 Ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν το έβλεπα.
Το ένιωθα, όμως, καθημερινά. Μπορούσα να καταλάβω ότι ο καθένας μας, τελικά, επιλέγει ποιος είναι, αρκεί να δει καθαρά μπροστά του. Μα γιατί όλα είναι θολά και αμφίβολα; Κι εσύ, κι εγώ, όλοι μυωπικά φτιαγμένοι, να μη βλέπουμε καθαρά προς τα πού πάμε, να θεωρούμε τους τυφλούς λεχρίτες και τους βλέποντες οραματιστές. Βλέπεις, μας στερούν τον ορίζοντα, αυτοί που μας τον υπόσχονται. Αυτοί που μας διαχώρισαν σε βλέποντες, μυωπικούς και τυφλούς. Κωνσταντίνος Μαρούγκας
0 Comments
 Οι σκέψεις ταξιδεύουν.
Πάνε κι έρχονται απροειδοποίητα. Είναι στοιχεία άναρχα οι σκέψεις. Υπήρχαν πριν από μας, θα υπάρχουν δίχως όρια και κανόνες. Χτίζουν τα ανθρώπινα και τα γκρεμίζουν. Το μόνο που θυμάμαι, λίγο πριν εκραγώ, ήταν ότι σκέφτηκα για λίγο να εξαφανιστώ. Ο θόρυβος τούς μάζεψε κοντά μου• με φροντίζουν, με πνίγουν. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Υπάρχει ένα τίμημα για κάθε πράγμα.
Τίποτα δεν έρχεται και φεύγει χωρίς να μας αγγίξει. Είναι η αδύναμη φύση μας, να βλέπουμε την απομάκρυνση ως δύναμη. Να επιστρατεύουμε καθετί ως ασπίδα. Κρατώντας ένα όπλο, όμως, το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι στόχοι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα να αποκαλύπτω τις αδυναμίες μου. Περίμενα δυο χέρια να με σκοτώσουν! Και τα είδα, με έπιασαν, με τύλιξαν, με έσφιξαν, με αγκάλιασαν. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Είχαμε συμφωνήσει, πριν αφήσουμε την κοινή ζωή μας, να περάσουμε όλο το βράδυ αγκαλιά.
Να κρατήσουμε στη μνήμη όλα όσα θα βλέπαμε για τελευταία φορά. Κοίταξα τις ελιές στον λαιμό σου, δύο ραγάδες στην κοιλιά σου, τα φαγωμένα νύχια, τα στραβά μπροστινά σου δόντια. Εστίασα σε λεπτομέρειες που ήθελα να αλλάξουν. Και όταν ξημέρωσε, το φως φανέρωσε το πανέμορφο σύνολό σου και μου θύμισε τι έχασα. Τι χάνω κάθε μέρα. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες… Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Αν ξαφνικά χανόμουν, θα θυμόσουν ποιο τραγούδι ψέλλιζα ως αγαπημένο μου;
Δεν λέγονται αυτοί οι στίχοι. Γεμίζουν το στόμα δηλητήριο. Οι αναμνήσεις που μένουν τίποτα γλυκό δεν προσφέρουν. Να κλείσεις κάθε ασυνέπεια, καθετί που άφησα για αύριο. Θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ. Ίσως και να μην υπήρξα ποτέ. Αυτοί οι δρόμοι δεν περπατήθηκαν από κανέναν. Όλα όσα μένουν είναι όλα όσα σκεφτήκαμε και δεν γίνανε ποτέ. Δεν δικαιούμαστε να θυμηθούμε τίποτα νοερό. Κράτα καλύτερα δυο στίχους μου αγαπημένους. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Δεν ήξερα πως το σώμα θυμάται τόσα.
Παρουσίες. Αναμνήσεις. Σημάδια. Αδυνατεί να ξεχάσει τα ενωμένα δάχτυλα Αδυνατεί να ξεχάσει το σώμα σου να συμπληρώνει κάτι κρυφή πτυχή.. Αδυνατεί να θυμηθεί πώς ήταν να είναι μόνο. Πώς γυμνό γεννήθηκε, χωρίς να σε φοράει. Να ζεις σε ένα σώμα όμοιο με απουσία, μόνιμα. Κωνσταντίνος Μαρούγκας  Για μια στιγμή νόμιζα πως όλα θα χαθούν.
Και χάθηκαν! Έτσι, απλά. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι μέσα από τα γκρεμίσματα αυτά, ελευθερώθηκα. Μου λείπουν πολύ αυτοί οι τοίχοι, τα παράθυρα, τα βιβλία, οι μουσικές, τα γέλια, οι μνήμες, η μυρωδιά σου. Μα δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με έβαλες να τα κρατήσω όλα εγώ. Δεν ζήτησα ποτέ να είμαι ο κόσμος σου. Και όταν κουράστηκα, έτσι, όπως τα κρατούσα όλα, τα άφησα να πέσουν. Για δες πώς ο κόσμος όλος γκρεμίστηκε, χωρίς καμία αντίδραση δίκη σου. Κωνσταντίνος Μαρούγκας |
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και κατοικεί σήμερα. Σπούδασε Παιδαγωγική στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας (Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας) συνεχίζοντας Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Θεωρία, Πράξη και Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου: Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός». Στη συνέχεια σπούδασε Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας και πλέον συνεχίζει ως υποψήφιος διδάκτορας στον τομέα της «Διδακτικής του Θεάτρου». Έχει ειδίκευση στο θεατρικό παιχνίδι, ενώ η δραματοποίηση κειμένων αποτελεί το επιστημονικό του ενδιαφέρον. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων καλύπτει σημαντικό μέρος της ζωής του, καθώς εργάζεται ως θεατρολόγος/εμψυχωτής σε δημοτικό σχολείο (Σχολή Χατζήβεη) και καλλιτεχνικούς χώρους, εμψυχώνοντας ομάδες παιδιών και ενηλίκων. Από μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή του στις τέχνες επιλέγοντας αντίστοιχες επιμορφώσεις. Ασχολείται με το θέατρο μέσω ομάδων, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ως ηθοποιός σε θέατρα και φεστιβάλ. Παράλληλα είναι συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων, γεγονός που τον βοηθάει να εκφράζεται, καθώς θίγει ζητήματα που τον απασχολούν υπό το πρίσμα της λογοτεχνίας. Έχει γράψει δύο βιβλία αλληγορικού χαρακτήρα με τίτλους «Ασυνήθιστα Μύρτιλλα», εκδ. Φυλάτος (2015), «Ατελή Αγάλματα», εκδ. Πνοή (2019), για το οποίο απέσπασε βραβείο Everly (2ο Καλύτερο Βιβλίο Φαντασίας Έτους 2019 Έλληνα Συγγραφέα), ενώ πρωτότυπα έργα του βρίσκονται σε δύο συλλογικούς τόμους «Έρως Λυσιμελής» εκδ. Παπαδημητρόπουλος (2020) και «Τα Χαϊκού της Άνοιξης» εκδ. Ανεμολόγιο (2021), ύστερα από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το Θέατρο και η Λογοτεχνία αποτελούν τους δύο βασικούς άξονες τόσο για την επιστημονική του πορεία, όσο και για την καλλιτεχνική, εξελίσσοντας το πεδίο που εφάπτονται με τις δράσεις του. 
|
RSS Feed
