Ποιο φως;

Ανήσυχος, καθώς είμαι, να διερωτώμαι.
Ποιο φως έδωσες; Ποιο φως πήρες;
Σε ποια μοιρασιά χαρίστηκες;
Σε ποιον άνεμο σκορπάω λέξεις, σελίδες, στάχτες, μελάνι;
Πόσα «γιατί» απαντώνται στο κενό χαρτί;
Το φως που απλόχερα σου χάρισα να προσεχείς και να φυλάς σε κάθε ανατολή και δύση. Γιατί βγήκε από εσένα, από χαμόγελα που λείπουν και πληγές που πια συνήθισα να αγαπώ.
Και οι μήνες περνούν.
Και οι μήνες περνούν.
Και το εξώφυλλο σκληραίνει κρατώντας τις σελίδες μου αγνές, γεμάτες από μέρες περασμένου φωτός.
Ελπίδες σκοτεινές, ευχάριστα ονείρατα.
Ποια θητεία τελείωσα, ποια θητεία εκτίω για ένα φως που μου έκλεψες.
Δίχως ένα ρίσκο.
Δίχως ένα...
Δίχως...
Έτσι, για να ‘χουμε κάτι να λέμε.
Για σιωπές που ουρλιάζουν.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας