Κρασί σε μπιραρία

Κάθε φορά θυμάμαι…
-Τόσες μπίρες, κρασί θα πάρεις εδώ που ήρθαμε;
-Μα, αυτό μου αρέσει…
-Έχει τόσες επιλογές, σπάνιες μπίρες, δεν θα τις βρεις εύκολα αλλού.
-Καλά.
Φαινόταν να πίνει την μπίρα, με μια πίκρα πέραν του λυκίσκου. 
Μια πίκρα σαν για να με ευχαριστήσει· κι όμως χαμογελούσε.
Δεν την ήπιε όλη, άφησε δυο γουλιές στο τέλος. Πριν φύγουμε την ήπια εγώ. 
Ήταν πράγματι πικρή. Ακατέβατη. Σου καθόταν στον λαιμό.
Γυρίσαμε πολλές μπιραρίες, όσο διαρκεί αυτή η θύμηση και πάντα ο ίδιος διάλογος. 
Μέχρι που παραγγείλαμε την ίδια μπίρα, την πίναμε στον ίδιο ρυθμό, τη γευόμασταν σαν ένα στόμα, νιώθαμε την ίδια θερμοκρασία. Δεν είχα κάτι να ρωτήσω. Δεν είχα κάτι να δοκιμάσω. Δεν είχε κάτι να δοκιμάσει. Τότε ήταν που  κατάλαβα, πόσο τελικά μου αρέσουν οι άνθρωποι που επιθυμούν κρασιά στις μπιραρίες.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας