Κοιτάζω συνήθως τη θέα από χαμηλά, κοντά σε έναν αγρό επίπεδο, ανάμεσα σε πολυκατοικίες.
Με βλέμμα στραμμένο διαρκώς προς τα πάνω αγνοώ τα ευαίσθητα, σχεδόν ασθενικά άνθη της πόλης - λες και τα ουράνια έχουν μεγαλύτερη αξία από τις απτές, γεμάτες χώμα και φύλλα πατημασιές μου - συνθλίβοντας την επίγεια ομορφιά.
Σκύβω στα γόνατα να γεμίσω τις παλάμες μου χώμα και γρασίδι.
Νιώθω πόνο μάλλον από την τριβή.
Κάνω πως αφουγκράζομαι τη γη.
Τα νύχια μου είναι βρόμικα για τους ανθρώπους, παράλληλα εργαλεία του πρωτόγονου εαυτού που αδιαφορεί για τα βλέμματα ενός διεφθαρμένου πολιτισμού.
Ζητώ συγχώρεση από τις σιωπές των τσακισμένων ανθών.
Πάντα η συγχώρεση οφείλει να πλησιάζει την ουσία του φθαρμένου.
Αρχίζει, να ψιχαλίζει.
Δεν είδα τίποτα. Δεν ένιωσα τίποτα.
Το μαρτύρησε το βασανισμένο χώμα.
Βρίσκομαι στα γόνατα, σαν να προσεύχομαι - κι όμως δεν προσεύχομαι, σιωπηλά αποζητούσα αποδοχή παρά τον πόνο που προκάλεσα σε άμαχους - και παρατηρώ κάθε μου κίνηση να επιφέρει περαιτέρω καταστροφή.
Σηκώνομαι και βλέπω τα γόνατά μου γδαρμένα. 
Ποιος ξέρει ποια άνθη έκρυβαν αγκάθια και κάθισα πάνω τους αψηφώντας τις εκδορές;
Πλέον έβρεχε και οι ψιχάλες πρόσφεραν το αίμα μου στο χώμα ως λάφυρο. 
Τα τσακισμένα άνθη επαναστάτησαν απέναντι στον δυνάστη τους.
Σιωπηλά, αόρατα, συλλογικά, εκεί που δεν το περίμενα.
Και τότε ήταν που κατάλαβα γιατί πολλοί αδιαφορούν για τα επίγεια και στρέφουν βλέμματα στον ουρανό: το τίμημα της επαφής· το μικρό, το απρόβλεπτο, το επίπονο, το ουσιώδες.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας 

Εσύ που ξέρεις τα σύννεφα καλύτερα απ’ όλους μού χάρισες δυο στιγμές κάτω από τους κινούμενους ίσκιους τους. 
- Έχεις και αυτά τα μάτια που μοιάζουν πάντα σαν κάτι να σκέφτεσαι -
Με έμαθες να τα ακολουθώ, να πηδάω σαν μικρό παιδί στο πλαίσιο που αλλάζουν χρώματα στη φύση, να τα μορφοποιώ, να τα δαμάζω ως οιωνούς για ένα καλύτερο μέλλον.
Προδιαγεγραμμένο.
- Ήθελα τόσο να το γράψουμε μαζί - 
Στις απομακρύνσεις μας κατάφερα να ανέχομαι τη βροχή τους, να θαυμάζω τις απεικονίσεις τους, να λατρεύω τους κεραυνούς τους σαν θεότητες που προσκρούουν σε χώμα ανθρώπινο.
- Αλήθεια, εσύ τι έμαθες από εμένα; - 
Μπροστά στο διάφανο φως, τα σύννεφα έμοιαζαν περιπετειώδη κι όμως απρόβλεπτα.
Απρόβλεπτα, όπως η εξαφάνιση.
- Έπρεπε τουλάχιστον να με ενημερώσεις ότι εκείνη η βόλτα θα ήταν η τελευταία μας -
Τώρα, κάπως άτσαλα θυμώνω σε κάθε συννεφιά, αναίτια. 
Με έκανες να νιώθω άνεμος που τα σύννεφα διώχνει, ανήμπορος να τα αγγίξει.
-  Όφειλες να μου πεις ότι ήσουνα φαινόμενο παροδικό, θα καταλάβαινα, συμβαίνει συχνά - 
Από τότε ξαπλώνω στο μπαλκόνι που πάντα λέω να καθαρίσω, τεντώνω την παλάμη μου, κοιτάζω τα σύννεφα να περνούν από τις σχισμές και φυσάω.
Τα φυσάω, για να νιώθω ότι κάπως δίνω δύναμη στα αδύνατα.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Μεγαλώνουμε με όνειρα. 
Σχεδόν ζούμε με αυτά, λες και δεν αρκεί μια πραγματικότητα να μας κρατήσει ενεργούς.
Ο εγκέφαλός μας σχεδόν προγραμματίζεται, ώστε να κυνηγάμε το ανεκπλήρωτο.
Μέχρι να το πετύχουμε. 
Με κάθε κόστος.
Μας μπουκώνουν με
τσιτάτα, 
ρητά, 
σύμπαντα, 
προσευχές.
Όταν θες κάτι το αποκτάς, λένε.
Πόσο πρέπει δηλαδή να το θέλω, μια και διαρκώς αποτυγχάνω;
Μάλλον υπάρχουν πολλοί που τελικά δεν θέλουν και τόσο να αγγίξουν τα όνειρά τους.
Σαν εσένα, σαν εμένα, που ισορροπούμε ανάμεσα σε όνειρα κι εκπτώσεις.
Γιατί χωρίς κόστος δεν σου χαρίζεται τίποτα, όσο κι αν το θες.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Παίρνει καιρό, το ξέρω.
Θέλει κόπο να ξεριζώσεις αυτά που σε κατατρώνε και φθείρουν τις επαφές σου.
Μη σταματάς να κοπιάζεις για έναν καλύτερο εαυτό - το δικό σου προσωπικό καταφύγιο.
Και μην καυχιέσαι για τα μικρά σου βήματα, δεν το κάνεις για κανέναν άλλον.
Το χρωστάς σε σένα.
Θα πάρει καιρό - το ξέρω -  αλλά θα το μοιραστείς ως βίωμα, απουσία λόγου.
Μη σταματάς να κοπιάζεις για έναν καλύτερο εαυτό, ως καθρέφτισμα του αύριο.
Δίχως εκδικήσεις και παραινέσεις.
Το χρωστάς σε σένα.
Θα πάρει καιρό, αλλά όταν φτάσεις εκεί που θες, θα έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω σου· όχι μονάχα εσύ.
Κράτα τις αλλαγές από κάθε μικρό σου βήμα μυστικές, σαν πυροτεχνήματα στο στομάχι σου.
Και μην θολώνεις από τις φωνές.
Όταν διατείνονται «έχω αλλάξει», παρατήρησε πώς γκρεμίζονται από τις ίδιες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές τους.
Δεν θα πάρει καιρό να ταυτίσεις το «έχω αλλάξει» με το «να΄ χαμε να λέγαμε».
Και όσο φωνάζουν, εσύ να γιορτάζεις αθόρυβα κάθε μικρό σου βήμα.
Εμπράκτως, χωρίς να προσπαθείς να πείσεις κανέναν.
Το χρωστάς σε σένα.
Μόνο.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Η πόλη βρυχάται και αλλάζει δικαιωματικά.
[κοίτα χάλια]
Από μακριά ακούς τις αλλαγές ενός κόσμου που φλέγεται.
[παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα]
Από κοντά το τοπίο μοιάζει εμπόλεμο.
[εμείς κρατάμε τις αξίες μας αλώβητες]
Μια βόλτα με μάτια και αφτιά ανοιχτά αρκεί.
[γεμίσαμε προοδευτικούς]
Στους πιο βρόμικους δρόμους θα βρεις ανθρώπους πεντακάθαρους να παίζουν ένα παιχνίδι με πούλια που έμαθαν στην πατρίδα τους.
[να ξεβρομίσει ο τόπος]
Στα πιο θορυβώδη σημεία θα βρεις μια μάνα που προσπαθεί μόνη να κοιμίσει το μωρό της.
[σίγουρα πουτάνα, για να μην έχει άντρα]
Στα πιο παρατημένα γειτονικά πάρκα θα βρεις αδέσποτα να τα θεωρούν ζούγκλα τους.
[φόλες, βρομάει σκατίλα]
Στα πιο ήσυχα στενά θα βρεις ανθρώπους να καλύπτονται με ένα χαρτόκουτο.
[ας δούλευαν, τεμπέληδες]
Στα πιο «έκφυλα» μαγαζιά θα βρεις αγόρια να κρατάνε χέρια και να χαμογελούν ρομαντικά.
[πούστηδες σιχαμένοι]
Στα πιο φθηνά καφενεία θα βρεις παρέες να φιλοσοφούν για ιδανικά και ακριβές απαιτήσεις του μέλλοντος.
[χαραμοφάηδες]
Στα πιο «ανήθικα» σπίτια θα βρεις γυναίκες που παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.
[παρασύρουν τους άντρες]
Στα πίσω θρανία θα βρεις μαθητές με δυσκολίες που παλεύουν για ένα «δώδεκα».
[καθυστερημένα]
Στα λιγοστά εστιατόρια που δεν σερβίρουν σάρκες θα βρεις ανθρώπους που δεν θέλουν να βασανίζεται κάποιο ζώο για το στομάχι τους.
[ψευτο-οικολόγοι]
Στα πιο παράδοξα και άγνωστα για σένα κάποιοι ζουν και αναπτύσσονται. 
[δεν είναι φυσιολογικό αυτό]
Στα πιο γνώριμα και κοντινά σε σένα τείνουν να κυριαρχούν οι συμβάσεις.
[έτσι μάθαμε, δεν θα αλλάξουμε ξαφνικά]
Στις πιο σκοτεινές κοινωνίες, τρέμουν τις αλλαγές οι πάντοτε βολεμένοι, που δεν τους αφορούν κιόλας.
[σε τι κόσμο απαίσιο θα φέρουμε τα παιδιά μας;]
Δεν είναι απαίσιος ο κόσμος μας. Είναι απαίσιο που υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με νύχια και με δόντια να τον κρατήσουν όπως τους τον έδωσαν.
[γιατί τι έχει και πρέπει να αλλάξει;]
Λες και θα αλλάξει κάτι για εκείνους, αν ωφεληθούν άλλοι.
[έχουμε ισοπεδώσει τα πάντα]
Έτσι, χωρίς να σταματούν ποτέ να μισούν ό,τι διαφέρει.
[δεν θα σταματήσουμε ποτέ]
Να υπάρχει μια άποψη για όλα, ξέρουν δεν ξέρουν.
[δεν θα σταματήσουμε ποτέ]
Άκριτα και φθονερά.
[ποτέ]

* Και η πόλη βρυχάται, παρασύροντας κόσμους να κάνουν το ίδιο. Μπας και απομονωθούν οι φωνές αυτές που τόσα χρόνια επιθυμούσαν να σωπαίνει καθετί που τους γεννά αμηχανία. Και σκέψου όλα αυτά τα παραδείγματα που συναντήσαμε στη βόλτα μας, τα βρίσκεις σε μέρη που εκείνοι δεν πάτησαν ποτέ!

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Κάθε Μάρτιο θυμάμαι τις βόλτες μας
έξω, έξω στο αστικό τοπίο·
ονοματίζαμε τα μέταλλα, τα πλαστικά, τα τσιμέντα
σε άνθη.
Βρίσκαμε τις φυσικές διεξόδους μας, εκεί που όλοι συναντούσαν σέπια χρώματος κτίρια.
Ήταν σαν να ξέραμε ότι δεν θα ζήσουμε ποτέ σε μια ανθισμένη φύση και παλεύαμε να φτιάξουμε τον κόσμο μας.
Τον κόσμο μας.
Μέσα στον κόσμο που μας γέννησε, γεννήσαμε έναν άλλον.
Αυτή ήταν η άνοιξή μας.
Αυτοκίνητα, υπόνομοι, κολόνες, τζαμαρίες, καλώδια όλα έμοιαζαν στα μάτια μας ανθισμένα. Ακόμα και οι περαστικοί, ως αερικά πετούσαν.
Ήμουν…
Ήμουν ευ…
Λίγο πριν το ξεστομίσω, είδες τα πράγματα αλλιώς, σχεδόν ως έχουν.
Τίποτα ανθισμένο.
Πόλη μέσα στην πόλη.
Κι εγώ ήμουν τόσο κοντά στην ευτυχία• λείπανε, σκέψου, μόνο πέντε γράμματα.
Το γκρι στα μάτια σου, έκανε τα φύλλα γύρω μου να πέφτουν.
Αυτή η διαφορά στις οπτικές μας, με έκανε να θεωρώ καθετί ανθισμένο, παροδικό.
Και στο τέλος κάθε χειμώνα τρέμω ότι την άνοιξη όλη η πλάση θ’ ανθίσει μα εγώ θα μαραθώ.*
Θα μαραθώ και μαζί θα ξεριζώνω κάθε μας νοερό δημιούργημα.
Τι να κάνω, άλλωστε, μιαν άνοιξη τέτοια, ολόδική μου;

Κωνσταντίνος Μαρούγκας
​
* ​Η φράση αυτή ανήκει στον Αλκιβιάδη Στύλο