Δωμάτιο ενηλικίωσης

Έληγαν τα γενέθλιά της. Έγινε δεκαοκτώ κάποιες ώρες πριν.
Ο κόσμος είχε πια φύγει και άφησε πίσω του δώρα μικρά, μεγάλα, βαριά, ελαφριά, άξια και ανάξια λόγου, φορεμένα όμως νοερά σε εκείνη.
Τα άνοιξε όλα, ένα προς ένα, γεμάτη χαμόγελο. Γέμισε το δωμάτιό της κομμάτια από χαρτί περιτυλίγματος, κορδέλες και πλαστικά μέρη.
Α, και κάμποσα δώρα• υλικά και λαμπερά.
Το μικρό δωμάτιο ενηλικίωσης γέμισε!
Αφίσες, ρομάντζα, καρδούλες, αρκουδάκια, κούκλες, λουλούδια, ρούχα, εσώρουχα, προϊόντα μακιγιάζ, κοσμήματα, αρώματα, κρέμες, κουζινικά, σφουγγαρίστρες, κουβάδες, σίδερα, μωρά, παιδιά, κούκλοι, σπίτια, ηρεμιστικά, αντιγηραντικά και όλα αυτά που τη στοιχειοθετούν ως ύπαρξη θηλυκή.
Είχε μείνει να τα κοιτάζει για ώρα• σκεπτική μπρος στην εικόνα που έχτιζε η στοίβα της κανονικότητας.
Είχε μείνει ένα τελευταίο δώρο, της μαμάς της. Ένα μεγάλο κουτί.
Το άνοιξε νιώθοντας προσμονή για κάτι πιο προσωπικό, κάπως διαφορετικό.
Πού θα το χωρούσε, όμως, στο ασφυχτικά γεμάτο δωμάτιο; Οι τοίχοι ήταν έτοιμοι να σπάσουν. Είχαν ήδη γεμίσει ρωγμές.
Έσκισε το περιτύλιγμα και το άνοιξε βιαστικά.
Το κουτί ήταν άδειο.
Κοίταξε γύρω της και ξανά μέσα στο κουτί.
Ήταν άδειο. Άδειο.
Κοίταξε τη μητέρα της γεμάτη απορία.
«Γιατί;» ρώτησε η κοπέλα.
«Βάλε όλα αυτά μέσα, σφράγισέ τα και κλείδωσέ τα στην ντουλάπα σου. Άνοιξε και πάρε αυτά που σε εκφράζουν ή και τίποτα. Γίνε επιλογή δίκη σου, όχι των άλλων η εικόνα» απάντησε η μητέρα της «να ζήσεις όπως θες» ολοκλήρωσε, αντί για «χρόνια πολλά».
Η κοπέλα χαμογέλασε και είπε ένα αμήχανο «ευχαριστώ» που συμπληρώθηκε αναπάντεχα από ένα «αλλά γίνομαι η δίκη σου εικόνα, μαμά» και έκλεισε το κουτί μηχανικά, αφήνοντας τα πάντα έξω, ανέγγιχτα.
Κράτησε τους τοίχους του δωματίου μπας και την πλακώσουν και συνέχισε.
«Όσο και να τα κρύβω θα ξέρω πως υπάρχουν. Προτιμώ να τα βλέπω και να συντηρώ το δωμάτιο αυτό με τα χέρια μου, τις πράξεις μου, τον εαυτό μου ολόκληρο, αν χρειαστεί. Όλα στο φως, τίποτα πια κρυμμένο. Αν μπορείς πάρε το κουτί σου, μου πιάνει χώρο, δίχως λόγο».
Η μητέρα πήρε το κουτί, δημιουργώντας ένα κενό ελευθερίας στο μικρό δωμάτιο. Ανέβηκε σε μια σκάλα και το έβαλε στο πατάρι δίπλα σε κάτι άλλα - παλιών της γενεθλίων - σκονισμένα.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας