατί ονειρεύομαι. Επιλέγω τι ονειρεύομαι, ως απόηχο της ολοήμερης σκέψης μου. Κοιμάμαι γιατί έρχεσαι εκεί και ζούμε μαζί, σε μια ονειρική πραγματικότητα. Και χαμογελάω,  ακούς,  χαμογελάω στον ύπνο μου σαν μωρό. Και έρχεσαι κάθε βράδυ εκεί, χωρίς να το ζητάω. Απλά έρχεσαι, γιατί το επιθυμείς. Έχω τόσες αναμνήσεις που μοιάζουν να τις ξαναζώ. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο και θα το ξαναζούσα, με κάθε κόστος. 
Και αν κάποιο βράδυ δεν έρθεις στο όνειρό μου, είναι γιατί πολύ απλά έχω έρθει εγώ στο δικό σου, έτσι, για να μοιράσουμε τις αποστάσεις. Και είναι όλα ταιριαστά, όπως θέλαμε και χτίζαμε, το νιώθεις, σωστά; Κάθε όνειρο και μια ζωή, κι εγώ ξέρω ποια ζωή θέλω να ζω: αυτή που είμαστε αμοιβαία ερωτευμένοι. 
Λένε πως οι άνθρωποι ονειρεύονται τον Παράδεισο. Εμείς κάναμε τη μεγαλύτερη αμαρτία για να έχουμε ο ένας τον άλλον, με ακούς; Φτιάξαμε έναν Παράδεισο για εμάς τους δύο στην πραγματικότητα, αταίριαστο για τους πολλούς, αλλά δεν μας ένοιαζε! Κι όμως τον προστατεύαμε, με όση δύναμη είχαμε.
Καταλάβαμε ότι η ευτυχία είναι τρόπος ζωής, όχι κατάσταση. Αγγίζαμε την τελειότητα, με ακούς; 
Μέχρι που... 
Μέχρι που πέσαμε και χτυπήσαμε.
Κουράστηκες, κι ας μόχθησες τόσο για εμάς. Σου έδωσα το χέρι για να σηκωθείς, αλλά το έσπρωξες. Φοβήθηκες, δεν είχαμε ξαναπέσει. 
Και τώρα που έφυγες, όλη η πραγματικότητα γέμισε φλόγες και η σάρκα μου λιώνει. Με ακούς να φωνάζω από πόνο, αλλά δεν γυρίζεις.
Πονάει. 
Όλα πια θυμίζουν κόλαση, τα λόγια των άλλων θόρυβος, κάθε βοήθεια αγκάθια και μου ζητάνε να μιλάω, ενώ είμαι βυθισμένος στη σιωπή.  
Τι να πω; 
Ποιος θα καταλάβει; Ποιος; 
Όλα καίγονται, φυτρώνουν και ξανακαίγονται αδιάκοπα. 
Κι εγώ στο κέντρο φοβισμένος σε φωνάζω, αλλά δεν ακούς. 
Και μένω εδώ, ακίνητος, περικυκλωμένος από φλόγες να περιμένω να φτάσει η φωνή μου στα αφτιά σου, να γυρίσεις. 
Γι' αυτό επιθυμώ να ονειρεύομαι, κατάλαβες; Γιατί εκεί όλα είναι ταιριαστά, όπως θέλαμε και χτίζαμε, το νιώθεις, είμαι σίγουρος. 
Κι όσο ονειρεύομαι, χαμογελάω, γιατί είμαστε αγκαλιά και αυτός είναι ένας εξαιρετικός λόγος για να χαμογελάει κανείς, σωστά; 
* Πριν ξυπνήσω και γίνεις πάλι ατμός, θα σε ξαναρωτήσω τι πρέπει να κάνω για να είμαστε πάλι μαζί, και μέχρι να γίνουν τα δάκρυα ατμός θα σταματήσω να ανασαίνω μήπως και τελικά ακούσω τη φωνή σου και γυρίσω τον κόσμο ανάποδα. Να κάνω το όνειρο πραγματικότητα...
Κωνσταντίνος Μαρούγκας