Φωτιές πληρωμένες

Είχα πάντοτε μια ευαισθησία στα μάτια, που ξεκινούσε απ’ έξω.
Από όλα τα ερεθίσματα, όλες τις κακουχίες, τα βλέμματα άλλων.
Πλέον σε καιρούς πολέμου τα μάτια δεν κλείνουν ποτέ.
Δεν πρέπει να κλείνουν ποτέ.
Δεν έπρεπε να κλείσουν και ποτέ.
Κόκκινα, ερεθισμένα σαν να έκλαιγα για ώρες.
Κοιτάζω με βλέμμα σταθερό να καίγεται το μέλλον και δεν θέλω να χάσω στιγμή από την οργή που χτίζω.
Όχι μόνο για τους ιθύνοντες, για ένα κράτος παντού ανεπαρκές, για την καταστροφή, για τη φθορά και την απώλεια ζωών, αλλά και για τους υποκριτές που «νοιάζονται» για τα ζώα στις φλόγες, ενώ ψήνουν στις δικές τους φλόγες κομμάτια άλλων.
Φωτιές και οι δυο, πληρωμένες με αίμα.
Μπροστά μου στάχτες πετούν σχεδόν χορογραφημένα και μεταφέρουν πόνο.
Στέγνωσαν όλα, δεν υπάρχει νερό.
Ούτε καν ένα δάκρυ πια.
Ξεράθηκαν όλα μπρος στα μάτια μου.
Βλέπω όμως καθαρά.
Με πόνο, αλλά καθαρά.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας