Χώμα και γρασίδι

Κοιτάζω συνήθως τη θέα από χαμηλά, κοντά σε έναν αγρό επίπεδο, ανάμεσα σε πολυκατοικίες.
Με βλέμμα στραμμένο διαρκώς προς τα πάνω αγνοώ τα ευαίσθητα, σχεδόν ασθενικά άνθη της πόλης - λες και τα ουράνια έχουν μεγαλύτερη αξία από τις απτές, γεμάτες χώμα και φύλλα πατημασιές μου - συνθλίβοντας την επίγεια ομορφιά.
Σκύβω στα γόνατα να γεμίσω τις παλάμες μου χώμα και γρασίδι.
Νιώθω πόνο μάλλον από την τριβή.
Κάνω πως αφουγκράζομαι τη γη.
Τα νύχια μου είναι βρόμικα για τους ανθρώπους, παράλληλα εργαλεία του πρωτόγονου εαυτού που αδιαφορεί για τα βλέμματα ενός διεφθαρμένου πολιτισμού.
Ζητώ συγχώρεση από τις σιωπές των τσακισμένων ανθών.
Πάντα η συγχώρεση οφείλει να πλησιάζει την ουσία του φθαρμένου.
Αρχίζει, να ψιχαλίζει.
Δεν είδα τίποτα. Δεν ένιωσα τίποτα.
Το μαρτύρησε το βασανισμένο χώμα.
Βρίσκομαι στα γόνατα, σαν να προσεύχομαι - κι όμως δεν προσεύχομαι, σιωπηλά αποζητούσα αποδοχή παρά τον πόνο που προκάλεσα σε άμαχους - και παρατηρώ κάθε μου κίνηση να επιφέρει περαιτέρω καταστροφή.
Σηκώνομαι και βλέπω τα γόνατά μου γδαρμένα. 
Ποιος ξέρει ποια άνθη έκρυβαν αγκάθια και κάθισα πάνω τους αψηφώντας τις εκδορές;
Πλέον έβρεχε και οι ψιχάλες πρόσφεραν το αίμα μου στο χώμα ως λάφυρο. 
Τα τσακισμένα άνθη επαναστάτησαν απέναντι στον δυνάστη τους.
Σιωπηλά, αόρατα, συλλογικά, εκεί που δεν το περίμενα.
Και τότε ήταν που κατάλαβα γιατί πολλοί αδιαφορούν για τα επίγεια και στρέφουν βλέμματα στον ουρανό: το τίμημα της επαφής· το μικρό, το απρόβλεπτο, το επίπονο, το ουσιώδες.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας