 Κάθε άνθρωπος είναι μια καθοριστική πορεία στον χάρτη μας.
Αφήνει σημάδια με τα βήματά του. Ο χάρτης έχει δρόμους, πόλεις, ερημιές, βουνά και διάφορα νερά. Δημιουργοί εμείς του χάρτη μας, ευθύνη μας η γη του· περπατήσουν δεν περπατήσουν. Χωρίς κανόνες και εξαιρέσεις. Ευθύνη ατομική, για χαρτογράφηση αγνώστων σημείων και απαγορεύσεων στα συντρίμμια μας, κατά το δοκούν. Χάρτες διάφοροι, χαραγμένοι, δημόσιοι, κρυφοί, παρατημένοι, ξεχασμένοι. Κι εγώ θέλησα μόνο να κατοικήσω σε μια μικρή σπηλιά του χάρτη σου. Το κέντρο σου έλαχε να είναι μια μικρή σπηλιά. Απόκρημνη, καλυμμένη με βράχια και μέσα ζωγραφιές πρωτόγονες. Και όταν την κατοίκησα, έγινε το σπίτι μου. Έγινε η πόλη μας. Πλάστηκε το σύμπαν μας. Μοιραστήκαμε τους χάρτες μας. Είχαμε όμως το μικρό αυτό σημείο αφετηρίας, τη σπηλιά σου. Δεν ζητούσαμε τίποτα από τα φώτα. Και όταν για λίγο βγήκα να πάρω αέρα, τσακίστηκα στους γκρεμούς και τα ηφαίστειά σου. Πώς τόλμησες να τάξεις ευφορία, ενώ χώμα είχες στέρφο; Και έγινα αγρίμι, να πατώ σε πέτρες και αγκάθια, να αλυχτώ να δαμάσω μια φύση ξεραμένη. Βλέπεις, διάλεξα τον χάρτη σου να εξερευνήσω και ήταν όλος άγνωστος. Ξεραίνονται όλα, πριν καλά καλά ανθίσουν. Και πόσο απολαμβάνω να παλεύω για έναν ανθισμένο σπόρο σου, να ΄ξερες. Να φυτεύω στο ίδιο σημείο προσδοκίες, κάθε πρωί, ακούραστα. Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Τόσοι κόσμοι, τόσοι όμορφοι κόσμοι,
με αρχές και φινάλε. Και εμείς σαν να μην γεννηθήκαμε ποτέ. Παιδιά ενός άλλου κόσμου, κρυμμένα, σε ένα δωμάτιο στοιβαγμένα. Σακιά που μας περιφέρουν πέρα δώθε. - Βάλε τα καλά σου ρούχα σήμερα έχουμε επισκέπτες. - Βάλε το φουστάνι. - Βάλε το σακάκι. - Να μην πετάνε τα μαλλιά. Τζίφος πάλι· μεγαλώσαμε. Κανείς δεν θέλει τους μεγάλους για παιδιά. Κάποτε έβαλα σακάκι δυο νούμερα μικρότερο, μπας και βρω σπίτι. Μου έκοβε το αίμα. Αυτό αντέχεται όμως. Πρότεινα, αν χρειαστεί, να δώσω και όλα μου τα χαρισμένα παιχνίδια. Για ένα σπίτι. Όλα μου τα παιχνίδια για ένα σπίτι, να βρούμε όλοι ένα σπίτι. Όπως πρέπει, τίμια και καθαρά με χαμόγελο. Δεν έχουμε σπίτι, κανένα σπίτι. Εδώ είναι κολαστήριο. Καθόλου σπίτι. Γεννηθήκαμε σε ένα κουτί που έχει τέσσερις τρύπες. Σαν τα ποντίκια. Αν βγάλω ουρά, τρίχωμα και μουστάκια θα βγω να τρέχω στους αγρούς. Ελεύθερος. Μακάρι να ήμουν ποντίκι. Σήμερα είναι Σάββατο, έχουμε επιθεώρηση από εκείνον. Κολαστήριο. Εύχομαι να μη με διαλέξει. Βάζω τα πιο βρόμικά μου ρούχα. Τα μαλλιά μου ανακατεμένα. Ενώνω τις παλάμες να μην τρέμουν. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, κάνε με ποντίκι να μην με διαλέξει. Ένα άσχημο ποντίκι. Τα δίνω όλα, να μην με διαλέξει. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Με γκρέμισες, θαρρείς.
Νόμισες θα φοβηθώ. Όπως κάθε δυνάστης, πάτησες πάνω στο εύπλαστο του χαρακτήρα μου. Έτσι, άλλωστε, χαρακτήριζες το σώμα μου «πήλινο». Θυμάσαι; Εγώ δεν ξεχνώ. Και να τα λουλούδια, και να τα δώρα, και να τα κομπλιμέντα, μέχρι που τα αρνήθηκα. Όχι ότι τα δέχτηκα και ποτέ. Δεν τα θέλησα. Σ’ το έδειχνα διαρκώς. Γιατί τόσα λουλούδια στις ανηθικότητες; Μου έφερναν κνησμό, απέχθεια τα τόσα χρώματα και μυρωδιές• απλά κατάλαβα ότι κάλυπταν έναν βούρκο. Και εκεί στο «όχι», που δεν ήταν ποτέ «ναι», έκανες τα πάντα να με σπάσεις. Προσπάθησες να πλησιάσεις, να αγγίξεις, να πλησιάσεις, να δέσεις, να πλησιάσεις, να απομακρύνεις, να πλησιάσεις, να ζουλήξεις, να πλησιάσεις, να εξαφανιστείς, να πλησιάσεις. Να πλησιάσεις. Να πλησιάσεις. Ξανά και ξανά. Και τα ‘χανα, δεν ήξερα πού πατούσα. Για λίγο έχανα τα λογικά μου. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Μέχρι που ξεκουμπίστηκες. Και τώρα πας να πλησιάσεις, ξανά, με διαστρεβλώσεις που πέφτουν στο κενό. Το σώμα μου ήταν και είναι πέτρινο, δεν σπάει, όπως όλων που έχουν φωνή. Άσε τι πίστευες εσύ. Γιατί από όλες τις ανηθικότητές σου, δεν συγκρίνεται καμία με την προσπάθειά σου να οδηγήσεις κάποιον στην τρέλα και στο τέλος να τον αποκαλείς τρελό. Και χάνεις, μας χάνεις. Φαντάζουμε - επιτέλους - ξένοι. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Το σπίτι σιωπηλό. Λες και κατοικούν άνθρωποι αθόρυβοι.
Ήχοι που διαλύουν τις σιωπές μας: ένα παλιό ψυγείο και μια βρύση που στάζει, μια και δεν φωνάξαμε ποτέ υδραυλικό. Αύριο και αύριο. Και τώρα μας χαλάει τις σιωπές. Και την ξεχνάμε, αφαιρούμαστε σε παράλληλες ατομικές δράσεις. Θα γίνει συνήθεια η φευγαλέα σταγόνα να μη μας ενοχλεί. Φτάσαμε εδώ με κόπο. Όλα τα φωναχτά κριτήρια επιλογής, τις συζητήσεις και τις εκδηλώσεις πάθους τα ανταλλάσσω για δυο στιγμές σιωπηλές μαζί σου. Το «μαζί σου» αυτό δεν θέλει δηλώσεις, φωνές και τεκμήρια, αλλά αθόρυβες προσωπικές στιγμές μεταξύ μας. Σχεδόν λευκές, άυλες. Να τις θυμάσαι αυτές τις στιγμές. Τις σιωπηλές, που φτάνεις με κόπο. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Εγώ έβλεπα ένα παγκάκι, για εκείνον ήταν το κρεβάτι του.
Είχε και έναν σκύλο παρέα που το έβλεπε για σπίτι του. Ένα παγκάκι, τρεις ερμηνείες. Για όσο με φιλοξενούσαν στον χώρο τους, ήμουν ένας καθήμενος επισκέπτης. Όχι σε ένα κοινόχρηστο παγκάκι, επισκέπτης σπίτι τους. Ένας ακόμη περαστικός, ένας ακόμη πολίτης με στέγη, ένας ακόμη προνομιούχος στα μάτια τους. Ο άντρας με κοίταξε κλεφτά που έτρωγα - κουλούρι θυμάμαι – και του πρόσφερα. Αρνήθηκε σαν να ντράπηκε. Έπρεπε να φύγω, να πληρώσω τα κοινόχρηστα, θα έληγαν. Φεύγοντας άφησα με το σακουλάκι του, απείραχτο, κομμένο με το χέρι, το υπόλοιπο κουλούρι. Με κοίταξε κλεφτά να φεύγω. Έπρεπε να πληρώσω τα κοινόχρηστα, θα έληγαν. Το κοίταξα κλεφτά και έσπαγε το κουλούρι στα δύο, να φάει και ο σκύλος. Έκανα μια και πέταξα το ειδοποιητήριο στα σκουπίδια. Ας έληγαν. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να σε ξεχάσω. Κυρίως εκτός σπιτιού.
Και τάχα τα καταφέρνω. Το μόνο που έχει μείνει είναι η αίσθησή σου στα έπιπλα εδώ, εκεί, παραπέρα. Εντός σπιτιού, πάντα. Α, και ορισμένα κατεστραμμένα αντικείμενα, όπως μια στραβοραμμένη κουβέρτα, ένα γδαρμένο τραπεζάκι, ένα ραγισμένο πιάτο που κολλήσαμε όπως όπως, ένα ζευγάρι παντόφλες... Αυτά μένουν εκεί, χωρίς να τα πειράζω, λες και θα χάσουν την αξία τους, αν κουνηθούν. Δεν είναι μόνο αυτό· μου ξυπνούν αισθήσεις για όνειρα. Αφού όλα, όσα τάχα ξεχνάμε, καταλήγουν στα όνειρά μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για πάντα μας στοιχειώνουν. Τι μου φταίνε λίγα αντικείμενα σπιτιού να πεταχτούν και ας είναι διαλυμένα. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Βγήκες από μια μήτρα πιασμένος.
Μπήκες σε κούνια και σφήνωσες. Στα δυο σου πόδια προσπάθησες να μπεις σε ένα κουκλόσπιτο και το έσπασες. Μοιράστηκες το νεανικό σου δωμάτιο με αφίσες, βιβλία, δίσκους και τα έσπαγες, όσο γινόσουν έφηβος. Πήγες σε γκαρσονιέρα, δεν σε χωρούσε ο τόπος. Συγκατοίκησες και τσακωνόσουν. Έμεινες μόνος σε μια άπλα και κουβάλησες όλα τα φαντάσματα μαζί σου. Δεν είναι ο χώρος, είσαι εσύ. Φέρεις τον - μη αποδεκτό - εαυτό σου τριγύρω και αυτό είναι αφόρητο. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Ταυτόχρονα σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας. Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι και τη δραματοποίηση κειμένων, όπου η δεύτερη αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία στην Αττική. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες, δίνοντας έμφαση στη δημιουργικότητα που πηγάζει από τον χαρακτήρα του. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, που σύμφωνα με τον ίδιο είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί, ενώ παράλληλα μπορεί να θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει συγγράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα: Ασυνήθιστα Μύρτιλλα, εκδ. Φυλάτος (2015), Ατελή Αγάλματα, εκδ. Πνοή (2019) και διατηρεί ιστοσελίδα με απόψεις για λογοτεχνικά βιβλία (www.99lexeis.weebly.com). 
|
RSS Feed
