Ρούχα βαφτισμένα γυναικεία

Στις μύτες των ποδιών, μην και την ακούσουν, άνοιξε την ντουλάπα της μαμάς της.
Φόρεσε μια μπλούζα και μια φούστα της· μέσα τους επέπλεε.
Πήγε μπροστά από τον καθρέφτη του υπνοδωματίου και άρχισε να βάφεται με χρώματα που την εντυπωσίαζαν.
Μετά έβαλε κοσμήματα βαριά, στόλισαν τα χέρια και τον παιδικό λαιμό της.
Στο τέλος άρωμα μεθυστικό, ώριμο, σαγηνευτικό έγραφε πάνω «γυναικείο» με μικρά μικρά γράμματα σε μια παγκόσμια γλώσσα.
Έκανε τη μεγάλη.
Περπατούσε σαν τη μαμά της, μίλαγε σαν τη θεία της, γέλαγε σαν τη γιαγιά της.
Γυναικείες φιγούρες που ήταν παγιδευμένες σε μια κουζίνα, όσο αυτή έκανε πως μεγαλώνει στο παιδικό της δωμάτιο.
Λίγη ώρα μετά, αφού έπαιξε, αποφάσισε να τα βγάλει.
Άρχισε να βγάζει τα ρούχα της κλαίγοντας κρυφά, όπως πολλές φορές είχε δει τη μαμά της, λόγω της υποτίμησης που δεχόταν από τον πατέρα της.
Άρχισε να ξεβάφεται όπως η θεία της, εκτός από το δεξί μάγουλο που το είχε πάντα καλυμμένο, για να μη φαίνεται ο μώλωπας που απέκτησε από τον θείο της.
Άρχισε να βγάζει τα κοσμήματα σαν τη γιαγιά της, σπάζοντας το κολιέ, αφήνοντας να πέσουν κάτω οι πολύτιμες χάντρες μπας και τις σκυλέψουν συγγενείς της.
Πήγε να βγάλει και το άρωμα· αυτό δεν έβγαινε. Έτριβε, έτριβε και το άρωμα τής έσπαγε τη μύτη. Σαν να έπρεπε να το φοράει υποχρεωτικά.
Από το τρίψιμο και τον πόνο κατάλαβε πόση δύναμη θέλει να βγάλεις αυτό το άρωμα το παραδοσιακά χιλιοφορεμένο.
Οι φιγούρες που τη στιγμάτισαν ως παιδί, ένιωθε πια να τη δυναμώνουν.
Κατάλαβε τι σήμαινε να φοράς ρούχα βαφτισμένα γυναικεία.
Ήθελε να ξεφύγει, όχι για να νιώθει καλύτερη, αλλά για να μην χαρακτηρίζεται η υπόστασή της από άλλους ανθρώπους, ρόλους και αντικείμενα.
Έμαθε να είναι δυνατή και ας ήταν ακόμα παιδί.
Είχε απότομα μεγαλώσει.*
Μια μέρα καθημερινή, υιοθετώντας και αποβάλλοντας λίγους οικείους ρόλους μέσα στο παιχνίδι της.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

* Η φράση αυτή ανήκει στην Ιωάννα Σαμαρά