 Και τι δε θα ‘δινα να μπορούσα να σε δω άλλη μια φορά.
Να σε δω όπως τότε, να μην αφήσω τίποτα να γκρεμιστεί. Κάθε μέρα χτίζουμε και γκρεμίζουμε αυτά που με τόσο κόπο μας δένουν. Και θα πασχίσω μόνο να χτίσω. Μόνο να κρατήσω. Μόνο να είμαστε καλά. Ωστόσο, γνωρίζω πολύ καλά πως και να γυρίσω, πάλι θα τα γκρεμίσω όλα. Με κάποιον άλλον τρόπο, όμως θα τα γκρεμίσω. Έτσι έπρεπε να συμβεί. Έτσι θα συμβεί. Έτσι θα συμβαίνει. Γιατί αν μας δινόταν μια ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω στο παρελθόν που τόσο βεβηλώσαμε, θα κάναμε τα πάντα για να αλλάξουμε το παρόν που μαρτυράει συνέπειες. Δες όμως τώρα ένα παρόν που καίγεται και ζητά το ελάχιστο από εμάς για ένα μέλλον αξιοπρεπές και τολμάμε να μένουμε άπραγοι. Σχεδόν νεκροί. Προσευχόμαστε να γυρίζουμε στο παρελθόν, σε μια θλίψη δεδομένη, διαρκή, τελική. Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Όταν σε πρωτογνώρισα σου είπα ότι μου άρεσαν τα λουλούδια.
Είχα εξηγήσει: όχι να τα κόβω, να τα θαυμάζω! Αυτό δεν έγινε ποτέ κατανοητό και όχι μόνο από σένα. Πίστευες ότι το σπίτι μου θα ήταν άδειο από τις επιθυμίες μου. Κι όμως σε θυμάμαι να μπαίνεις με τα χέρια πίσω από την πλάτη. Είδες στο σπίτι μου έναν κήπο κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Ασφυκτικά δεμένο με μένα. Όσο πνιγόταν αυτός, πνιγόμουν κι εγώ. Πατούσες φύλλα αποξηραμένα. Εστίασες σε κάποια φρέσκα που αργοπέθαιναν σε ημιφωτισμένο δωμάτιο, τα κοίταζες με απορία λες και πίστευες ότι δεν θα μου είχαν ξαναδώσει λουλούδια, είδες τα αγκάθια τους ανταγωνιστικά, και φανέρωσες ένα τριαντάφυλλο όμοιο με ξίφος. Το πέταξες στο πάτωμα. Ένα λουλούδι ταπεινό ως λάφυρο αγάπης, κι όμως εισέπραττα αποστροφή. Πριν το τέλος, τουλάχιστον, ήξερα. Έκοψε τη ροή του οξυγόνου. Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να ρουφήξει όσο είχε απομείνει στην ατμόσφαιρα του σπιτιού. Χωρίς να το θέλουμε αυτοκτονήσαμε μαζί. Ούτε που άγγιξα το «δώρο» σου. Μας έπνιξες. Και επέζησαν σχέσεις παλιές, για ορισμένες ώρες παραπάνω, σε ένα βάζο με νερό κιτρινισμένο. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Είχα πάντοτε μια ευαισθησία στα μάτια, που ξεκινούσε απ’ έξω.
Από όλα τα ερεθίσματα, όλες τις κακουχίες, τα βλέμματα άλλων. Πλέον σε καιρούς πολέμου τα μάτια δεν κλείνουν ποτέ. Δεν πρέπει να κλείνουν ποτέ. Δεν έπρεπε να κλείσουν και ποτέ. Κόκκινα, ερεθισμένα σαν να έκλαιγα για ώρες. Κοιτάζω με βλέμμα σταθερό να καίγεται το μέλλον και δεν θέλω να χάσω στιγμή από την οργή που χτίζω. Όχι μόνο για τους ιθύνοντες, για ένα κράτος παντού ανεπαρκές, για την καταστροφή, για τη φθορά και την απώλεια ζωών, αλλά και για τους υποκριτές που «νοιάζονται» για τα ζώα στις φλόγες, ενώ ψήνουν στις δικές τους φλόγες κομμάτια άλλων. Φωτιές και οι δυο, πληρωμένες με αίμα. Μπροστά μου στάχτες πετούν σχεδόν χορογραφημένα και μεταφέρουν πόνο. Στέγνωσαν όλα, δεν υπάρχει νερό. Ούτε καν ένα δάκρυ πια. Ξεράθηκαν όλα μπρος στα μάτια μου. Βλέπω όμως καθαρά. Με πόνο, αλλά καθαρά. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Θα καθίσουμε κάποτε σε αντικρινά τραπέζια στο συνηθισμένο μας στέκι.
Εγώ θα καθίσω στη θέση μου κι εσύ στη δίκη σου, σε διαφορετικά τραπέζια. Θα παραγγείλουμε τα γνωστά, χωρίς να τα μοιραστούμε. Λες και δεν ξέρουμε τις γεύσεις μας. Θα πίνω και θα αφήνω το ποτήρι μου δίπλα από το σουβέρ και δεν θα μπορείς να μου πεις τίποτα, αλλά θα ακούω τη φωνή σου από το διπλανό τραπέζι και θα νιώθω να με διορθώνει. Θα μοιράζεις τη σαλάτα σε κάθε πιάτο σχολαστικά και το δικό μου θα μένει άδειο. Θα τύχει να κοιταχτούμε και αμέσως θα κατεβάσουμε τα μάτια στα άδεια πιάτα μας, θα κάνουμε πως κόβουμε λίγη από την αμηχανία. Θα χαιρετηθούμε από μακριά, ίσως σηκώσουμε ποτήρια, ίσως χαμογελάσουμε αλλά δεν θα πλησιάσουμε. Είναι πολλές οι στιγμές που δεν ζήσαμε, στελεχώνουν και την πιο μικρή απόσταση. Αποφασίσαμε, άλλωστε, να είμαστε σε χωριστά τραπέζια. Και οι φίλοι οι δικοί μου, και οι φίλοι οι δικοί σου που κάποτε ήταν οι κοινοί μας άνθρωποι θα ανταλλάσσουν βλέμματα, θα χαμογελάνε, θα παρατηρούν, σχεδόν θα μιλάνε για όλα αυτά τα ενδιάμεσα, για όλα αυτά που θα μπορούσαν να μας ενώνουν, για όλα αυτά που μοιραστήκαμε, για όλα αυτά που μας οδήγησαν τελικά να καθόμαστε σε διαφορετικά τραπέζια. Και θα θέλω τόσο πολύ να σε αγνοήσω. Θα θέλω τόσο πολύ να σου δείξω πως δεν μου λείπεις. Θέλω τόσο πολύ να σηκωθώ να φύγω. Τόσο πολύ να μου μιλήσεις. Πολύ καιρό τώρα. Καιρό να σε αγγίξω. Να μοιραστούμε ξανά στο ίδιο τραπέζι όλα αυτά που μας ενώνουν και μας χωρίζουν, στα δύο, όπως το γλυκό στο τέλος. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Νύχτες σαν αυτήν αφήνω μυστικά σε θάλασσες που έρχονται στα πόδια μου.
Μυστικά που μοιράζομαι για καιρό. Μυστικά που αξίζουν νερά σκοτεινά. Μήπως και τα πνίξουν. Ίσως και να τα διαδώσουν. Έτσι είναι τα νερά. Απρόβλεπτα. Ίσως ακούσεις τα μυστικά μου σε ένα μακροβούτι, σε μια θάλασσα που είπαμε να κολυμπήσουμε μαζί, σε μια βαθιά ανάσα σου να με σκεφτείς λίγο πριν τελειώσει το οξυγόνο στα πνευμόνια σου. Σε κάθε βυθό σου υπάρχουν λέξεις μου. Θα τις συναντάς πια σε θάλασσες άγνωστες, τελικά γνώριμες. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Είναι απίστευτες οι αριθμητικές των ανθρώπων.
Καταγράφουν, προσθέτουν, αφαιρούν κατά το δοκούν στοιβαγμένα σε λίστες λάθη. Ασφυκτιούν οι σχέσεις με τόσες λίστες. Δεν ξεχνούν τα λάθη. Δεν απαλύνονται με τα σωστά. Δεν υπάρχουν συγγνώμες. Τελειώσαμε με αυτήν τη λέξη, σχεδόν τη γελοιοποιήσαμε. Το νέο μοντέλο ανθρώπου δεν συγχωρεί. Μονάχα κατηγορεί, κατηγορείται και γεμίζει λίστες με λάθη. Να ‘ξερες σε πόσες τα ονόματά μας είναι χαραγμένα. Λίστες που πολλές φορές αγνοούμε, από άτομα που δεν θυμόμαστε καν. Όσο για τη δική μου λίστα, μάταια μάχομαι να την κρατάω καθαρή σε καιρούς πολέμου. Και θα αλλάξουν οι καιροί, θα επιστρέψουμε σε αποστάσεις, αδιαφορίες, αγκαλιές, στιγμές γαλήνιες, διαμάχης, ειρήνης σε τακτά χρονικά διαστήματα θα αφήνουμε τα μολυβένια μας καρφιά στην άκρη. Άνθρωποι είμαστε· μην ανησυχείς, μαθαίνουμε γρήγορα. Κωνσταντίνος Μαρούγκας Ήξερα ότι αυτό που αποφεύγεις, χτυπάει το σπίτι σου.
Ίσως μάλιστα καλό θα ήταν να μη δηλώνεις τις φοβίες σου, γιατί μετά σε βρίσκουν. Ας γίνουμε κούκλες, βουβές με σάρκα και οστά. Χωρίς φόβους, προλήψεις, θεραπείες. Αλλά αυτό που αποφεύγεις τελικά σε βρίσκει. Και σε βρίσκει τότε που όλα γύρω σου κρέμονται από κηροκλωστές. Αλλά τελικά έχει σημασία το ασταθές περιβάλλον, για να αναγκαστώ να μείνω σταθερός, να σε κοιτάζω, να σε φροντίζω από μακριά, να κάνω πως σε κοιμίζω, να κάνω πως σου χαϊδεύω τα μαλλιά, να κάνω πως είμαστε αγκαλιά. Θα κάνω όσα χρειαστεί. Για σένα που νοιάζομαι τόσο, μα δεν μπορώ ν’ αγγίξω. Γιατί αν αγγίξω, το σπίτι μας θα γκρεμιστεί. Μην ξεχνάς κρέμεται από υλικό εύθραυστο. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Ταυτόχρονα σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας. Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι και τη δραματοποίηση κειμένων, όπου η δεύτερη αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία στην Αττική. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες, δίνοντας έμφαση στη δημιουργικότητα που πηγάζει από τον χαρακτήρα του. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί, ενώ παράλληλα μπορεί να θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει συγγράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα: Ασυνήθιστα Μύρτιλλα, εκδ. Φυλάτος (2015), Ατελή Αγάλματα, εκδ. Πνοή (2019) και διατηρεί ιστοσελίδα με απόψεις για λογοτεχνικά βιβλία (www.99lexeis.weebly.com). 
|
RSS Feed
