 Έληγαν τα γενέθλιά της. Έγινε δεκαοκτώ κάποιες ώρες πριν.
Ο κόσμος είχε πια φύγει και άφησε πίσω του δώρα μικρά, μεγάλα, βαριά, ελαφριά, άξια και ανάξια λόγου, φορεμένα όμως νοερά σε εκείνη. Τα άνοιξε όλα, ένα προς ένα, γεμάτη χαμόγελο. Γέμισε το δωμάτιό της κομμάτια από χαρτί περιτυλίγματος, κορδέλες και πλαστικά μέρη. Α, και κάμποσα δώρα• υλικά και λαμπερά. Το μικρό δωμάτιο ενηλικίωσης γέμισε! Αφίσες, ρομάντζα, καρδούλες, αρκουδάκια, κούκλες, λουλούδια, ρούχα, εσώρουχα, προϊόντα μακιγιάζ, κοσμήματα, αρώματα, κρέμες, κουζινικά, σφουγγαρίστρες, κουβάδες, σίδερα, μωρά, παιδιά, κούκλοι, σπίτια, ηρεμιστικά, αντιγηραντικά και όλα αυτά που τη στοιχειοθετούν ως ύπαρξη θηλυκή. Είχε μείνει να τα κοιτάζει για ώρα• σκεπτική μπρος στην εικόνα που έχτιζε η στοίβα της κανονικότητας. Είχε μείνει ένα τελευταίο δώρο, της μαμάς της. Ένα μεγάλο κουτί. Το άνοιξε νιώθοντας προσμονή για κάτι πιο προσωπικό, κάπως διαφορετικό. Πού θα το χωρούσε, όμως, στο ασφυχτικά γεμάτο δωμάτιο; Οι τοίχοι ήταν έτοιμοι να σπάσουν. Είχαν ήδη γεμίσει ρωγμές. Έσκισε το περιτύλιγμα και το άνοιξε βιαστικά. Το κουτί ήταν άδειο. Κοίταξε γύρω της και ξανά μέσα στο κουτί. Ήταν άδειο. Άδειο. Κοίταξε τη μητέρα της γεμάτη απορία. «Γιατί;» ρώτησε η κοπέλα. «Βάλε όλα αυτά μέσα, σφράγισέ τα και κλείδωσέ τα στην ντουλάπα σου. Άνοιξε και πάρε αυτά που σε εκφράζουν ή και τίποτα. Γίνε επιλογή δίκη σου, όχι των άλλων η εικόνα» απάντησε η μητέρα της «να ζήσεις όπως θες» ολοκλήρωσε, αντί για «χρόνια πολλά». Η κοπέλα χαμογέλασε και είπε ένα αμήχανο «ευχαριστώ» που συμπληρώθηκε αναπάντεχα από ένα «αλλά γίνομαι η δίκη σου εικόνα, μαμά» και έκλεισε το κουτί μηχανικά, αφήνοντας τα πάντα έξω, ανέγγιχτα. Κράτησε τους τοίχους του δωματίου μπας και την πλακώσουν και συνέχισε. «Όσο και να τα κρύβω θα ξέρω πως υπάρχουν. Προτιμώ να τα βλέπω και να συντηρώ το δωμάτιο αυτό με τα χέρια μου, τις πράξεις μου, τον εαυτό μου ολόκληρο, αν χρειαστεί. Όλα στο φως, τίποτα πια κρυμμένο. Αν μπορείς πάρε το κουτί σου, μου πιάνει χώρο, δίχως λόγο». Η μητέρα πήρε το κουτί, δημιουργώντας ένα κενό ελευθερίας στο μικρό δωμάτιο. Ανέβηκε σε μια σκάλα και το έβαλε στο πατάρι δίπλα σε κάτι άλλα - παλιών της γενεθλίων - σκονισμένα. Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Μου αρέσει να οδηγώ μόνος. Κυρίως νύχτα, με τα φώτα της πόλης συνοδηγούς.
Με βοηθάει να σκέφτομαι. Κυρίως να βρίσκω λύσεις, όταν είμαι φορτισμένος. Να λαμβάνω τα μηνύματα του δρόμου. Πράσινο, κόκκινο, πορτοκαλί. Ξεκίνα, σταμάτα, τόλμα. Υπάρχουν όμως ζητήματα που δεν λύνονται στον δρόμο. Επιζητούν κατά πρόσωπο αντιμετώπιση. Υπάρχουν ζητήματα που κάθεσαι στη θέση του οδηγού και διστάζεις να βάλεις μπρος, φοβάσαι τα σημάδια του δρόμου, τα βλέμματα των περαστικών, των λιγοστών αλλοδαπών που χαμογελούν, για να σου καθαρίσουν το τζαμί μέσα στη νύχτα, για τα ψιλά σου. Βουλιάζεις στο κάθισμα, φτιάχνεις και ξαναφτιάχνεις τους καθρέφτες. Προφάσεις για να μην ξεκινήσεις. Εκείνο το βράδυ, έκλεισα το ραδιόφωνο και πήρα βαθιά ανάσα να θρυμματίσω τις σκέψεις μου πάνω στην απαθή άσφαλτο. Τελικά τα κατάφερα, έβαλα μπρος, κράτησα το τιμόνι και άρχισα να σκέφτομαι. Δεν μπορούσα να ξεκινήσω. Αρνούμουν να κατεβάσω το χειρόφρενο. Ήμουν στάσιμος κάτω από το σπίτι σου και έβλεπα τη σκιά σου να περιφέρεται σαν φάντασμα. Αισθάνθηκα έτοιμος να οδηγήσω, αλλά δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από σένα, από τη φαντασία ότι συζητάμε. Σκεφτόμουν για ώρες ολόκληρες και όταν αποφάσισα να πατήσω γκάζι για να ξεκινήσω, τελείωσε η βενζίνη... Αλυσοδεμένος, ανήμπορος πια να χαθώ στον εαυτό μου, έλαβα το μήνυμα την πιο απροσδόκητη στιγμή. Κατέβηκα, κλείδωσα το αμάξι και χτύπησα το κουδούνι σου. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Λένε πως πρέπει να βλέπεις τις καταστάσεις από απόσταση.
Να μη ζυγίζεις εν βρασμώ. Να κατηγορείς εσένα πρώτα και τους άλλους πιο μετά για τις ρωγμές - απουσία συντήρησης - του οικοδομήματος που συνηθίζεται να αποκαλείται σχέση. Να συγχωρείς και ας πονάει. Να δέχεσαι την επιλογή του άλλου. Να ξεσπάς, να σωπαίνεις. Να μην κλαις φανερά, μη σε λυπηθούν. Να κλαις φανερά, ως ον συναισθανόμενο. Να θυμάσαι τα καλά, ξεχνώντας τα άσχημα. Να βιώνεις την απουσία να χαράζεται από μέσα προς τα έξω, σαν τα σημειώματα που τα κοιτάς από την πίσω πλευρά του γραμμένου χαρτιού. Βλέπεις, τα παρατήρησα όλα όσα είχαμε. Μέχρι και αυτές τις μικρές μικρές ενδείξεις μελανιού σαν φλέβες στα χαρτάκια που μου άφηνες, πριν φύγεις για δουλειά. Τα μάζεψα όλα, τα έκρυψα όλα, άρτια και περιττά, καθετί που μαρτυρούσε ότι ζούσαμε δύο στον ίδιο χώρο. Τα έκανα όλα. Άρτια. Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Μπορεί, και τι σημασία έχει; Έχω αρχίσει να σε ξεχνάω πια, όμως ανεξίτηλα θα θυμάμαι εμένα χαμογελαστό δίπλα σου. Και αυτό δεν κρύβεται· βλέπεις δεν ήταν καθόλου περιττό. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Οι μισές συμβουλές που χαρίζουμε στους δικούς μας είναι λόγια που επιθυμούμε να ακούσουμε εμείς.
Για τα δικά μας άλυτα. Με αφορμή τους δικούς μας ανθρώπους. Συμβουλές για τους άλλους αντικειμενικές, τουλάχιστον οι μισές. (Ψέματα) Βασικά όλες. Λόγια για μας, που επηρεάζουν άλλων ζωές. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  «Στο τραπέζι καθόμαστε όλοι μαζί, είμαστε οικογένεια» είπε και κατάπιε με ευκολία.
Εγώ δεν πεινάω με το ζόρι. Πότε δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να φέρουμε όλοι μαζί τις ίδιες ανάγκες την ίδια στιγμή, λες και είμαστε όντα σιαμαία. Ένα «δεν πεινάω» και αρχίζουν οι φωνές, έτσι για να επιβληθούν. Δεν αντέχω τις φωνές. Συνοδευτικά αυτές, που πρέπει να τις τρώμε, για να κατέβει η μπουκιά ως συνήθεια πλέον. Μου επιβάλλουν να τις ακούω σε ένα τραπέζι που τελικά το γεύμα είμαι εγώ. Με σερβίρουν με σάλτσες για να κρύψουν τα υλικά μου, με καταπίνουν τα μάτια τους όταν κάτι δεν τους αρέσει, με τρώνε όπως όπως για να νιώσω αποδοχή, με καθαρίζουν με τα ψωμιά τους όταν δεν τους αρέσω, με γλείφουν μόνο όταν γίνομαι αυτό που θέλουν. Και τρίζουν τα μαχαιροπήρουνα και τσιρίζουν στα αφτιά μου. Εγώ αυτό δεν το επέλεξα και νιώθω ξένος. Ένα ξερό κομμάτι ψωμί, που τρώγεται με τα χέρια και θέλει γερά δόντια. Τα μαχαιροπήρουνά μου μένουν στο πιάτο κι εγώ είμαι άοπλος, νηστικός και συλλογίζομαι. Συλλογίζομαι, πόσο πεινάω όταν είμαι με τους άλλους, τους φίλους, τους έρωτες, τους σκύλους, τις γάτες, τα βιβλία, τις συσκευές, την ησυχία μου, τη μοναξιά μου, εσένα. Εκεί ζητάω μέχρι και γλυκό, ενώ τα αποφεύγω. Διότι οικογένεια δεν είναι πάντα εκεί που γεννηθήκαμε τυχαία, αλλά εκεί που επιλέγουμε. Ελεύθερα και συνειδητά. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Υπάρχουν τόσα που δεν σου έχω πει.
Άλλα τόσα που προσποιούμαι μέσα μου πως σου έχω πει και ζω με την ψευδαίσθηση ότι ξέρεις. Ότι ξέρουμε μαζί. Συζώντας στις μυστικές μου σκέψεις. Ίσως αυτά που δεν ξέρεις για μένα σε κάνουν άνθρωπο της ζωής μου πολύτιμο. Γιατί, ξέρω ότι κρατάς κι εσύ κρυφό ένα μικρό κομμάτι ασχήμιας που δεν θες να μοιραστείς. Αρκεί που το συναντάμε κάποιες νύχτες, μόνο, όταν τα σώματά μας χωρίζονται από αγκαλιά. Και το κουκουλώνουμε. Βιαστικά. Εφιαλτικά. Μη και φανεί και χαλάσει η ομορφιά μας. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Αυτό το «ήθελα κι άλλο από εμάς» δεν το αγγίζει ο χρόνος· και ας λένε.
/Πάει τόσος καιρός/ Ίσα ίσα, τη στιγμή που δυο άνθρωποι χωρίζονται, αυτό το «εμάς» διασπάται σε μικροσκοπικά γυαλιά και κάθε βήμα στο μέλλον κάπως πονάει. /Χωρίς μέλλον από τότε, θυμάμαι να λες/ Άχρονο. Ένα «εμάς» με εκατομμύρια γυάλινες προοπτικές, που δεν τις ζήσαμε ποτέ. Και όλες αυτές οι αράδες για εμάς- Χωρίς εμάς που νοιαζόμασταν τόσο. Για έναν κύκλο που δεν κλείνει. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Ταυτόχρονα σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας. Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι και τη δραματοποίηση κειμένων, όπου η δεύτερη αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία στην Αττική. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες, δίνοντας έμφαση στη δημιουργικότητα που πηγάζει από τον χαρακτήρα του. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί, ενώ παράλληλα μπορεί να θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει συγγράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα: Ασυνήθιστα Μύρτιλλα, εκδ. Φυλάτος (2015), Ατελή Αγάλματα, εκδ. Πνοή (2019) και διατηρεί ιστοσελίδα με απόψεις για λογοτεχνικά βιβλία (www.99lexeis.weebly.com). 
|
RSS Feed
|
Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη! Επικοινωνία |