Χάπι υποχρεωτικό

«Όλα γίνονται για κάποιον λόγο» ακούγεται σαν σύνθημα λαού. Συγκεντρώθηκαν οι ήχοι, στερεοποιήθηκαν και έγιναν χάπι. Το καταπίνουμε σαν μοχλό ενεργοποίησης αντίληψης. Ένα χάπι σκληρό, τεράστιο, άφθαρτο, σου γδέρνει τον οισοφάγο.
Μοιάζει με υποχρέωση.
Και πρέπει να το καταπιείς για να δεχτείς αυτά που συμβαίνουν.
Σε σένα, στον άλλον, σε όλους.
Ίσα κι όμοια.
Για να αντέξεις. Για να αντέξουμε.
Και δεν κατάλαβες ποτέ ότι αυτό το χάπι σού στέρησε το δικαίωμα επιλογής. Ότι τα άφησες όλα να μοιάζουν με παραμύθι που κάποιος γυρίζει τις σελίδες.
Οι αόρατες σελίδες αιχμαλώτισαν τη βούλησή σου αντικαταστώντας τη με φόβο• μη και αρνηθείς να το καταπιείς!
Είναι υπέροχο, άλλωστε, το παραμύθιασμα, μέχρι να καταλάβεις ότι σου ‘γινε συνήθεια.
Συνήθισες όμως, σχεδόν εθίστηκες σε ένα χάπι που δεν ήταν ποτέ υποχρεωτικό να το καταπιείς.
Τελικά.
Καταθέσαμε τα όπλα στο άγνωστο, για ανάληψη
εκπλήξεων προδιαγεγραμμένων.
Και όσοι ήταν να επαναστατήσουν κόντρα σε αυτό το χάπι, χάθηκαν σαν αερικά σε πέντε δρόμους άδειους.
Και άντε τώρα βρες τους.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας