Μην πλησιάζεις

Με γκρέμισες, θαρρείς.
Νόμισες θα φοβηθώ.
Όπως κάθε δυνάστης,
πάτησες πάνω στο εύπλαστο του χαρακτήρα μου.
Έτσι, άλλωστε, χαρακτήριζες το σώμα μου «πήλινο». Θυμάσαι; Εγώ δεν ξεχνώ.
Και να τα λουλούδια, και να τα δώρα, και να τα κομπλιμέντα, μέχρι που τα αρνήθηκα.
Όχι ότι τα δέχτηκα και ποτέ. Δεν τα θέλησα.
Σ’ το έδειχνα διαρκώς.
Γιατί τόσα λουλούδια στις ανηθικότητες;
Μου έφερναν κνησμό, απέχθεια τα τόσα χρώματα και μυρωδιές• απλά κατάλαβα ότι κάλυπταν έναν βούρκο.
Και εκεί στο «όχι», που δεν ήταν ποτέ «ναι», έκανες τα πάντα να με σπάσεις.
Προσπάθησες να πλησιάσεις, να αγγίξεις, να πλησιάσεις, να δέσεις, να πλησιάσεις, να απομακρύνεις, να πλησιάσεις, να ζουλήξεις, να πλησιάσεις, να εξαφανιστείς, να πλησιάσεις.
Να πλησιάσεις.
Να πλησιάσεις.
Ξανά και ξανά.
Και τα ‘χανα, δεν ήξερα πού πατούσα.
Για λίγο έχανα τα λογικά μου. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
Μέχρι που ξεκουμπίστηκες.
Και τώρα πας να πλησιάσεις, ξανά, με διαστρεβλώσεις που πέφτουν στο κενό.
Το σώμα μου ήταν και είναι πέτρινο, δεν σπάει, όπως όλων που έχουν φωνή.
Άσε τι πίστευες εσύ.
Γιατί από όλες τις ανηθικότητές σου, δεν συγκρίνεται καμία με την προσπάθειά σου να οδηγήσεις κάποιον στην τρέλα και στο τέλος να τον αποκαλείς τρελό.
Και χάνεις, μας χάνεις.
Φαντάζουμε - επιτέλους - ξένοι.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας