 Θα καθίσουμε κάποτε σε αντικρινά τραπέζια στο συνηθισμένο μας στέκι.
Εγώ θα καθίσω στη θέση μου κι εσύ στη δίκη σου, σε διαφορετικά τραπέζια. Θα παραγγείλουμε τα γνωστά, χωρίς να τα μοιραστούμε. Λες και δεν ξέρουμε τις γεύσεις μας. Θα πίνω και θα αφήνω το ποτήρι μου δίπλα από το σουβέρ και δεν θα μπορείς να μου πεις τίποτα, αλλά θα ακούω τη φωνή σου από το διπλανό τραπέζι και θα νιώθω να με διορθώνει. Θα μοιράζεις τη σαλάτα σε κάθε πιάτο σχολαστικά και το δικό μου θα μένει άδειο. Θα τύχει να κοιταχτούμε και αμέσως θα κατεβάσουμε τα μάτια στα άδεια πιάτα μας, θα κάνουμε πως κόβουμε λίγη από την αμηχανία. Θα χαιρετηθούμε από μακριά, ίσως σηκώσουμε ποτήρια, ίσως χαμογελάσουμε αλλά δεν θα πλησιάσουμε. Είναι πολλές οι στιγμές που δεν ζήσαμε, στελεχώνουν και την πιο μικρή απόσταση. Αποφασίσαμε, άλλωστε, να είμαστε σε χωριστά τραπέζια. Και οι φίλοι οι δικοί μου, και οι φίλοι οι δικοί σου που κάποτε ήταν οι κοινοί μας άνθρωποι θα ανταλλάσσουν βλέμματα, θα χαμογελάνε, θα παρατηρούν, σχεδόν θα μιλάνε για όλα αυτά τα ενδιάμεσα, για όλα αυτά που θα μπορούσαν να μας ενώνουν, για όλα αυτά που μοιραστήκαμε, για όλα αυτά που μας οδήγησαν τελικά να καθόμαστε σε διαφορετικά τραπέζια. Και θα θέλω τόσο πολύ να σε αγνοήσω. Θα θέλω τόσο πολύ να σου δείξω πως δεν μου λείπεις. Θέλω τόσο πολύ να σηκωθώ να φύγω. Τόσο πολύ να μου μιλήσεις. Πολύ καιρό τώρα. Καιρό να σε αγγίξω. Να μοιραστούμε ξανά στο ίδιο τραπέζι όλα αυτά που μας ενώνουν και μας χωρίζουν, στα δύο, όπως το γλυκό στο τέλος. Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Νύχτες σαν αυτήν αφήνω μυστικά σε θάλασσες που έρχονται στα πόδια μου.
Μυστικά που μοιράζομαι για καιρό. Μυστικά που αξίζουν νερά σκοτεινά. Μήπως και τα πνίξουν. Ίσως και να τα διαδώσουν. Έτσι είναι τα νερά. Απρόβλεπτα. Ίσως ακούσεις τα μυστικά μου σε ένα μακροβούτι, σε μια θάλασσα που είπαμε να κολυμπήσουμε μαζί, σε μια βαθιά ανάσα σου να με σκεφτείς λίγο πριν τελειώσει το οξυγόνο στα πνευμόνια σου. Σε κάθε βυθό σου υπάρχουν λέξεις μου. Θα τις συναντάς πια σε θάλασσες άγνωστες, τελικά γνώριμες. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Είναι απίστευτες οι αριθμητικές των ανθρώπων.
Καταγράφουν, προσθέτουν, αφαιρούν κατά το δοκούν στοιβαγμένα σε λίστες λάθη. Ασφυκτιούν οι σχέσεις με τόσες λίστες. Δεν ξεχνούν τα λάθη. Δεν απαλύνονται με τα σωστά. Δεν υπάρχουν συγγνώμες. Τελειώσαμε με αυτήν τη λέξη, σχεδόν τη γελοιοποιήσαμε. Το νέο μοντέλο ανθρώπου δεν συγχωρεί. Μονάχα κατηγορεί, κατηγορείται και γεμίζει λίστες με λάθη. Να ‘ξερες σε πόσες τα ονόματά μας είναι χαραγμένα. Λίστες που πολλές φορές αγνοούμε, από άτομα που δεν θυμόμαστε καν. Όσο για τη δική μου λίστα, μάταια μάχομαι να την κρατάω καθαρή σε καιρούς πολέμου. Και θα αλλάξουν οι καιροί, θα επιστρέψουμε σε αποστάσεις, αδιαφορίες, αγκαλιές, στιγμές γαλήνιες, διαμάχης, ειρήνης σε τακτά χρονικά διαστήματα θα αφήνουμε τα μολυβένια μας καρφιά στην άκρη. Άνθρωποι είμαστε· μην ανησυχείς, μαθαίνουμε γρήγορα. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Ήξερα ότι αυτό που αποφεύγεις, χτυπάει το σπίτι σου.
Ίσως μάλιστα καλό θα ήταν να μη δηλώνεις τις φοβίες σου, γιατί μετά σε βρίσκουν. Ας γίνουμε κούκλες, βουβές με σάρκα και οστά. Χωρίς φόβους, προλήψεις, θεραπείες. Αλλά αυτό που αποφεύγεις τελικά σε βρίσκει. Και σε βρίσκει τότε που όλα γύρω σου κρέμονται από κηροκλωστές. Αλλά τελικά έχει σημασία το ασταθές περιβάλλον, για να αναγκαστώ να μείνω σταθερός, να σε κοιτάζω, να σε φροντίζω από μακριά, να κάνω πως σε κοιμίζω, να κάνω πως σου χαϊδεύω τα μαλλιά, να κάνω πως είμαστε αγκαλιά. Θα κάνω όσα χρειαστεί. Για σένα που νοιάζομαι τόσο, μα δεν μπορώ ν’ αγγίξω. Γιατί αν αγγίξω, το σπίτι μας θα γκρεμιστεί. Μην ξεχνάς κρέμεται από υλικό εύθραυστο. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Σε έναν κόσμο απαιτήσεων και ζήτησης, καθόλου αρμονικό αλλά σχεδόν ακραίο, απαιτούν να ζητάμε την καλύτερη συνθήκη.
Συνθήκη απαιτητική καθόλου ζητούμενη, γεμάτη ανταγωνισμό. Αλήθεια. Ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου ή τους άλλους; Σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς γραμμή τερματισμού. Μόνο νέες ανηφόρες και ακριβούς εξοπλισμούς. Με νικητές παροδικά επίμονους. Γιατί μας μάθανε να ανταγωνιζόμαστε, ενώ μπορούμε να συνεργαζόμαστε; Εγώ υστερώ εδώ κι εκεί, εσύ που δεν υστερείς, μάθε πως με συμπληρώνεις, σχεδόν με φροντίζεις. Λες και δεν ξέρουμε ότι το έδαφος δεν είναι ίδιο για όλους. Όμως υπάρχει χώρος για όλους και για άλλους τόσους. Αν μιλήσω όμως για όλες ή άλλες τόσες; Περιορίζεται μάλλον το πρόσφορο χώμα• έχει γεμίσει αρσενική ξηρασία, ενώ η φύση οργιάζει θηλυκότητες. Και οι ατέρμονοι ανταγωνισμοί χορηγούν δηλητήρια, για τους άλλους, για τις άλλες, για τους εαυτούς τους ίδιους. Χωρίς τελειωμό. Χωρίς επίλυση. Χωρίς πανάκεια. Μόνο προτροπές. Ξεκινώντας από σένα, από μέσα σου. Να είσαι σύμμαχος του εαυτού σου, των επιλογών και των λαθών σου. Είναι το πρώτο βήμα να φροντίσεις, να πλησιάσεις, να εξελιχθείς. Δείχνοντας αδυναμίες γίνονται αποδεκτές, ορατές, βιώσιμες, απτές. Άοπλα και ειρηνικά μάς ενώνουν. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Κι αν συνέβαινε να σε συναντήσω ξανά από την αρχή, με κάθε κόστος, θα το έκανα. Και τα θυμάμαι όλα.
-Πώς γίνεται να μην πίνεις καφέ; Από τα πρώτα βήματα, από τις πρώτες συζητήσεις, από το πρώτο αμήχανο φιλί, από αυτήν την πρώτη ταινία που δεν τελείωσε ποτέ. -Μερικές φορές, αν μου πειράζεις τα μαλλιά, με παίρνει ο ύπνος στις ταινίες. Δεν θα άλλαζα τίποτα γιατί έτσι έπρεπε να γίνουν. -Ετοιμάσου, πάλι χαζεύεις και θα τρέχεις! Έτσι ήθελα να γίνουν. -Μπορείς να πάρεις εσύ τηλέφωνο; Ντρέπομαι. Έτσι ήθελες να γίνουν. -Ωραίο το πουκάμισο, αλλά θέλει σίδερο. Και αυτό έχει αξία. -Τα φυτά ξεράθηκαν. Πάλι. Για όλα τα μεγάλα. -Αύριο θα γνωρίσεις τον μπαμπά μου. Για όλα τα καθημερινά. -Τα γατιά έχουν φάει. Για όλα τα μικρά. -Θα σε ξυπνήσω εγώ. Γι’ αυτά που πέρασαν και θα έρθουν ή που δεν θα έρθουν. Μένουμε παρόντες. Για όλα αυτά που μας χαρακτηρίζουν καθώς είμαστε οι επιλογές μας. Φροντίδα, για όλα αυτά που ξεκινούν απρόσμενα και καταλήγουν καθοριστικά. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Κρατώ αναμνήσεις μέσω φωτογραφιών.
Μοιάζει με ημερολόγιο στιγμών, απουσία λόγου. Στιγμές οικείες και ανοίκειες, από σπίτια, τοίχους, δρόμους, φύσεις, θέατρα. Στιγμές με φίλους τωρινούς και παλιούς, με πρόσωπα που πλέον ξεχνώ, με τους δικούς μου και τους άλλους. Μέχρι και υπότιτλους από ταινίες έχω πιάσει τον εαυτό μου να απαθανατίζω. Να συλλέγω, να θυμάμαι ή μάλλον να μου θυμίζουν εμένα, εκείνον τον παροδικό εαυτό μου σε συνάρτηση με μια στιγμή. Πολλές φορές διστάζω να κοιτάξω πίσω, υπάρχουν στιγμές που πονάνε. Όμως, με βλέμμα εμπρός, το μέλλον μοιάζει τρομακτικό. Υπάρχουν και φορές που απορώ γιατί τραβάω δεδομένα και καθημερινά, όπως για παράδειγμα τις πολυκατοικίες από το μπαλκόνι ή την τετριμμένη θέα προς το Μοναστηράκι από εκείνη την ταράτσα στην παράσταση που πήγαμε. Και πάντα η απάντηση έρχεται στο παρόν, που οι στιγμές μου τείνουν να διαγράφονται, να γκρεμίζονται, να εκκενώνονται, ενίοτε να τσιμεντώνονται, σχεδόν πάντα να κινδυνεύουν. Και έχω πολλές αναμνήσεις επικίνδυνες, που δεν διαγράφονται, συγκεντρώνονται, αλληλοϋποστηρίζονται, αναζοπυρώνονται. Οπωσδήποτε δεν θα καταφέρουν τίποτα, ούτε οι προκλητικοί κυρίαρχοι, ούτε τα ανθρωπάκια που έλαβαν βήμα μέσα στην δυστοπία να σιγοντάρουν για αυτά που δεν γνώρισαν ποτέ. Ορίστε, πάρτε τα όλα να δούμε τι θα τα κάνετε! Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Ταυτόχρονα σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας. Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι και τη δραματοποίηση κειμένων, όπου η δεύτερη αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία στην Αττική. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες, δίνοντας έμφαση στη δημιουργικότητα που πηγάζει από τον χαρακτήρα του. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί, ενώ παράλληλα μπορεί να θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει συγγράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα: Ασυνήθιστα Μύρτιλλα, εκδ. Φυλάτος (2015), Ατελή Αγάλματα, εκδ. Πνοή (2019) και διατηρεί ιστοσελίδα με απόψεις για λογοτεχνικά βιβλία (www.99lexeis.weebly.com). 
|
RSS Feed
