Αρλεκίνοι

Δύο Αρλεκίνοι συζητούν κάνοντας κούνια στο πιο ψηλό σημείο του πλανήτη. Από κάτω βλέπουν πόλεις ενωμένες. Αρχίζει να βραδιάζει και τα φώτα των πολυκατοικιών ενσωματώνονται στον νυχτερινό ουρανό, μοιάζουν με πολύχρωμα αστέρια.

- Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί μου έσκισες τη στολή; 
- Χαχαχαχαχα.
- Σου μιλάω, μπορείς για μια στιγμή να μου απαντήσεις σοβαρά; Τη στολή μου την έραψα μόνος μου, κόπιασα κι εσύ χωρίς λόγο μου την έσκισες, να εδώ στο μανίκι! Εξηγήσου!
- Χαχαχαχαχα.
- Αναίσθητε θεατρίνε! Θα σε σπρώξω τόσο δυνατά που θα πέσεις να γκρεμοτσακιστείς. Και άντε να σε βρουν μεταξύ της ανθρώπινης αβύσσου και της ουράνιας παλέτας.
- Χαχαχαχαχα.
- Σου μιλάω! Σταμάτα να γελάς! Και βγάλε επιτέλους αυτό το ηλίθιο καπέλο, απάντα μου!
- Γιατί μου έβγαλες το καπέλο;
- Συγχώρα με, αλλά έπρεπε κι εγώ να καταλάβω τα λόγια σου. Έχοντας βγάλει το δικό μου τα λογικά μου επανήλθαν. Δεν είναι εύκολο να αντικρίζω κάποιον άφρονα και ειδικότερα να του μιλάω. Γιατί μου έσκισες τη στολή; Θα μου πεις; 
- Για να την κάνεις καλύτερη! Σ’ το είπα με τα μάτια μου την ώρα που γελούσα, δεν το πρόσεξες; Δεν χρειάζεται να τα ακούς όλα από το στόμα μου.
- Όχι, δεν είναι αυτό, απλώς να… Ήξερες πόσο μου αρέσει η στολή μου και με βοήθησες αρκετά να τη φτιάξω. Μοιάζει και λίγο με τη δική σου.
- Αντιθέτως, η δική μου είναι γεμάτη μπαλώματα. Μην κοιτάς που δεν φαίνονται, έχω γίνει εξαίρετος στο να καλύπτω τις ατέλειές μου.
- Αυτό να λέγεται. Τόσο χρόνια υποκριτής. Και το καπέλο σου ωραίο είναι, δεν βλέπω κάποια τρύπα. 
- Το καπέλο μας είναι αυτό που μας κρατάει δέσμιους στην γελαστή μας φύση. Μαχόμαστε σαν άγρια ζώα για την αγνότητά του και δεν το ρισκάρουμε. Αν ήσουν άλλος, δεν θα σε άφηνα να το ακουμπήσεις. Στα δικά σου χέρια όμως το εμπιστεύομαι. Σκέψου λίγο να μιλάμε πάντα τόσο πολύ και τόσο σοβαρά. Θα χάναμε κάθε ουσία.
- Μα, τουλάχιστον έτσι δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις. Όλα φαίνονται ξεκάθαρα. Ε, γι’ αυτό άλλωστε έχουμε και γλώσσα, για να μιλάμε.
- Ή να τραγουδάμε…
- Ε, ναι! Και για πες μου, γιατί με έφερες μέχρι εδώ πάνω; Ευρηματική η ιδέα σου για κούνια την ώρα που σκοτεινιάζει, αλλά με λύπησες. Μου έσκισες τη στολή.
- Ήθελα σε αυτήν την πρώτη σου χαρακιά, να είσαι μαζί μου. Να σου δείξω πως, όπως στην έσκισα μπορώ να σε βοηθήσω να τη ράψεις. Να γίνεις καλύτερος, ας πούμε!
- Μα, καλέ μου Αρλεκίνε, δεν βγάζουν νόημα αυτά που λες…
- Κοίτα κάτω. Δες πόσα χρώματα! Ειδικά, αν πάρεις φόρα και σπρώξεις την κούνια σου ψηλά,  τα χρωματιστά φώτα μοιάζουν να κινούνται! 
- Πράγματι! Αλλά πες μου πώς να ράψω τη στολή μου. 
- Αρχικά, θα πρέπει να δεχτείς το σκίσιμό της. Θα πρέπει να θυμάσαι ότι σ’ το προκάλεσα εγώ, ένα πρόσωπο προσφιλές, και κάτω από ποιες συνθήκες.
- Εντάξει, μου έσκισες το μανίκι εσύ, μόλις κάτσαμε στις κούνιες. Δεν μου εξήγησες όμως τον λόγο…
- Κάθε σκίσιμο στη στολή ενός Αρλεκίνου, φανερώνει μια πληγή του. Φανερώνει έναν πόνο που κατάφερε να διαπεράσει το γελαστό ύφασμα. Ένα τραύμα ψυχικό που ως αποτέλεσμα είχε διαφθείρει την ανοησία. 
- Θες να με πληγώσεις, σωστά;
- Όχι, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Αλλά, οι άνθρωποι πληγώνονται πολύ από τις επιθυμίες ή την αδιαφορία των άλλων, και για κοίτα εσένα τώρα, χωρίς το καπέλο σου μοιάζεις πολύ με άνθρωπο!
- Πράγματι, και ήδη νιώθω να σφίγγεται η καρδιά μου. Όσο γελάω, δεν καταλαβαίνω ότι έχω καρδιά που πονάει.
- Σήμερα αποφάσισα να χαθώ. Κουράστηκα να κάνω τους άλλους να γελάνε και να αφήνω μια στολή να κατατρώει τη σάρκα μου. Θέλω να ελευθερωθώ, να γίνω φως.
- Μα τι λες; 
- Κουράστηκα, αγαπητέ μου σύντροφε, και δεν θέλω στα μάτια σου να φανώ κουρασμένος. Παίρνεις τόσο θάρρος στο νέο σου ταξίδι από εμένα και δεν θέλω να το παρατήσεις από φόβο μην καταντήσεις όπως εγώ.
- Μα τι λες; Σταμάτα.
- Μην αγγίζεις την κούνια μου! Τώρα η φόρα μου είναι απολαυστική. Νιώθω τον κρύο αέρα να χαϊδεύει τα βαριά μου βλέφαρα. Νιώθω ζωντανός!
- Δεν γίνεται να χαθείς τώρα που ξεκινάμε μαζί. Να κοίτα, δεν είναι τίποτα το σκίσιμο. Αστεία το ‘πα. Δεν με ενόχλησε, αλήθεια σου λέω. Ίσα ίσα η στολή μου μοιάζει πιο αστεία! Δες!
- Κοίτα πόσο όμορφος είναι ο ουρανός. Σχεδόν τον αγγίζω…
- Δεν καταλαβαίνεις ότι τα αστεία μας είναι συνεργατικά; Τι θα λέω στους θεατές; Πώς θα διασκεδάζω χωρίς εσένα; Αν θες το καλό μου, σταμάτα την κούνια.
- Η  κούνια μου πλέον δεν σταματάει, θέλω να με θυμάσαι να γελάω, νέο και όμορφο. Όχι γκρινιάρη και βαριεστημένο! Δες με, λάμπω!
- Είπα σταμάτα, Αρλεκίνε! Σταμάτα!
- Τώρα θα ήθελα το καπέλο μου, παρακαλώ, και είσαι ελεύθερος από εμένα. Να ράψεις την πρώτη σου αυτή απώλεια με φροντίδα και να με σκέφτεσαι.
- Σταμάτα! Σχεδόν δεν σε βλέπω στο σκοτάδι. 
- Μην αφήσεις ποτέ τη στολή σου απείραχτη. Ασ’ την να σκιστεί, να λερωθεί. Ας έχεις το δικό μου μπάλωμα για ανάμνηση και νέες εμπειρίες. Ζήσε όσο πιο θεαματικά μπορείς! Να προσέχεις όμως το καπέλο σου, αυτό είναι η χαρά σου. Μην το αφήσεις σε λάθος χέρια. 
- Αρλεκίνε, θέλω όμως μαζί να τα περάσουμε και γκρινιάρης είσαι πολύ αστείος. Αλήθεια σου λέω. Σκοτεινιάζει κι όμως τα μάτια σου λάμπουν.
- Τι όμορφη η στιγμή της απελευθέρωσης. Πετάω. Σ’ το λέω, πετάω…
- Μη φύγεις!
- Χαχαχαχαχα.
- Η κούνια σου δεν φαίνεται πια. Εσύ χάνεσαι.
- Χαχαχαχαχα.
- Χάνεσαι…
- Χαχαχαχαχα.
[…]
- Σαν τώρα θυμάμαι τα τελευταία λόγια του, όχι αυτά που μου είπε, αλλά αυτά που άκουσα στο γέλιο του. Σε αυτό το παιδικό γέλιο, αφού φόρεσε το καπέλο του και χάθηκε. Πλέον η στολή μου είναι γεμάτη με πολλά μπαλώματα, αλλά το δικό του σκίσιμο δεν κατάφερα να το καλύψω ποτέ…
Υπάρχουν φορές που, όταν ανεβαίνω στο σημείο με τις κούνιες, εκεί που ζήσαμε την τελευταία μας στιγμή, ακούω το γέλιο του μέσα από την πνοή του αέρα. Περνάει από δίπλα μου, κουνάει για λίγο την κούνια του και φεύγει. Γελάω κι εγώ, αλήθεια γελάω, και τα γέλια μας σφραγίζουν μονομιάς την γη με τον ουρανό. Τίποτα δεν λείπει πια από τον κόσμο…

Κωνσταντίνος Μαρούγκας