Βάζο με νερό κιτρινισμένο

Όταν σε πρωτογνώρισα σου είπα ότι μου άρεσαν τα λουλούδια.
Είχα εξηγήσει: όχι να τα κόβω, να τα θαυμάζω!
Αυτό δεν έγινε ποτέ κατανοητό και όχι μόνο από σένα.
Πίστευες ότι το σπίτι μου θα ήταν άδειο από τις επιθυμίες μου.
Κι όμως σε θυμάμαι να μπαίνεις με τα χέρια πίσω από την πλάτη.
Είδες στο σπίτι μου έναν κήπο κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους.
Ασφυκτικά δεμένο με μένα.
Όσο πνιγόταν αυτός, πνιγόμουν κι εγώ.
Πατούσες φύλλα αποξηραμένα.
Εστίασες σε κάποια φρέσκα που αργοπέθαιναν σε ημιφωτισμένο δωμάτιο, τα κοίταζες με απορία λες και πίστευες ότι δεν θα μου είχαν ξαναδώσει λουλούδια,
είδες τα αγκάθια τους ανταγωνιστικά, και φανέρωσες ένα τριαντάφυλλο όμοιο με ξίφος. Το πέταξες στο πάτωμα.
Ένα λουλούδι ταπεινό ως λάφυρο αγάπης, κι όμως εισέπραττα αποστροφή.
Πριν το τέλος, τουλάχιστον, ήξερα.
Έκοψε τη ροή του οξυγόνου.
Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να ρουφήξει όσο είχε απομείνει στην ατμόσφαιρα του σπιτιού.
Χωρίς να το θέλουμε αυτοκτονήσαμε μαζί.
Ούτε που άγγιξα το «δώρο» σου.
Μας έπνιξες.
Και επέζησαν σχέσεις παλιές, για ορισμένες ώρες παραπάνω, σε ένα βάζο με νερό κιτρινισμένο.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας