Παίρνει καιρό, το ξέρω.
Θέλει κόπο να ξεριζώσεις αυτά που σε κατατρώνε και φθείρουν τις επαφές σου.
Μη σταματάς να κοπιάζεις για έναν καλύτερο εαυτό - το δικό σου προσωπικό καταφύγιο.
Και μην καυχιέσαι για τα μικρά σου βήματα, δεν το κάνεις για κανέναν άλλον.
Το χρωστάς σε σένα.
Θα πάρει καιρό - το ξέρω -  αλλά θα το μοιραστείς ως βίωμα, απουσία λόγου.
Μη σταματάς να κοπιάζεις για έναν καλύτερο εαυτό, ως καθρέφτισμα του αύριο.
Δίχως εκδικήσεις και παραινέσεις.
Το χρωστάς σε σένα.
Θα πάρει καιρό, αλλά όταν φτάσεις εκεί που θες, θα έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω σου· όχι μονάχα εσύ.
Κράτα τις αλλαγές από κάθε μικρό σου βήμα μυστικές, σαν πυροτεχνήματα στο στομάχι σου.
Και μην θολώνεις από τις φωνές.
Όταν διατείνονται «έχω αλλάξει», παρατήρησε πώς γκρεμίζονται από τις ίδιες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές τους.
Δεν θα πάρει καιρό να ταυτίσεις το «έχω αλλάξει» με το «να΄ χαμε να λέγαμε».
Και όσο φωνάζουν, εσύ να γιορτάζεις αθόρυβα κάθε μικρό σου βήμα.
Εμπράκτως, χωρίς να προσπαθείς να πείσεις κανέναν.
Το χρωστάς σε σένα.
Μόνο.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Η πόλη βρυχάται και αλλάζει δικαιωματικά.
[κοίτα χάλια]
Από μακριά ακούς τις αλλαγές ενός κόσμου που φλέγεται.
[παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα]
Από κοντά το τοπίο μοιάζει εμπόλεμο.
[εμείς κρατάμε τις αξίες μας αλώβητες]
Μια βόλτα με μάτια και αφτιά ανοιχτά αρκεί.
[γεμίσαμε προοδευτικούς]
Στους πιο βρόμικους δρόμους θα βρεις ανθρώπους πεντακάθαρους να παίζουν ένα παιχνίδι με πούλια που έμαθαν στην πατρίδα τους.
[να ξεβρομίσει ο τόπος]
Στα πιο θορυβώδη σημεία θα βρεις μια μάνα που προσπαθεί μόνη να κοιμίσει το μωρό της.
[σίγουρα πουτάνα, για να μην έχει άντρα]
Στα πιο παρατημένα γειτονικά πάρκα θα βρεις αδέσποτα να τα θεωρούν ζούγκλα τους.
[φόλες, βρομάει σκατίλα]
Στα πιο ήσυχα στενά θα βρεις ανθρώπους να καλύπτονται με ένα χαρτόκουτο.
[ας δούλευαν, τεμπέληδες]
Στα πιο «έκφυλα» μαγαζιά θα βρεις αγόρια να κρατάνε χέρια και να χαμογελούν ρομαντικά.
[πούστηδες σιχαμένοι]
Στα πιο φθηνά καφενεία θα βρεις παρέες να φιλοσοφούν για ιδανικά και ακριβές απαιτήσεις του μέλλοντος.
[χαραμοφάηδες]
Στα πιο «ανήθικα» σπίτια θα βρεις γυναίκες που παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.
[παρασύρουν τους άντρες]
Στα πίσω θρανία θα βρεις μαθητές με δυσκολίες που παλεύουν για ένα «δώδεκα».
[καθυστερημένα]
Στα λιγοστά εστιατόρια που δεν σερβίρουν σάρκες θα βρεις ανθρώπους που δεν θέλουν να βασανίζεται κάποιο ζώο για το στομάχι τους.
[ψευτο-οικολόγοι]
Στα πιο παράδοξα και άγνωστα για σένα κάποιοι ζουν και αναπτύσσονται. 
[δεν είναι φυσιολογικό αυτό]
Στα πιο γνώριμα και κοντινά σε σένα τείνουν να κυριαρχούν οι συμβάσεις.
[έτσι μάθαμε, δεν θα αλλάξουμε ξαφνικά]
Στις πιο σκοτεινές κοινωνίες, τρέμουν τις αλλαγές οι πάντοτε βολεμένοι, που δεν τους αφορούν κιόλας.
[σε τι κόσμο απαίσιο θα φέρουμε τα παιδιά μας;]
Δεν είναι απαίσιος ο κόσμος μας. Είναι απαίσιο που υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με νύχια και με δόντια να τον κρατήσουν όπως τους τον έδωσαν.
[γιατί τι έχει και πρέπει να αλλάξει;]
Λες και θα αλλάξει κάτι για εκείνους, αν ωφεληθούν άλλοι.
[έχουμε ισοπεδώσει τα πάντα]
Έτσι, χωρίς να σταματούν ποτέ να μισούν ό,τι διαφέρει.
[δεν θα σταματήσουμε ποτέ]
Να υπάρχει μια άποψη για όλα, ξέρουν δεν ξέρουν.
[δεν θα σταματήσουμε ποτέ]
Άκριτα και φθονερά.
[ποτέ]

* Και η πόλη βρυχάται, παρασύροντας κόσμους να κάνουν το ίδιο. Μπας και απομονωθούν οι φωνές αυτές που τόσα χρόνια επιθυμούσαν να σωπαίνει καθετί που τους γεννά αμηχανία. Και σκέψου όλα αυτά τα παραδείγματα που συναντήσαμε στη βόλτα μας, τα βρίσκεις σε μέρη που εκείνοι δεν πάτησαν ποτέ!

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

Κάθε Μάρτιο θυμάμαι τις βόλτες μας
έξω, έξω στο αστικό τοπίο·
ονοματίζαμε τα μέταλλα, τα πλαστικά, τα τσιμέντα
σε άνθη.
Βρίσκαμε τις φυσικές διεξόδους μας, εκεί που όλοι συναντούσαν σέπια χρώματος κτίρια.
Ήταν σαν να ξέραμε ότι δεν θα ζήσουμε ποτέ σε μια ανθισμένη φύση και παλεύαμε να φτιάξουμε τον κόσμο μας.
Τον κόσμο μας.
Μέσα στον κόσμο που μας γέννησε, γεννήσαμε έναν άλλον.
Αυτή ήταν η άνοιξή μας.
Αυτοκίνητα, υπόνομοι, κολόνες, τζαμαρίες, καλώδια όλα έμοιαζαν στα μάτια μας ανθισμένα. Ακόμα και οι περαστικοί, ως αερικά πετούσαν.
Ήμουν…
Ήμουν ευ…
Λίγο πριν το ξεστομίσω, είδες τα πράγματα αλλιώς, σχεδόν ως έχουν.
Τίποτα ανθισμένο.
Πόλη μέσα στην πόλη.
Κι εγώ ήμουν τόσο κοντά στην ευτυχία• λείπανε, σκέψου, μόνο πέντε γράμματα.
Το γκρι στα μάτια σου, έκανε τα φύλλα γύρω μου να πέφτουν.
Αυτή η διαφορά στις οπτικές μας, με έκανε να θεωρώ καθετί ανθισμένο, παροδικό.
Και στο τέλος κάθε χειμώνα τρέμω ότι την άνοιξη όλη η πλάση θ’ ανθίσει μα εγώ θα μαραθώ.*
Θα μαραθώ και μαζί θα ξεριζώνω κάθε μας νοερό δημιούργημα.
Τι να κάνω, άλλωστε, μιαν άνοιξη τέτοια, ολόδική μου;

Κωνσταντίνος Μαρούγκας
​
* ​Η φράση αυτή ανήκει στον Αλκιβιάδη Στύλο

Πάρε ένα σύμπαν αντίστροφα φτιαγμένο από παιδικές ευχές σε μορφή αστεριών.
Κάθε ευχή θα στόλιζε έναν απέραντο ουρανό, μέχρι να πραγματοποιηθεί.
Θα έλαμπε ανυπομονώντας να εκραγεί.
Ένας ουρανός γεμάτος με αστέρια ποικίλων χρωμάτων να φωτίζουν δρόμους.
Δρόμους προς την εκπλήρωση της ευχής αυτής.
Κάθε ευχή θα μετατρεπόταν σε αστέρι και θα καρφιτσωνόταν δίπλα σε άλλες.
Στο σύνολο: αστέρια παιδικά!
Το παιδί να βλέπει το αστέρι του σε κάθε εμπόδιο, απογοήτευση, δισταγμό. Ένα βλέμμα και πάλι δύναμη.
Να μην πιστεύει σε δυνάμεις αόρατες, αλλά στα δικά του χέρια, μέχρι να δει το αστέρι του να πέφτει και να γίνεται κατάσταση ζωής.
Και αν τα αστέρια των παιδιών πέφταν απ’ τους μπλε ουρανούς;*
Κάθε ευχή θα γινόταν ζωή.
Νέοι ουρανοί θα άνοιγαν.
Για κάθε παιδί, σε κάθε γωνιά του κόσμου αυτού,
που μπορεί να βλέπει λίγο ουρανό,
πάντα θα χωράει ένα αστέρι.
Και τώρα βγες, κοίτα ψηλά και δες τα όνειρά τους.
Σε λίγο σκοτεινιάζει και φαίνονται ξάστερα.
​
Κωνσταντίνος Μαρούγκας

* Η φράση αυτή ανήκει στην Ν. Β.

Στις μύτες των ποδιών, μην και την ακούσουν, άνοιξε την ντουλάπα της μαμάς της.
Φόρεσε μια μπλούζα και μια φούστα της· μέσα τους επέπλεε.
Πήγε μπροστά από τον καθρέφτη του υπνοδωματίου και άρχισε να βάφεται με χρώματα που την εντυπωσίαζαν.
Μετά έβαλε κοσμήματα βαριά, στόλισαν τα χέρια και τον παιδικό λαιμό της.
Στο τέλος άρωμα μεθυστικό, ώριμο, σαγηνευτικό έγραφε πάνω «γυναικείο» με μικρά μικρά γράμματα σε μια παγκόσμια γλώσσα.
Έκανε τη μεγάλη.
Περπατούσε σαν τη μαμά της, μίλαγε σαν τη θεία της, γέλαγε σαν τη γιαγιά της.
Γυναικείες φιγούρες που ήταν παγιδευμένες σε μια κουζίνα, όσο αυτή έκανε πως μεγαλώνει στο παιδικό της δωμάτιο.
Λίγη ώρα μετά, αφού έπαιξε, αποφάσισε να τα βγάλει.
Άρχισε να βγάζει τα ρούχα της κλαίγοντας κρυφά, όπως πολλές φορές είχε δει τη μαμά της, λόγω της υποτίμησης που δεχόταν από τον πατέρα της.
Άρχισε να ξεβάφεται όπως η θεία της, εκτός από το δεξί μάγουλο που το είχε πάντα καλυμμένο, για να μη φαίνεται ο μώλωπας που απέκτησε από τον θείο της.
Άρχισε να βγάζει τα κοσμήματα σαν τη γιαγιά της, σπάζοντας το κολιέ, αφήνοντας να πέσουν κάτω οι πολύτιμες χάντρες μπας και τις σκυλέψουν συγγενείς της.
Πήγε να βγάλει και το άρωμα· αυτό δεν έβγαινε. Έτριβε, έτριβε και το άρωμα τής έσπαγε τη μύτη. Σαν να έπρεπε να το φοράει υποχρεωτικά.
Από το τρίψιμο και τον πόνο κατάλαβε πόση δύναμη θέλει να βγάλεις αυτό το άρωμα το παραδοσιακά χιλιοφορεμένο.
Οι φιγούρες που τη στιγμάτισαν ως παιδί, ένιωθε πια να τη δυναμώνουν.
Κατάλαβε τι σήμαινε να φοράς ρούχα βαφτισμένα γυναικεία.
Ήθελε να ξεφύγει, όχι για να νιώθει καλύτερη, αλλά για να μην χαρακτηρίζεται η υπόστασή της από άλλους ανθρώπους, ρόλους και αντικείμενα.
Έμαθε να είναι δυνατή και ας ήταν ακόμα παιδί.
Είχε απότομα μεγαλώσει.*
Μια μέρα καθημερινή, υιοθετώντας και αποβάλλοντας λίγους οικείους ρόλους μέσα στο παιχνίδι της.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

* Η φράση αυτή ανήκει στην Ιωάννα Σαμαρά

Στη συνηθισμένη βόλτα μας θυμάμαι -Δευτέρα απόγευμα με τα μαγαζιά κλειστά-
στην παιδική χαρά απέναντι από το σπίτι, ένιωθα να εξερευνώ ένα ήδη γνωστό πεδίο.
Μια ίδια βόλτα για διασκέδαση και λίγο φρέσκο ήλιο.
Κάθε Δευτέρα απόγευμα σε έβλεπα να κοιτάζεις τον ήλιο σαν να τον αποθήκευες στο βλέμμα σου, λίγο προτού δύσει.
Εγώ πάντα ήθελα να κάνω κούνια και δεν με άφηνες.
Μου έλεγες ότι θα χτυπήσω. Πόσο ήθελα να φύγω από την αγκαλιά σου και τελικά να χτυπήσω.
Πολλές Δευτέρες ένιωθα δεμένος κρατώντας σου το χέρι· τα δάχτυλά σου, σαν θηλιά σφιχτή στο λαρύγγι.
Με το παιδικό μυαλό μου κατάλαβα ότι όποτε κοιτούσες τον ήλιο, έχανες τον έλεγχο για λίγα δευτερόλεπτα.
Και αποθρασύνθηκα διεκδικώντας μια παράτολμη ελευθερία προς τα σκοινιά.
Απορροφημένη καθώς ήσουν προς το φως του ήλιου, άφησα το χέρι σου και άρχισα να τρέχω προς τις κούνιες.
Θαμπή η όρασή σου, με έψαχνες ανάμεσα σε σκιές και παιδικά γέλια.
Κι εγώ έπαιζα, σχεδόν σε κορόιδευα, κρυβόμουν σαν σκιά.
Και μου φώναζες, δεν άντεχες να μην κρατάς το χέρι μου.
Με βρήκες, με έπιασες, με κάθισες στην κούνια και με έσπρωξες με δύναμη,
σχεδόν με εκδικήθηκες, ήθελες να πέσω, να τσακιστώ, να μετανιώσω.
Η χαρά μου με έπνιξε. Το γέλιο μου σταμάτησε. Στα αφτιά μου μόνο οι φωνές σου.
Με τρόμαξες και τα χέρια μου κάηκαν από τη δύναμη που κρατούσα τα σκοινιά μην πέσω.
Με έσπρωχνες λες και με έπνιγες. Η χαρά μου γκρεμιζόταν. Τα χέρια μου, γροθιές, έσφιγγαν στα σκοινιά και προσευχόμουν να σταματήσεις.
Μεγάλος πια περνώ από το σημείο αυτό και σκέφτομαι πόσο με καθόριζε τελικά το χέρι σου. Το κράτημα, το παράτημα, η εκπλήρωση, το σπρώξιμο, η συνειδητοποίηση.
Θηλιές που δεν τις άγγιξαν μοιάζουν με κούνιες παιδικές που πνίγουν όνειρα…
Μοιάζει η γροθιά́ με προσευχή́ κι η θλίψη με ειρωνεία!*
Κι εγώ δέχτηκα πολλές γροθιές μετέπειτα, αλλά δεν εισακούστηκαν οι προσευχές μου, μάτωσαν τα χέρια μου στην άμυνα, για να ξεχάσω.
Και όλα αυτά για να μισήσω τις Δευτέρες που έχουν λίγο ήλιο.
Από τότε που εγώ ήθελα μόνο να παίξω.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας

* ​Η φράση αυτή ανήκει στη Μαριάννα Παπαδημητρίου.

Κάθε άνθρωπος είναι μια καθοριστική πορεία στον χάρτη μας. 
Αφήνει σημάδια με τα βήματά του. 
Ο χάρτης έχει δρόμους, πόλεις, ερημιές, βουνά και διάφορα νερά.
Δημιουργοί εμείς του χάρτη μας, ευθύνη μας η γη του· περπατήσουν δεν περπατήσουν.
Χωρίς κανόνες και εξαιρέσεις.
Ευθύνη ατομική, για χαρτογράφηση αγνώστων σημείων και απαγορεύσεων στα συντρίμμια μας,
κατά το δοκούν. 
Χάρτες διάφοροι, χαραγμένοι, δημόσιοι, κρυφοί, παρατημένοι, ξεχασμένοι.
Κι εγώ θέλησα μόνο να κατοικήσω σε μια μικρή σπηλιά του χάρτη σου.
Το κέντρο σου έλαχε να είναι μια μικρή σπηλιά.
Απόκρημνη, καλυμμένη με βράχια και μέσα ζωγραφιές πρωτόγονες. 
Και όταν την κατοίκησα, έγινε το σπίτι μου.
Έγινε η πόλη μας.
Πλάστηκε το σύμπαν μας.
Μοιραστήκαμε τους χάρτες μας.
Είχαμε όμως το μικρό αυτό σημείο αφετηρίας, τη σπηλιά σου.
Δεν ζητούσαμε τίποτα από τα φώτα. 
Και όταν για λίγο βγήκα να πάρω αέρα, τσακίστηκα στους γκρεμούς και τα ηφαίστειά σου.
Πώς τόλμησες να τάξεις ευφορία, ενώ χώμα είχες στέρφο; 
Και έγινα αγρίμι, να πατώ σε πέτρες και αγκάθια, να αλυχτώ να δαμάσω μια φύση ξεραμένη.
Βλέπεις, διάλεξα τον χάρτη σου να εξερευνήσω και ήταν όλος άγνωστος.
Ξεραίνονται όλα, πριν καλά καλά ανθίσουν.
Και πόσο απολαμβάνω να παλεύω για έναν ανθισμένο σπόρο σου,
να ΄ξερες.
Να φυτεύω στο ίδιο σημείο προσδοκίες, 
κάθε πρωί, ακούραστα.

Κωνσταντίνος Μαρούγκας