Κέρμα

Εγώ είμαι ο διάσημος βιολιστής Ιάν Ρουά!
Γεμίζω εθνικές λυρικές σκηνές σε όλη την Ευρώπη και το νέο μου βήμα είναι να παίξω και στην Αμερική!
Ναι, ένα υπεραντλαντικό ταξιδάκι είναι ό,τι πρέπει για την αποθέωσή μου.
Θα φροντίσω φυσικά να πληρωθούν αδρά εταιρίες προώθησης του έργου μου, για να έχω επιτυχία. Τι σημασία έχει το ταλέντο, καλέ μου άνθρωπε, κινώ νήματα που εσύ δεν κατέχεις.
Ασφαλώς και δεν σας κατηγόρησα, είμαι εξαιρετικά ταλαντούχος και δεν το αρνείται κανείς αυτό... Οι κριτικοί με θαυμάζουν και οι αντίζηλοί μου περιμένουν εναγωνίως το δοξάρι μου να χαράξει μια λάθος χορδή.
Αλλά πάντα επιτυγχάνω και τους απογοητεύω.
Το δειλό τους χειροκρότημα μαζί με το πλήθος ακούγεται ηδονικά στα αφτιά μου.
Το αναζητώ.
Ε ναι, το κοινό που απευθύνομαι έχει μία συγκεκριμένη μουσική παιδεία. Δεν μπορούν όλοι να ακούσουν με την ίδια κατανόηση Ιάν Ρουά! (γέλασε)
Ποιος ξέρει όμως, με τα χρόνια, μπορεί και οι λαϊκοί άνθρωποι να με θαυμάζουν.
Πώς, ναι σε δύο εβδομάδες είναι η συναυλία μου στο μέγαρο της Μόσχας.
Μα φυσικά δέχομαι τις προκλήσεις. Τι θα θέλατε , καλέ μου κύριε;
Μα πώς μπορεί να συσχετιστεί η μουσική μου με αυτή των βιολιστών του δρόμου;
Εγώ σπούδασα στο Εθνικό Ωδείο της χώρας μου και δεν πλήρωσα ούτε ένα χάλκινο κέρμα. Όλοι μου έλεγαν "εσύ δεν θα πληρώνεις, εσένα μόνο θα σε πληρώνουν", πάντα με μία δόση ειλικρίνειας και λίγο χιούμορ, ασφαλώς.
Μα όχι, όχι δεν τους υποτιμάω. Είμαι σίγουρος ότι παίζουν θαυμάσια μουσική. Για τα λίγα κέρματα που κερδίζουν από τους περαστικούς ειδικά, λαμβάνουν αυτό που τους αναλογεί!
Μα, τι λέτε; Πώς είναι δυνατόν εγώ ο Ιάν Ρουά να παίξω στον δρόμο για τους περαστικούς; Εμένα που για να με ακούσουν πρέσβεις, αριστοκράτες και κοσμικοί πληρώνουν αδρά!
Αλλά ας το δεχτώ, για να δείτε ότι σφάλετε. Θα με αναγνωρίσουν και θα με δοξάσουν!
[... ]
Με το καλύτερο κουστούμι μου στέκω στην κεντρική πλατεία της χώρας μου. Αφήνω μπροστά μου τη θήκη του βιολίου μου ανοιχτή. Το ακουμπάω μεταξύ του ώμου και του λαιμού μου και αρχίζω να παίζω.
Οι θόρυβοι της πόλης και το ανήσυχο πλήθος γύρω μου με αποσπούν. Μόλις έκανα το πρώτο μου λάθος. Ελπίζω να μην καραδωκούν οι εχθροί μου. Το πλήθος δείχνει να αδιαφορεί. Θα παίξω ένα δικό μου κομμάτι, θα το έχουν ακούσει οπωσδήποτε!
Μα δεν γυρνάει να με κοιτάξει κανείς! Πώς γίνεται να μην με γνώρισαν οι βρομιάρηδες! Κοίτα πόσο διαφέρει η αμφίεσή μου και πάλι δεν κοιτούν. Η μουσική μου δεν τους αγγιζει!
Πάλι λάθος. Ξανά. Ξανά.
Απίστευτο! Είμαι ο Ιάν Ρουά και δεν κάνω λάθη. Εγώ είμαι αλάνθαστος!
Καταραμένε, ναι εσύ διάβολε που με προκαλεσες. Αδιαφορουν. Πρώτη φορά αδιαφορουν.
Τι παίζουν οι αλήτες του δρόμου και προσελκύουν τη μάζα; Η μουσική μου είναι ανώτερη. Τελείωσα το Εθνικό Ωδείο της χώρας μου! Εγώ είμαι ο Ιάν Ρουά ο καλύτερος βιολιστής του κόσμου! Πώς με απαξιώνουν έτσι;
Όλοι τρέχουν, δεν έχουν χρόνο για εμένα. Όλοι διστάζουν να με ακούσουν.
Πού είναι οι κύριοι με τα ημίψηλα καπέλα;
Τουλάχιστον εκείνοι αδιαφορούν συνειδητά, όχι λόγω άγνοιας.
Ιδρώνω. Κάνω λάθη. Νιώθω άχρηστος.
[...]
Ένα παιδί, μα ένα παιδί μόλις μου άφησε ένα κέρμα! Ένα κέρμα από ένα παιδί.
Το κοιτάω προσεκτικά και διαλύομαι. Το βιολί μού πέφτει από τα χέρια.
Είμαι εγώ.
Το παιδί, είμαι εγώ!
Εγώ, και μόλις με απογοήτευσα.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας