Στιγμές επικίνδυνες

Κρατώ αναμνήσεις μέσω φωτογραφιών.
Μοιάζει με ημερολόγιο στιγμών, απουσία λόγου.
Στιγμές οικείες και ανοίκειες, από σπίτια, τοίχους, δρόμους, φύσεις, θέατρα.
Στιγμές με φίλους τωρινούς και παλιούς, με πρόσωπα που πλέον ξεχνώ, με τους δικούς μου και τους άλλους.
Μέχρι και υπότιτλους από ταινίες έχω πιάσει τον εαυτό μου να απαθανατίζω.
Να συλλέγω, να θυμάμαι ή μάλλον να μου θυμίζουν εμένα, εκείνον τον παροδικό εαυτό μου σε συνάρτηση με μια στιγμή.
Πολλές φορές διστάζω να κοιτάξω πίσω, υπάρχουν στιγμές που πονάνε. Όμως, με βλέμμα εμπρός, το μέλλον μοιάζει τρομακτικό.
Υπάρχουν και φορές που απορώ γιατί τραβάω δεδομένα και καθημερινά, όπως για παράδειγμα τις πολυκατοικίες από το μπαλκόνι ή την τετριμμένη θέα προς το Μοναστηράκι από εκείνη την ταράτσα στην παράσταση που πήγαμε.
Και πάντα η απάντηση έρχεται στο παρόν,
που οι στιγμές μου τείνουν να διαγράφονται,
να γκρεμίζονται, να εκκενώνονται, ενίοτε να τσιμεντώνονται, σχεδόν πάντα να κινδυνεύουν.
Και έχω πολλές αναμνήσεις επικίνδυνες, που δεν διαγράφονται, συγκεντρώνονται, αλληλοϋποστηρίζονται, αναζοπυρώνονται.
Οπωσδήποτε δεν θα καταφέρουν τίποτα, ούτε οι προκλητικοί κυρίαρχοι, ούτε τα ανθρωπάκια που έλαβαν βήμα μέσα στην δυστοπία να σιγοντάρουν για αυτά που δεν γνώρισαν ποτέ.
Ορίστε, πάρτε τα όλα να δούμε τι θα τα κάνετε!

Κωνσταντίνος Μαρούγκας