Λίγο πριν μας φιμώσουν

Γύρω φωνές, θόρυβος, γρυλίσματα, φρεναρίσματα• πολιτισμένος αχός
κι εμείς λαβωμένοι, καθημερινά φθαρμένοι σερνόμαστε προς κρεβάτια - φέρετρα.
Δέσμιοι σε μια γιορτή θανάτου που παρατηρούμε από μακριά.
Κι όμως αν πλησιάσεις, αν τολμήσεις, αν θελήσεις για λίγο να ακούσεις, θα εστιάσεις σε ένα ζευγάρι που θρηνεί τη σχέση του, ένα παιδί που γιορτάζει με μια μουσική που απεχθάνεσαι, έναν σκύλο κακοποιημένο που έχασε κάθε εμπιστοσύνη σε ανθρώπινο χέρι και ένα ατύχημα που έκαψε τα λάστιχα του αυτοκινήτου.
Και όταν εστιάσεις στα επιμέρους, θα καταλάβεις ότι μόνο εκεί αξίζει να δίνεις προσοχή.
Στις λεπτομέρειες, στο δειλό τράβηγμα των ρούχων από αμηχανία, όταν κάποιος θέλει να σου μιλήσει, στα μάτια που κοιτάνε ένα μισοάδειο ποτήρι νερού.
Στα λόγια που θέλουν να βγουν αλλά δεν μπορούν, δώσε χρόνο, δώσε βάση.
Άλλωστε, είναι και δείγμα σεβασμού.
Σκέψου πόσο χρόνο θέλει κάποιος να σου πει δυο λέξεις τολμηρές.
Σκέψου πόσο σημαντικό είναι να ακούς με λεπτομέρεια τα λόγια που μόχθησαν να βγουν,
να ταξιδέψουν σε δυο αφτιά παθητικά.
Μην εξισώνεις την ακοή σου με τα λόγια κάποιου.
Θυμήσου την τελευταία φορά που πάσχιζες να ακουστείς και γύρω σου όλοι ύψωναν τείχη..
Για να θαφτούν σε ερείπια τα όσα ήθελες να πεις.
Κάνοντάς σε να απορείς,
τελικά να απαξιώνεις
αυτά που τόσο
θέλησες
να
ακουστούν.
Λίγο πριν σε φιμώσουν, άκου αυτούς που έχουν ανάγκη να μιλήσουν.
Θα είναι εκείνοι που θα σου ελευθερώσουν, έπειτα, τα χείλη.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας