Φθινοπωρινή βροχή

​«Με τι θα παρομοίαζες τη βροχή;» Με είχες ρωτήσει μια νύχτα στο αυτοκίνητο. Είχαμε ξαπλώσει και με κλειστά τα μάτια φανταζόμασταν έξω να παρελαύνουν χιλιάδες σταγόνες νερού. Αυτό το μεγαλόπρεπο κρουστό με τον ασυνάρτητο συγχρονισμό, τύμπανο στα δικά μου αφτιά, δάκρυα στα δικά σου. Όσο ήχο κάνουν τα δάκρυα στην κατηφόρα του προσώπου σου.
Υπερβολές!
Τι πιο συχνό λοιπόν από τις υπερβολές; Αν σκεφτεί κάποιος τις τρελές επιθυμίες των ανθρώπων να φτάνουμε στα όρια, θα αντιληφθεί ότι μόνο τότε ουσιαστικά νιώθουμε ηδονή. Είτε θετική είτε αρνητική. Τα πάλαι ποτέ μέτρο έχει εξαφανιστεί και δεν υπάρχει γυρισμός. Για το τελευταίο μην λυπάσαι, ποτέ ουσιαστικά δεν υπήρχε μέτρο. Ο καθένας έβαζε τα δικά του όρια και σταθμά, έτσι όπως τον ευνοούσαν. Το έκανες εσύ το έκανα κι εγώ. Στην προστασία των επιλογών μας είμαστε ανίκητοι φρουροί.
«Αλήθεια γιατί προστατεύεις τόσο τις επιλογές σου;» Με ρώτησες εκείνο το βράδυ. Σώπασα, δεν σου απάντησα. Θέλησα να σε αφήσω να το καταλάβεις ζώντας μαζί μου. Όπως και κάνεις άλλωστε. Οι επιλογές μας, είτε είναι λογικές είτε υπερβολικές, δεν παύουν να προδίδουν το χαρακτήρα μας. Οφείλεις λοιπόν να τις υποστηρίξεις και να τις προστατεύεις. Ο κόσμος χλευάζει εύκολα αυτό που δεν κατέχει. Το ζήτημα που θέλω να θίξω είναι άλλο όμως. Η υποκειμενικότητα της φύσης μας, για εμένα, παιδί φαντασιόκοπο, όλα μπορούν να περάσουν από το μυαλό μου εντελώς διαφορετικά, να τους δώσω χρώματα, να τους τα αφαιρέσω, να κάνω το άσχημο όμορφο και το αντίθετο. Σε σκότωνε η πολύχρωμη ματιά μου. Για εσένα όλα είναι πεζά και απτά. Ρητά, τείχη μυθικά που δεν γκρεμίζονται. Πόσο ρευστός είναι ο δικός μου κόσμος. «Πόσο θα θελα να σου μοιάζω…» σου είπα δειλά.
Στο θέμα των υπερβολών έκανες ένα μεγάλο λάθος. Προσπάθησες να με μιμηθείς. Το πώς βλέπεις εσύ τα πράγματα δεν με αφορά άμεσα, έτσι κάθε σου προσπάθεια να μπεις στη σφαίρα της φαντασίας μου καθίσταται αυτομάτως άκυρη. Δεν μπορείς να κάνεις το μυαλό σου να βγάλει φτερά ενώ το έχεις δεμένο με αλυσίδες στη γη. Άσε εμένα να υπερβάλω που μπορώ. Να σε φτάσω στα όρια της παράνοιας σου, στα όρια του απλού να φτάσεις εσύ εμένα. Η αντίθεση που μας ενώνει. Κάπου εκεί, στις διαφορές μας θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε το τρίτο πρόσωπο που μας παρατηρεί. Το δικό μας βρέφος, κατά το ήμισυ δικό σου κατά το ήμισυ δικό μου. Το απόσταγμα της επικοινωνίας μας.
Εκείνο το βράδυ μου έκανες και μια τρίτη ερώτηση, τη θυμάσαι; Θα σου δώσω απλά την απάντηση. Ναι τρελαίνομαι ορισμένες φορές, όλα όμως ερεθίζουν τη φαντασία μου, σκάει σαν πυροτέχνημα χρωματιστό, γιορτινό. Από τη στιγμή που δεν χάνω τον εαυτό μου, είμαι ευτυχής. Αρκεί να μην ζω στο γκρι.
Η βροχή λίγο πριν ξημερώσει δυνάμωσε. Με είχε πάρει ο ύπνος στο άβολο κάθισμα. Μια δυνατή αστραπή σε πήρε, ένας κεραυνός με ξύπνησε. Σε έψαξα για λίγο χωρίς ζήλο. Θα ξαναγυρνούσες. Όταν ξαναμπήκα στο αμάξι παρατήρησα ότι στο θολό τζάμι είχες γράψει: «Το γκρι με σκοτώνει. Σε χρειάζομαι.» Κι εγώ σε χρειάζομαι σκέφτηκα. Ξεκίνησα τη μηχανή και άρχισα να σε ψάχνω. Κρυβόσουν κάπου εκεί, στη βροχή μας.
Κωνσταντίνος Μαρούγκας