Παράξενη Τέχνη

Σε ένα σύμπαν γεμάτο πεφταστέρια και κομήτες που προκαλούν φθορές σε αθώους, ζωοφόρους πλανήτες, συναντάς και συναναστρέφεσαι με δειλές καταστροφές. Φύσεις καλοπροαίρετες να συναντούν τις αντίπαλές τους και εκρήγνυνται. Ξέρεις, παράγουν ενέργεια όμως.
Ένα σύμπαν να αναπαράγεται με εκρήξεις.
Πραγματική ομορφιά!
Έτσι είχα συναντήσει κι εσένα, τυχαία, σχεδιασμένα τυχαία. Έμοιαζες με πίνακα ζωγραφικής οργανωμένο με νότες και χρωματισμένο με αρώματα. Σαν γαλαξίας που αναβλύζει από βότσαλα που μαζέψαμε από εκείνη την παραλία που δεν πήγαμε ακόμη, σε ένα όνειρο. Και όλη αυτή η ηρεμία λίγο πριν σε κοιτάξω, όλη αυτή η μορφή πριν διαστρεβλωθεί, όλη αυτή η υποτακτική σιγή των πάντων λίγο προτού γυρίσεις το βλέμμα σου να με κοιτάξεις. Κάπου στο ενδιάμεσο της αντίληψης εκείνης της πρώιμης επαφής υπάρχει μια παράξενη τέχνη.
Σαν να λάμπεις – σαν να αστράφτω.
Εκρήξεις από το σύμπαν που κρύβω μέσα μου, εκρήξεις που επιζητούν μια αντίθετη φύση, εκρήξεις που επιζητούν την επικοινωνία, εκρήξεις από το σύμπαν που μας γέννησε, εκρήξεις από το σύμπαν που θα μας αφανίσει, εκρήξεις από χρώματα σε καμβά, εκρήξεις που κατευνάζουν την αρρωστημένη σκέψη μας και τη μετουσιώνουν σε ουρλιαχτό, ως μια ανίερη πράξη που τόσο μοιάζει με τους λύκους, καθώς εκλιπαρούν για λίγη πανσέληνο.
Και όλα αυτά να εγκαθίστανται σε μια βόλτα, σε ένα σημείο στον χάρτη, σε ένα τυχαία δοσμένο φιλί ή απλούστερα στη θύμησή του σε ώρες παράξενες, μοναχικές, καθαρά ανθρώπινες.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας